του Λαοκράτη Βάσση
1. Με τη δεύτερη νίκη της μετα/καραμανλικής Ν.Δ., που είναι υβριδική σύμφυση Μητσοτακικού νεο/φιλελευθερισμού και Βοριδο/αδωνικού νεο/εθνικισμού, με πονηρές επιχρίσεις χρηστικού πατριωτισμού – όπου, μάλιστα, ο Μάκης Βορίδης, επίδοξος θεωρητικός της, μιλάει, στις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης, για σύζευξη «ελευθερίας» και «έθνους» στα «πιστεύω» τους!-, όχι μόνο εδραιώθηκε η κίβδηλη κανονικότητα της μετανεωτερικής αποικιοποίησης της χώρας μας, με όλες τις συνακόλουθές της υπερ/συνταγματικές μνημονιακές «χρεώσεις» μας, κάποιες και για… 99 χρόνια, αλλά και νομιμοποιήθηκε, με δύο συνεχόμενες λαϊκές ετυμηγορίες, ως εθνική κανονικότητα. Στο πλαίσιο, πάντοτε, της θεώρησής της (νεο/ραγιαδισμός!) ως αναγκαιότητας. Όπου, κατά τους «Αδώνηδες», αν δεν υπήρχαν τα Μνημόνια, θα έπρεπε να… εφευρεθούν!
2. Με συνακόλουθη, επίσης, και την καθαρτική αποκατάσταση όλου του «περιώνυμου» στελεχικού συναφιού των ένοχων για τη χρεοκοπία μεταπολιτευτικών πολιτικών δυνάμεων, Ν.Δ. και Πα.Σο.Κ., αλλά και συνένοχων (με την κρίσιμη προσθήκη σ’ αυτές του τριτομνημονιακού ΣΥ.ΡΙΖ.Α, μετά τη μοιραία «αναδίπλωσή» του!) στη συν-διαχειριστική «λογική» τους. Με τη νομιμόφρονα, προς την Ευρω/δυτική υπερεξουσία των… δανειστών μας, αναπαραγωγή και παγίωση των ιδεολογικά «γαλβανισμένων», υπό υψηλή «Ελιαμεπική» εποπτεία, νεο/αποικιακών όρων αυτής της συν-διαχειριστικής «λογικής». Όπου, κυρίως τα… παντός καιρού πασοκικά στελέχη, αυτά που, συν τοις άλλοις, καταβύθισαν και το κόμμα τους στο 5%, κατέστησαν… περιζήτητα για τις διαχειριστικές δεξιότητές τους. Όπως δείχνει και η πληθυντική μεταγραφική διαμοιραγή τους στα ανώτερα κλιμάκια της ηγετικής νομενκλατούρας Ν.Δ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Με ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, σε τούτους τους πολύ ύποπτους καιρούς, την υψηλή εκλεκτική συγγένεια Σημιτισμού και Μητσοτακισμού, με όλα τα βαθύτερα ιδεολογικά σημαινόμενά τους. Όπου, για να μη ξεχνιόμαστε, ο Συριζικός δικαιωματισμός κρατάει, με τη συνήχησή του απ’ τα… αριστερά, καλά το «ίσο».
3. Κι αν η Χρεοκοπία, που τραυμάτισε την εθνική μας αυτεξουσιότητα και ανεξαρτησία, υπήρξε, λόγω των συνεπειών της, οδυνηρή δοκιμασία, αναθεματισμένη, πάντοτε, απ’ τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, όπως έδειξε και το ακυρωμένο… Τσιπρικό δημοψήφισμα, το ιδεολογικό αναποδογύρισμά της, με την εδραίωση και νομιμοποίηση της κίβδηλης κανονικότητάς της, τείνει να πλήξει στον εσώτερο πυρήνα του το ίδιο το ταυτοτικό πολιτιστικό «κύτταρο» του Ελληνισμού. Μαζί, συνακόλουθα, με το ανεξαρτησιακό αξιακό διατακτικό, όπως αυτό συνυφαίνεται με την, κατά Σβορώνο, αντιστασιακή ιδιότητά μας. Με τα επιστημονικοφανή «ηχεία» τού νεοϊστορικού αναθεωρητισμού (με την πολύ ενδεικτική νεο/φαλμεραγερική άρνηση τόσο της ιστορικο/πολιτιστικής συνέχειας του Ελληνικού ΄Εθνους όσο και του εθνο/αναγεννητικού χαρακτήρα της Επανάστασης του ’21, που τη θέλουν… εθνο/γενετική), που είναι και «ηχεία» της αυτο/αναιρετικής ευρω/προσαρτηματικότητάς μας, ευτελιστικής της ευρωπαϊκότητάς μας, (ως σύμφυτου και όχι ως υπό πρόσκτηση ταυτοτικού μας γνωρίσματος), να είναι επ’ αυτών, επί των εθνο/πολιτιστικών δηλαδή επαπειλούμενων, αρκούντως αποκαλυπτικά, αν αναγιγνώσκουμε σωστά το βάθος του «ιδεολογικού αφηγήματός» τους. Κι είναι ίσως η πρώτη φορά, που, η αναπέμπτουσα στην «Πράξη Υποταγής» του 1825 διαχειριστική υποτέλεια των καιρών μας, τείνει να γίνει… αποδεκτή ως εθνική ιδεολογία. Καθώς, η όποια εναλλακτική σκέψη, έστω και καθ’ υποψίαν αντιμνημονιακή, ενοχοποιείται, το λιγότερο, ως… άτοπη.
