Η πολιτική εγκατάλειψης του ΙΓΜΕ, ο περιορισμός του ερευνητικού του χαρακτήρα και γενικότερα η αμφισβήτηση του θεσμικού του ρόλου, φαίνεται ότι συμβαδίζουν με την υποχρηματοδότηση που καθιστά αβέβαιη και αυτή τη μισθοδοσία του Νοεμβρίου για τους 450 εργαζόμενους.
Η βιολογική γήρανση του προσωπικού, αφού έχουν χρόνια να γίνουν προσλήψεις, ακυρώνει το ρόλο του ινστιτούτου που θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα χρήσιμος. Ίσως, βέβαια, αυτό εξυπηρετεί και τα γενικότερα σχέδια της κυβέρνησης, αφού ευαίσθητοι τομείς όπως τα λιγνιτικά αποθέματα ή η γεωθερμία οδηγούνται σε ιδιωτικά χέρια.
Η σταθερή υποβάθμιση του ΙΓΜΕ που πριν μια δεκαετία είχε 1.200 εργαζόμενους σε όλη τη χώρα, αφήνει το πεδίο ελεύθερο για την ιδιωτικοποίηση της έρευνας και τη μετατροπή των ερευνητικών ιδρυμάτων σε παροχείς υπηρεσιών προς τρίτους με καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια.
Οι συνέπειες, όμως, της υποχρηματοδότησης αποκτούν και τραγικές διαστάσεις για τους εργαζόμενους. Περίπου 100 συνταξιούχοι του Ινστιτούτου δεν έχουν αποζημιωθεί από το ασφαλιστήριο συμβόλαιο που έχει συναφθεί με συλλογική σύμβαση από το 1989 και για το οποίο όλα αυτά τα χρόνια κατέβαλλαν εισφορές. Τα αποθεματικά του ασφαλιστήριου λογαριασμού έχουν μηδενισθεί, και η ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος παρά τις υποσχέσεις της δεν δίνει διέξοδο. Η επικείμενη συνταξιοδότηση άλλων 200 εργαζομένων μέχρι τέλους του πρώτου εξαμήνου του 2011, δημιουργεί εκρηκτική κατάσταση.
Το συνδικάτο των εργαζομένων προετοιμάζεται για νέες κινητοποιήσεις και, μάλιστα, καλεί και τους εργαζόμενους των άλλων κρατικών ερευνητικών κέντρων, τα οποία συνθλίβονται καθημερινά από τη μείωση των δαπανών και η λειτουργία τους καθίσταται προβληματική.
Η στάση της κυβέρνησης απέναντι σε φορείς που θα μπορούσαν να στηρίξουν αναπτυξιακούς στόχους, είναι άλλη μια κραυγαλέα απόδειξη για το πού οδηγούν τα σκληρά μέτρα λιτότητας: χωρίς επιστημονική-ερευνητική δραστηριότητα καμιά αναπτυξιακή προοπτική δεν μπορεί να υπάρξει. Αντίθετα, η απαξίωση αυτών των φορέων, οδηγεί σε πλήρη παράδοση των φυσικών πόρων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά και επιτρέπει να εκποιείται κάθε παραγωγική δραστηριότητα αυτού του τόπου.
Η σταθερή υποβάθμιση του ΙΓΜΕ που πριν μια δεκαετία είχε 1.200 εργαζόμενους σε όλη τη χώρα, αφήνει το πεδίο ελεύθερο για την ιδιωτικοποίηση της έρευνας και τη μετατροπή των ερευνητικών ιδρυμάτων σε παροχείς υπηρεσιών προς τρίτους με καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια.
Οι συνέπειες, όμως, της υποχρηματοδότησης αποκτούν και τραγικές διαστάσεις για τους εργαζόμενους. Περίπου 100 συνταξιούχοι του Ινστιτούτου δεν έχουν αποζημιωθεί από το ασφαλιστήριο συμβόλαιο που έχει συναφθεί με συλλογική σύμβαση από το 1989 και για το οποίο όλα αυτά τα χρόνια κατέβαλλαν εισφορές. Τα αποθεματικά του ασφαλιστήριου λογαριασμού έχουν μηδενισθεί, και η ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος παρά τις υποσχέσεις της δεν δίνει διέξοδο. Η επικείμενη συνταξιοδότηση άλλων 200 εργαζομένων μέχρι τέλους του πρώτου εξαμήνου του 2011, δημιουργεί εκρηκτική κατάσταση.
Το συνδικάτο των εργαζομένων προετοιμάζεται για νέες κινητοποιήσεις και, μάλιστα, καλεί και τους εργαζόμενους των άλλων κρατικών ερευνητικών κέντρων, τα οποία συνθλίβονται καθημερινά από τη μείωση των δαπανών και η λειτουργία τους καθίσταται προβληματική.
Η στάση της κυβέρνησης απέναντι σε φορείς που θα μπορούσαν να στηρίξουν αναπτυξιακούς στόχους, είναι άλλη μια κραυγαλέα απόδειξη για το πού οδηγούν τα σκληρά μέτρα λιτότητας: χωρίς επιστημονική-ερευνητική δραστηριότητα καμιά αναπτυξιακή προοπτική δεν μπορεί να υπάρξει. Αντίθετα, η απαξίωση αυτών των φορέων, οδηγεί σε πλήρη παράδοση των φυσικών πόρων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά και επιτρέπει να εκποιείται κάθε παραγωγική δραστηριότητα αυτού του τόπου.
Γ.Κ.
Σχόλια
