Θυμός για το πισώπλατο χτύπημα στη δημοκρατία. Του Στάθη Καβρού
Η ιστορία της κατάληψης και της εκπομπής σε συνθήκες «παρανομίας» του σήματος της ΕΡΤ, όπως την έζησα, ξεκινά με ένα ζεστό, καταιγιστικό χειροκρότημα, μπροστά στο σκηνικό ενός πειρατικού καραβιού με στοιχειωμένο πλήρωμα, που περιμένει τη λύτρωσή του. «Η Εθνική Λυρική Σκηνή και οι συντελεστές του Ιπτάμενου Ολλανδού δηλώνουν τη συμπαράστασή τους, στους εργαζόμενους της ΕΡΤ…» και το Ηρώδειο, έτσι απλά, έτσι όμορφα, έτσι απροσδόκητα, σείστηκε από τα χειροκροτήματα. Απροσδόκητα; Μάλλον όχι, εκτός αν ανήκει κανείς στο προσωπικό επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, στη γυάλα των νεοφιλελεύθερων χρυσόψαρων, με δόντια πιράνχας, που βιάστηκαν να θεωρήσουν ότι σβήνοντας το σήμα της ΕΡΤ θα έσβηναν και τη μνήμη των τηλεθεατών, των πολιτών, ολόκληρης της κοινωνίας.
Η ΕΡΤ κινητοποίησε, γιατί ο κόσμος θύμωσε. Γιατί όλοι αντιλήφθηκαν το μείζον: Την μπαμπεσιά στο πισώπλατο χτύπημα στη Δημοκρατία. Και έσπευσε να βοηθήσει και να στηρίξει το… πειρατικό πλήρωμα της ΕΡΤ που κατάφερε άμεσα να διαβεί το παραπέτασμα του μαύρου και να σκίσει, με περηφάνια και καθημερινό μόχθο τα κύματα της ραδιοφωνίας και του Διαδικτύου. Περιμένοντας τη δική του λύτρωση, μέσα από την αγάπη και την κινητοποίηση του λαού, αλλά και τη συνεπή, στιβαρή και ανυποχώρητη στάση των εμπλεκόμενων σωματείων και πολιτικών οργανώσεων.
Η ΕΡΤ των ερευνητικών και πολιτιστικών εκπομπών, του «έστω και ενός δίλεπτου φωνή για τους εργαζόμενους», όπως τόσο γλαφυρά είπε κάποια στιγμή, ο πρόεδρος των επιστρατευμένων εργαζομένων του Μετρό, Αντώνης Σταματόπουλος, η ΕΡΤ της πλούσιας κληρονομιάς, του οπτικοακουστικού αρχείου, η ΕΡΤ του Τρίτου Προγράμματος, των Μουσικών Συνόλων, η ΕΡΤ των απολυμένων συμβασιούχων, η ΕΡΤ της εκπομπής σήματος από τη Θράκη έως τη Γαύδο, έγινε υπόθεση του λαού, όπως πάντα (έπρεπε να) είναι. Υπόθεση του λαού, του δήμου, των αντανακλαστικών της κοινωνίας, όχι των χρυσοκάνθαρων, όχι των χρυσών συμβολαίων και των «χρυσών αλεξίπτωτων», όχι των στρατιών συμβούλων και των οσφυοκαμπτών.
Την πρώτη ΕΡΤ έσπευσε να υπερασπιστεί και να στηρίξει ο κόσμος. Αυτήν έχανε μέσα στις λίγες γραμμές ενός κακογραμμένου μηνύματος του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου και ο εργαζόμενος και ο άνεργος και ο συνταξιούχος και ο νέος. Ο νέος… Η έκπληξη είναι ότι, από το πρώτο βράδυ των χιλιάδων συγκεντρωμένων εντός και εκτός Ραδιομεγάρου, από το πρώτο βράδυ που η οθόνη σκεπάστηκε με το μαύρο της κυβέρνησης του βιαίως διακοπέντος σήματος εκπομπής, τον παλμό και τον τόνο, στο προαύλιο της Αγίας Παρασκευής, έδωσε η νεολαία.
Η νεολαία των αποσπασματικών μνημών από παιδικά προγράμματα της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης, η νεολαία «κάτω των 30» που -υποτίθεται- ταΐστηκε με ιδιωτική τηλεόραση, εύπεπτα προγράμματα, εύκολες διενέξεις και πανελίστικες αρένες και απολιτικό κυνισμό. Η νεολαία έσπευσε να δώσει το πιο βροντερό «παρών». «Λαέ της Λιλιπούπολης, σήκωσε την παντιέρα», γράφει ένα από τα πανό, που αναρτήθηκαν, λίγα μέτρα από την είσοδο του Ραδιομεγάρου, από νέους, που είναι ζήτημα αν έχουν ακούσει ένα από τα επεισόδια της ραδιοφωνικής σειράς, που επιμελήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις. Αλλά εκεί έγκειται η αξία (και) της ΕΡΤ, το ανεκτίμητό της. Δημιούργησε θρύλους και παρακαταθήκες, που ξεπερνούν τις γενιές, οι οποίες βίωσαν σε πραγματικό χρόνο την τηλεοπτική εικόνα και το ραδιοφωνικό ήχο, οργάνωσε και διαχειρίζεται ένα σπάνιας ιστορικής σημασίας αρχείο, διαθέτει το ανθρώπινο δυναμικό και τον εξοπλισμό για να είναι και να επεκτείνεται διαρκώς ως ο πλέον αξιόπιστος, πολυφωνικός ειδησεογραφικός και πολιτιστικός οργανισμός, πέρα από κάθε αποτίμηση.
Εξάλλου, πώς να αποτιμήσεις στεγνά, με τη γλώσσα των αριθμών και των λογιστών, για παράδειγμα, το μήνυμα του Γιώργου Σεφέρη κατά της χούντας των συνταγματαρχών, με την εμβληματική φράση «αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει, είναι εθνική επιταγή», που τόσο ταιριαστά θυμήθηκαν, τις πρώτες νύχτες στο Ραδιομέγαρο και μετέδωσαν στο συγκεντρωμένο πλήθος που δάκρυζε, χειροκροτούσε, φώναζε αντικυβερνητικά συνθήματα;
Η ΕΡΤ των τελευταίων ημερών ταξιδεύει πάνω στις πλάτες των εργαζομένων της και των χιλιάδων αλληλέγγυων πολιτών, που συνέρρευσαν στο προαύλιό της. Περιφρουρείται, αγωνιά, τραγουδά στις συναυλίες, συζητά σε συνελεύσεις και «πηγαδάκια», παθιάζεται, δακρύζει και ηλεκτρίζεται, δέχεται μηνύματα συμπαράστασης, προσπαθεί να κάνει ρεπορτάζ και «ανταρτοπόλεμο» στους αναλογικούς πομπούς μετάδοσης, να κρατήσει γερά το τιμόνι. Επιχειρεί να διαβεί τον κάβο, σε αντίξοες συνθήκες. Παλεύει να σπάσει, σαν σύγχρονος «Ιπτάμενος Ολλανδός», την κατάρα του μαύρου. Και πλέει πάνω στα ραδιοφωνικά και διαδικτυακά κύματα, πονοκεφαλιάζοντας το ψοφοδεές επιτελείο του Μαξίμου.
Γιατί αυτή η κυβερνητική ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Και η ΕΡΤ μπορεί να είναι το κρίσιμο τμήμα αυτής της εθνικής επιταγής.