4. Απολύτως ενταγμένες στο ιδεολογηματικό αυτό πλαίσιο της «αναποδογυρισμένης» εθνικής μας πραγματικότητας είναι κι οι ένοχες αποσιωπήσεις του Πολιτικού μας Συστήματος, οι σχετικές:
Πρώτον με τη Χρεοκοπία του 2010 (τον χαρακτήρα της, τα αίτιά της, τα αποτελέσματά της, τους «ένοχούς» της και τους «συνένοχους» στη συν-διαχείρισή της).
και Δεύτερον, με το υπαρξιακό πρόβλημα του Ελληνισμού, όπως αυτό απειλεί το μέλλον μας:
- με τη δημογραφική μας κατάρρευση
- με την παρακμιακή πολιτιστική μας κρίση
- με τον αδιάλειπτο εξ ανατολών εθνικό μας κίνδυνο.
Όπου, η «μετάσταση» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η συνένοχη προσθήκη του στη συν-διαχείριση της μετανεωτερικής αποικιοποίησής μας, ως … οργανικό μέρος της, είχε την καταλυτική επίπτωσή της:
Στον ίδιο, που, με την αυτο/αναιρετική έκπτωσή του: απ’ την υποσχετική εναλλακτικότητα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με την ελπιδοφόρα απήχησή της και πέραν ακόμη των ελληνικών συνόρων, στη διαχειριστική… εναλλαγή, έχει μοιραία οδηγηθεί σε ταυτοτική σύγχυση και υπαρξιακή «περιδίνηση».
Στην Αριστερά, που, σε χαλεπούς για την ίδια καιρούς, της πρόσθεσε, με τον μεταλλακτικό κατήφορό του, εξ αντανακλάσεως, το πολύ μεγάλο απονομιμοποιητικό του κόστος, πλήττοντας καίρια το ηθικό πλεονέκτημά της.
Στον Τόπο μας, που με τραυματισμένη ηθικά την Αριστερά και κακοποιημένη την οραματική εναλλακτικότητα, μοιάζει να «προσαρμόζεται», σε κλίμα έρπουσας πολιτιστικής αφασίας, στα… ρεαλιστικά εφικτά της κίβδηλης κανονικότητάς μας και τα νεο/αποικιακά δεδομένα της.
Ή αποδεχόμαστε την «προσαρμογή» στο μετανεωτερικό καθεστώς της «ευρω/δυτικής επικυριαρχίας», με όλα του τα παρεπόμενα και προδιαγραφόμενα, ή, μνημονεύοντας: Ρήγα, Σολωμό, Κάλβο… Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, ξαναπιανόμαστε γερά απ’ τον αξιακό μίτο, αντιστασιακό και ανεξαρτησιακό, της μακραίωνης αγωνιστικής παράδοσης του λαού μας, για να βγούμε απ’ τον παγιδευτικό λαβύρινθο αυτού του «καθεστώτος», βάζοντας οριστικό τέλος στην υποθήκευση του εθνικού μας μέλλοντος!
5. Στο μεγάλο επικοινωνιακό παιγνίδι για την ιδεολογικο/ πολιτιστική παγίωση αυτής της «πραγματικότητας», οπότε και του επικυριαρχούμενου μέλλοντός μας, έχουν τη μείζονα σημασία τους οι προειρημένες «ένοχες αποσιωπήσεις».
