Του Νίκου Λάιου*
Έξι μήνες μονομερών συμβιβασμών κλείνουν με μια εθνική ταπείνωση.
Το βαθύ λαϊκό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη, παραχαράχτηκε αποβραδίς απ’ τον πρωθυπουργό σε διπλό ΝΑΙ:
– Ναι στην άνευ όρων συνθηκολόγηση με την ευρωκρατία, που στους εκπροσώπους της ο Αλ. Τσίπρας έπεμψε νέες υποχωρήσεις,
– Ναι στο ντόπιο κατεστημένο, που με εκπροσώπους του ο Αλ. Τσίπρας διάλεξε να συνεννοηθεί μέσα απ’ το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών-ρεταλιών.
Οι δραματικές ώρες της κυβερνητικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες, χάνουν την ανθρωπιά τους απ’ τον ίδιο τον τρόπο αναφοράς του πρωθυπουργού σ’ αυτές, σαν να επιχειρεί συναισθηματικό μπάι-πάς για τη λαϊκή αποδοχή μιας συμφωνίας που θέτει ξανά τη χώρα σε τροχιά καταστροφής. Οι πιέσεις του επιτελείου του, να μεταλλαχτούν οι βουλευτές και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρωτοκολλητές αποφάσεων της τρόικας, όπως και η αντιμετώπιση του λαού ως χρηστικού εργαλείου για τον κυβερνητισμό και όχι ως πολιτικού υποκειμένου για τη διέξοδο της χώρας, συμπληρώνουν την εικόνα συστημικής αφομοίωσης.
Το καθεστώς επικυριαρχίας επανακάμπτει με σκληρότερους όρους. Η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία απαλλάσσουν ξανά απ’ την ενοχλητική παρουσία τους τα μόνα πραγματικά μέλη της «ευρωπαϊκής οικογένειας»: τις τράπεζες, τις μεγάλες εταιρείες, τα σάπια πολιτικά συστήματα.
Το κυνικό αστειάκι του Β. Σόιμπλε στον Τζ. Λιού, για τράμπα της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο -υπερπόντια κτήση των ΗΠΑ- και η εκκωφαντική απουσία αντίδρασης της ελληνικής κυβέρνησης αναδείχνουν τον ντροπιαστικό βαθμό εμπέδωσης του στάτους αποικίας χρέους.
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση προβάλλονται σαν ιερά κειμήλια, που πρέπει να περιφρουρηθούν κι ας μεταλλάσσονται σε εργαλεία μιας μεταδημοκρατικής διακυβέρνησης, ασκούμενης από ξένα κέντρα.
Ζούμε την αποτυχία του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ, τη ματαίωση των πόθων, των καημών και των αγώνων που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας τού πρόσφεραν απλόχερα. Τόσο η καθωσπρέπει μαντεψιά πως οι «εταίροι» θα φερθούν «πολιτισμένα» όσο και ο ακαδημαϊσμός ενός Grexit χωρίς λαϊκά ποδάρια, κατέρρευσαν δίνοντας μια τερατογένεση: Η χώρα βρίσκεται κοντύτερα σε ένα Grexit με τους όρους των δανειστών, ταυτόχρονα δεμένη στις αλυσίδες ενός τρίτου μνημονίου.
Οι στιγμές ζητούν να πάρουμε θέση. Όσες κι όσοι στηρίξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ με ή χωρίς ενστάσεις, διαφοροποιήσεις, κριτικές, έχουμε μερίδιο ευθύνης γι’ αυτά που γίνονται.
Τα «διαφωνώ, αλλά δεν γινόταν τίποτα άλλο και μένω για να ελαχιστοποιήσω τα κακά», είναι μελαγχολικό αποτύπωμα της αναδίπλωσης, από τον ριζοσπαστισμό στην κεντροαριστερή διαχείριση μνημονίων. Τα «διαφωνώ, αλλά στηρίζω την κυβέρνηση, για να μην έρθουν οι άλλοι», ξεχνούν ότι «οι άλλοι» έχουν ήδη έρθει (συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, ψηφοφορίες στη βουλή, ξέπλυμα επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κι άλλα πολλά). Τα «δεν χαρίζω το κόμμα» ανοίγουν θέματα κομματικής ιδιοκτησίας και μοιρασιάς, τη στιγμή που η χώρα βγαίνει στο σφυρί.
Ούτε η άρνηση της ήττας, ούτε ο αυτοεγκλωβισμός ούτε ο σαλταδορισμός δίνουν απάντηση στα χοντρά προβλήματα της περιόδου, στην οποία έχει μπει η χώρα – καθένας μας, οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοί μας, οι συναγωνιστές μας.
Ζητάω συγγνώμη που, στο μερίδιο που μου αναλογεί, δεν σκέφτηκα όσο έπρεπε, δεν μίλησα όσο έπρεπε, δεν έκανα όσα έπρεπε, για να σταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ αντάξιος της γενναιότητας που επέδειξε ο λαός, του φρονήματος, της αξιοπρέπειας, της αποφασιστικότητας, της αυταπάρνησης του λαού σε στιγμές ιστορικές.
Ο αγώνας για την ακύρωση των σχεδίων μετατροπής της χώρας σε «χώρο» και του λαού σε εύχρηστες ανθρωποσυσκευές συνεχίζεται, έτσι ή αλλιώς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει πια στα εργαλεία μετασχηματισμού της κοινωνίας, που τα πιο ανήσυχα τμήματά της αναζητούν και συγκροτούν εδώ και 5 χρόνια.
Η συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ με τον -ακόμα ζωντανό στην κοινωνία- ριζοσπαστισμό τέλειωσε, αφήνει όμως μαγιές, που μπορούν να συμβάλουν στο ζύμωμα νέων αντιστάσεων του λαού.
Ο ελληνικός λαός μπορεί να ελευθερωθεί απ’ τα μνημόνια, χωρίς τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Το οφείλει στον εαυτό του και σ’ όλους τους καταπιεσμένους λαούς του πλανήτη.
Και θα τα καταφέρει.
* Ο Νίκος Λάιος είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος, πρόεδρος του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων
Πηγή: amfissaface.gr
Ghetto Medic Oil and Acrylic, 2012, Mark Cottman
