Κριτική του Κόκκινου Δικτύου σχετικά με την ακολουθούμενη πολιτική κατεύθυνση
Από ό,τι προκύπτει έχουν παρουσιαστεί σοβαρές διαφωνίες εντός της ΛΑΕ για την ακολουθούμενη πολιτική κατεύθυνση. Η παρατεταμένη προεκλογική καμπάνια που έχει εγκαινιάσει το σχήμα αυτό, αδυνατεί να δώσει τα εχέγγυα μιας διεργασίας ενδιαφέρουσας και μοναδικός στόχος είναι η εκλογική επιβίωση, με μια πιθανή είσοδο στη Bουλή στις επόμενες εκλογές. Άλλο σχέδιο δεν υπάρχει, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις. Πρόσφατα έχει εγκαινιαστεί ένα φλερτ με το ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη, γεγονός που έχει προξενήσει πολλούς τριγμούς στο εσωτερικό της ΛΑΕ. Με μια κλασική ΣΥΝασπισμική ταχτική, η κυρίαρχη ομάδα υπό τoν Π. Λαφαζάνη μοιράζει την τράπουλα και επιβάλλει ανοίγματα και τακτικές δημιουργώντας νέους εσωτερικούς συσχετισμούς. Πρέπει να ισοφαριστεί η απώλεια ψήφων που ίσως σημάνει η αυτόνομη κάθοδος της Ζ. Κωνσταντοπούλου (δεν χωράν δύο αρχηγοί σε ένα σχήμα, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται) και πιθανόν του Γ. Βαρουφάκη. Έτσι και το 1,5% του ΕΠΑΜ είναι καλοδεχούμενο. Οι «γκρίνιες» της ΔΕΑ δεν απασχολούν. Θα εξαπολυθούν ενάντιά της τόσοι άλλοι που πρόσφατα έσμιξαν στο μικρό ΣΥΡΙΖΑ… Δοκιμασμένες συνταγές. Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την κριτική του Κόκκινου Δικτύου (της ΔΕΑ) για όλα αυτά. (https://rproject.gr)
Γ) Σχετικά με τις εσωτερικές εξελίξεις, τα καθήκοντα και τις συμμαχίες της ΛΑΕ:
1) Τα Μνημόνια 1 και 2 έχουν δημιουργήσει μια φοβερή συμπίεση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, την οποία το Μνημόνιο 3 θα επιδεινώσει κάνοντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.
Η βασική αντιπολιτευτική δυναμική απέναντι στην πολιτική Τσίπρα βρίσκεται στην εργατική και λαϊκή αγανάκτηση, στην προοπτική των εργατικών-λαϊκών αγώνων για το μισθό, τη σύνταξη, το δημόσιο σχολείο και νοσοκομείο.
Θεωρούμε ότι η ΛΑΕ «άντεξε» στις συνθήκες μετά τον Σεπτέμβρη του ’15, λόγω της γραμμής της και της εμπλοκής της στις εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις στα μνημονιακά μέτρα όπως στο Ασφαλιστικό. Πιστεύουμε ότι αυτά πρέπει να κάνει και τώρα. Δεν συμμεριζόμαστε κάποιες απόψεις που θεωρούν τη συγκέντρωση όλης μας της προσοχής στα φαινόμενα και στις διεργασίες της κοινωνικής αντίστασης, ως «οικονομισμό». Αντίθετα, θεωρούμε οικονομίστικη απόκλιση μια γραμμή που κεντράροντας στην α’ ή β’ οικονομική επιλογή, δηλώνει ότι μπορεί «να οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη», αποκόβοντας αυτήν την «ανάπτυξη» από τις κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που την καθοδηγούν και ηγεμονεύουν σε αυτήν.
Στους μήνες που έρχονται θα κριθεί, σε μεγάλο βαθμό, το αν «περνάνε» τα προαπαιτούμενα του Μνημονίου 3. Πρόκειται για ακραίες, νεοφιλελεύθερες, αντιμεταρρυθμίσεις, με κορωνίδες τον καλπασμό των ιδιωτικοποιήσεων και της ιστορικής σημασίας ανατροπές στα εργασιακά. Η μαζική εργατική-λαϊκή αντίσταση σε αυτές τις αντιμεταρρυθμίσεις θα κρίνει τα πάντα και ασφαλώς την πορεία και των πολιτικών εξελίξεων. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η ΛΑΕ θα πρέπει να επικεντρώσει την πολιτική και τον προγραμματισμό της σε αυτόν τον παράγοντα. Η απεύθυνση στο εργατικό-λαϊκό «ακροατήριο» είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να απογειώσει τη ΛΑΕ, ενώ ταυτόχρονα φωτίζει πολιτικά και διευκρινίζει την ουσία σε όλες τις πολιτικές προτάσεις μας.
2) Στη Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ υιοθετήσαμε ομόφωνα το σύνθημα της εξόδου από το ευρώ, ως αιχμή και προτεραιότητα ενός ευρύτερου μεταβατικού προγράμματος αντιλιτότητας, με σαφή και διακυρηγμένη σοσιαλιστική προοπτική. Όπως έλεγαν ηγετικά στελέχη της ΛΑΕ, παλεύουμε για την έξοδο από το ευρώ «υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς».
Δεν συμφωνούμε με μια υπερ-προβολή του Exit, «αποκομμένη» από άλλους εξίσου σημαντικούς στόχους (π.χ. το χρέος, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την αντιστροφή των ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ.). Δεν συμφωνούμε με την προβολή του Exit αποκομμένη από πολιτικούς όρους και προϋποθέσεις (Grexit ή Lexit στην Ελλάδα;)
3) Στο κρίσιμο ζήτημα των συμμαχιών το Κόκκινο Δίκτυο επιμένει στην πολιτική της ενότητας στη δράση της Αριστεράς, στην επιδίωξη μιας συμμαχίας των εργατικών κομμάτων και οργανώσεων, στα χνάρια της παράδοσης του Ενιαίου Μετώπου.
Δεν συμφωνούμε με την άποψη ότι ένας από τους στόχους μας, όσο σημαντικός (π.χ .το Exit), μπορεί και πρέπει να μας οδηγήσει σε μια ανεξέλεγκτη διεύρυνση των συμμαχιών, σε μια ομιχλώδη «δημοκρατική-αντιμνημονιακή-πατριωτική» συμμαχία. Δεν γνωρίζουμε ούτε μία πολιτική δύναμη, πέρα από το χώρο της Αριστεράς, που να έχει ειλικρινείς δημοκρατικές-αντιμνημονιακές προθέσεις και αντίστοιχη πολιτική. Αντίθετα, γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια που τέτοιες «αναζητήσεις» δημιουργούν στις σχέσεις μεταξύ των υπαρκτών δυνάμεων της Αριστεράς και συμβάλουν (μαζί με τον ανεξέλεγκτο σεχταρισμό άλλων) σε απαράδεκτη καθυστέρηση στο να αναληφθούν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες για την ενότητα στη δράση και τη δημιουργία κλίματος γενικότερης πολιτικής συμμαχίας.