Πρώτον: της Χρεοκοπίας
Γιατί, στο πλαίσιο των επιστημονικοφανών και παραπλανητικών παραναγνώσεών της (ως εξωγενούς, κυρίως, αιτιότητας… επεισόδιο!), που αποσκοπούν στην απενοχοποίηση των υπευθύνων της, πρέπει να αποδυναμωθεί και εντέλει να αποσυνδεθεί η βαθιά αιτιακή σχέση της με τη Μεταπολίτευση. Που σημαίνει, να αποσυνδεθεί:
- Απ’ την ερμηνευτική προσέγγιση του χαρακτήρα της ως ρήγματος στην πορεία του Τόπου μας. Καθώς, έκτοτε, μεταπέσαμε στο καθεστώς της μετανεωτερικής αποικιοποίησης, με μειωμένη την εθνική μας ανεξαρτησία.
- Απ’ τα βαθύτερα ενδογενή αίτιά της, που πρωτίστως εκπορεύονται απ’ την εκφυλιστική μετάλλαξη του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, «συνυπατία» Ν.Δ. και Πα.Σο.Κ., σε αδηφάγο σύστημα νομής της εξουσίας. Που οι αδηφάγοι νομείς του είναι και οι κύριοι υπεύθυνοί της.
Χωρίς, ούτε λόγος, να συνδέεται, απ’ τη συστημική επικοινωνία, έστω και επ΄ελάχιστον, με τον παρακμιακό πολιτιστικό κατήφορο του Τόπου μας. Που μόνο άσχετη εξέλιξη δεν είναι απ’ την κατακλυσμιαία «εισβολή» της δυτικο/καταναλωτικής υποκουλτούρας και απ’ την καθοδηγούμενη «προσαρμογή» μας στο πρότυπο του «δυτικού μονόδρομου».
Δεύτερον: του υπαρξιακού προβλήματός μας
Με την ενσωμάτωση στη βαθύτερη λογική της μετανεωτερικής αποικιοποίησής μας, ομότροπα προς το πνεύμα της «νεοαταξικής ασύνορης… ατοπίας» (ιδεολογία «Σόρος»!), όπου και η ανοίκεια «συνάντηση»… νεοφιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού και μεταφυσικού διεθνισμού, το Πολιτικό μας Σύστημα, το διακονούμενο απ’ τα τρία αυτά «ένοχα» και «συνένοχα» μνημονιακά κόμματα (Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ.- ΣΥ.ΡΙΖ.Α), άλλοτε προσχηματικά και άλλοτε απροσχημάτιστα, κρατάει τις αποστάσεις του, το λιγότερο, απ’ τις συνθέτουσες το υπαρξιακό μας πρόβλημα «αγωνίες του Ελληνισμού», που είναι:
- η δημογραφική κατάρρευση, η πλήττουσα τη βιολογική ρίζα μας
- κι η έρπουσα παρακμιακή πολιτιστική κρίση (πνευματική – ηθική – αξιακή, εξελισσόμενη σε ταυτοτική), η πλήττουσα την πολιτιστική ρίζα μας.
Όπου, εννοείται, η βιολογική ρίζα προφανώς και δεν… συναντιέται, στη λογική των δημοκρατικών ανθρώπων, με ανόητους και τοξικούς «φυλετισμούς», ούτε κι η πολιτιστική ρίζα, με το εξίσου ανόητο και τοξικό ιδεολόγημα περί «πολιτιστικής καθαρότητας», πονηρά ταυτιζόμενης με την «πολιτιστική ιδιαιτερότητα». Καθώς, η «καθαρότητα», φύσει αντιπαραθετική και εχθρο/παθής, υπάρχει μόνο σε νοσηρά μυαλά, ενώ η «ιδιαιτερότητα» φύσει συνυπαρκτική, είναι διάσταση της πλουραλιστικής ομορφιάς του ανθρώπινου πολιτισμού.
Το Πολιτικό μας, λοιπόν, Σύστημα όχι μόνο αφήνει εκτός του πυρήνα της στρατηγικής του για το μέλλον του Τόπου μας την αναγκαία απάντηση στις υπαρξιακές αγωνίες του Ελληνισμού, που κατά τους ιδεολογικούς κεκράκτες του, είναι… κρυπτο/εθνικιστικές, αν όχι και φυλετικο/ρατσιστικές, αλλά, ευτελίζοντας, όπως προαναφέραμε, την ευρωπαϊκότητά μας, όλο και μεταθέτει τις συντεταγμένες πορείας μας στην κατεύθυνση της ευρω/προσαρτηματικής «ενσωμάτωσής» μας (να γίνουμε… Ευρώπη, να γίνουμε Ευρωπαίοι!). Όπου και δεν νοούνται σ’ αυτή την κατεύθυνση, ως ιδεολογικά… ασύμβατες, ελληνικές υπαρξιακές αγωνίες. Όπως, ομότροπα, μας προϊδεάζουν και για την «αντιμετώπιση» της άλλης μεγάλης αγωνίας του Ελληνισμού, που είναι ο εξ ανατολών κίνδυνος. Με τους «λαγούς», μάλιστα, του «Συριζικού δικαιωματισμού» να μιλούν, πρώτοι αυτοί, στρώνοντας το έδαφος απ’ τα… αριστερά, για «Πρέσπες του Αιγαίου». Για να μη μιλήσουμε και για το πώς βλέπουν την αντιμετώπιση του δημογραφικού οι ίδιοι «λαγοί» (δια του… μεταναστευτικού!).
6. Υπ’ αυτή τη δύσκολη ανάγνωση της εθνικής μας πραγματικότητας, καθίσταται προφανές πως η ιδεολογικο/ποιούμενη μετανεωτερική αποικιοποίησή μας (ευρω/δυτική επικυριαρχία, συμπληρωματική ιδεολογική σύμπλευση «Σημιτο/μητσοτακισμού» και «Δικαιωματιστικής Αριστεράς», προϊούσα εδραίωση και εθισμός στην κίβδηλη κανονικότητα, αναγόμενη σε… εθνική, νεο/ιστορικός αναθεωρητισμός και ανακατασκευή του «εθνικού προσώπου» μας, ευρω/προσαρτηματικές νεο/ταξικές «προσαρμογές» του ταυτοτικού πολιτιστικού μας προτύπου… «Ανανο/πρεσπισμοί» σε Αιγαίο και Κύπρο!) συνιστούν μείζονα υπαρξιακό κίνδυνο για το μέλλον του Τόπου μας. Καθώς, λόγω, ακριβώς, του ιδεολογικού βάθους και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, όπως, κατά κύριο λόγο, η καθαρτική αποκατάσταση, πολιτικά και… ηθικά, του «Καθεστώτος της Επικυριαρχίας» και ο επαπειλούμενος αποχρωματισμός της εθνικής μας κουλτούρας, εξελίσσεται σε μια απ’ τις πιο κρίσιμες καμπές στη μακραίωνη διαδρομή του Ελληνισμού. Όπου, όπως συμβαίνει με τις μεγάλες κρίσεις, μοιάζουμε όχι μόνο να έχουμε μειωμένη συνείδηση των συνεπειών της, αλλά και να «προσαρμοζόμαστε» στα δεδομένα της και στην προοπτική της (δίκην μεταλλαγμένης κοινωνίας!).
– Οπότε, το εθνικό μας δίλημμα καθίσταται ανελαστικά ασφυκτικό, χωρίς κανένα περιθώριο… άλλου δρόμου. Που σημαίνει, ή αποδεχόμαστε την «προσαρμογή» στο μετανεωτερικό καθεστώς της «ευρω/δυτικής επικυριαρχίας», με όλα του τα παρεπόμενα και προδιαγραφόμενα, ή, μνημονεύοντας: Ρήγα, Σολωμό, Κάλβο… Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, ξαναπιανόμαστε γερά απ’ τον αξιακό μίτο, αντιστασιακό και ανεξαρτησιακό, της μακραίωνης αγωνιστικής παράδοσης του λαού μας, για να βγούμε απ’ τον παγιδευτικό λαβύρινθο αυτού του «καθεστώτος», βάζοντας οριστικό τέλος στην υποθήκευση του εθνικού μας μέλλοντος!-
Υ.γ.: Οι μεγάλες καταστροφές που πλήττουν τη Χώρα μας, προσθέτοντας την τεράστια επιβάρυνσή τους στο «υπαρξιακό πρόβλημά» μας, αναδεικνύουν ως μείζον αίτιό τους το ίδιο το «Πολιτικό Σύστημά» μας. Που προφανώς και δεν μπορεί να κρύβει πίσω απ’ τα υπαρκτά τεράστια μεγέθη των φυσικών φαινομένων και την υπαρκτή κλιματική αλλαγή την επιτείνουσα τις συνέπειές τους εγγενή ανεπάρκειά του: ως διαχειριστικού (και διαμεσολαβητικού) νομέως και επικαρπωτή της πολιτικής εξουσίας του Τόπου μας. Με αυτονόητες, ούτε λόγος, τις ευθύνες των κυβερνώντων!
