Του Μάρκου Δεληγιάννη. Πρωινό Τετάρτης, ημέρα απεργίας. Ας είναι. Ξεκινήσαμε και πάλι το δρομολόγιο το γνωστό, για των όπλων την τιμή, καθώς λένε.
Μόνο που του ουρανού τα υέτια δώρα άλλα σχέδια είχαν. Η βροχή μούσκεψε τον ενθουσιασμό μας, μαστίγωσε τα πανό μας τα κατάκοπα, τις πολύχρωμες σημαίες της πορείας. Τα κουρασμένα μας παπούτσια, αφού τσαλαβούτησαν στις αυτοσχέδιες λίμνες της ασφάλτου, μας οδήγησαν στη ματαίωση. Η ζέστη του σκιερού καφενέ μάς πρόσφερε φιλοξενία. Γύρω από ένα μπουκάλι ρακή, στις σκέψεις μου θέλησα τάξη να επιβάλω. Κοίταξα με νόημα τους συμπότες μου. Τα συννεφιασμένα πρόσωπά τους, πόσο εύγλωττα είναι. Οι λέξεις στολίδια περιττά. Όλοι συμφωνούμε, πως άλλοι αποφασίζουν για μας. Εμείς, απόντες. Πάντα κρυμμένοι στη σκιά του περιθωρίου. Σαν τους κυνηγημένους, ακούμε σκυφτοί τους τηλε-εισαγγελείς με ιταμότητα περίσσια τις καταδίκες που μας επέβαλαν, να εκφωνούν. Τα ονόματά μας στο στόχαστρο της πολιτείας.
Οι συνταξιούχοι δεν αξίζει, πλέον, το πολύτιμο οξυγόνο να εισπνέουν. Αρκετά, έως εδώ. Καιρός να σαλπάρουν για του Αχέροντα την επικράτεια. Οι άλλοι, οι τυχεροί, που βρήκανε ευκαιρία την δύναμή τους την εργατική να πουλήσουν, πρέπει να ‘ναι ευτυχείς, γιατί της γειτονιάς το αρτοποιείο μπορούν να επισκέπτονται ημερησίως. Άλλωστε, οι ανθύπατοι -αυτό μη το ξεχνάτε- είναι αυστηροί και όλα τα μηνύουν στη Ρώμη. Όσο για τους νέους; Ε, πάντα υπάρχει λύση: Το ξερίζωμα, η μετανάστευση. Ο αδηφάγος βοράς μουγκρίζει. Είναι νόμος παλιός αυτός, πως πριν λάβει χώρα η οποιαδήποτε επιχείρηση πολεμική, προηγείται των λέξεων η έφοδος. Η κατεδάφιση της γνώσης. Χωρίς σχολεία εύκολα δημιουργούνται θύλακες τυφλής βίας. Οι φαιές ορδές έχουν κράτος και εξουσία εκεί που η πνευματική εξαθλίωση έχει απλώσει τα σάβανα τα μαύρα.
Τούτες τις μέρες του φθινοπώρου γίναμε θεατές ανήκουστων συμβάντων. Οι αστέρες της παραχάραξης της αλήθειας, της παραποίησης της είδησης, πριν ακόμα στεγνώσει το αίμα των δολοφονηθέντων στο Ν. Ηράκλειο, αποφάνθηκαν με εμβρίθεια, πως οι δράστες είναι κάποιοι αριστεροί, τι άλλο μπορούσε άλλωστε να ‘ναι; Και κατέληγαν με ύφος βαρύγδουπο, πως για άλλη μια φορά, η θεωρία η παλιά επαληθεύεται: Τα άκρα συγκλίνουν.
Οι δαίμονες που αναμοχλεύουν την κόλαση και χύνουν ανενόχλητοι οχιές στους δρόμους, στις πλατείες, στις καρδιές, έτσι εύκολα, έτσι απλά, τους ταυτίζουν με του εργαζόμενου το αλμυρό ποτάμι της αγανάκτησης.
Τούτες τις μέρες τις σημαδιακές, ήρθαν πάλι στον τόπο μας οι ύαινες του κέρδους, τι σύμπτωση θαυμαστή, ν’ αρπάξουν ό,τι όρθιο έχει απομείνει. Και εμείς αναρωτιόμαστε τι άραγε να συμβαίνει; Τι έγιναν οι μαχητές; Αλίμονο, ομίχλη τύλιξε τις πόλεις μας κι αφόπλισε την όρασή μας;
Πριν λίγες μέρες μαζεύτηκαν, με καθυστέρηση αρκετή, οι εκλεγέντες συνδικαλιστές στο ΕΚΑ για ν’ αποφασίσουν αν το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας θα σηκώσει επιτέλους τη σημαία της αντίστασης εναντίον της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας ή θα εξακολουθήσει άθυρμα να’ ναι στα χέρια των εντολοδόχων της Ρώμης. Από τη σύναξη αυτή, αδικαιολόγητα απόντες, ήταν του ΠΑΜΕ οι αντιπρόσωποι.
Αυτοί που πλειοψήφησαν στις εκλογές. Δεν ήλθαν. Κλείστηκαν στο φρούριό τους το απόρθητο, ψελλίζοντας πως δεν έχουν τίποτα να πουν με αυτούς που θεωρούν μονόδρομο την παραμονή της χώρας στην νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Είναι δυνατόν; Ποια λογική υπαγορεύει τέτοιες ανιστόρητες αποφάσεις; Η ζωή, φίλοι του Περισσού, δίνει ευκαιρίες, φτάνει μάτια κι αφτιά να ’χεις να τις αναγνωρίσεις. Διαφορετικά, θα σας θυμίσω την Καβαφική ρήση: «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη».
Στους αγώνες για ζωή, για αξιοπρέπεια, ιεραρχείς τα προβλήματα. Κέρδος μεγάλο είναι το βάρος απ’ τις πλάτες των εργαζόμενων ν’ αλαφρώσεις. Μια σχισμή αισιοδοξίας με το σπαθί σου ν’ ανοίξεις. Αυτό κέρδος μεγάλο είναι. Σκέψου, είχες στα χέρια σου το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας και το παρέδωσες αμαχητί στους πολιτικούς σου αντιπάλους. Τούτες τις κρίσιμες στιγμές που ζούμε, τα λόγια περιττεύουν, το αναμάσημα χιλιοειπωμένων φράσεων μοιάζει με μονέδα χωρίς αντίκρισμα. Δράση χρειάζεται. Φτάνουν πια οι διαπιστώσεις. Απ’ τα μικρά αρχίζεις και φτάνεις στα μεγάλα. Φίλε του Περισσού, έχεις παρακολουθήσει ποτέ τη μικρή αράχνη σε κάποια γωνιά, ακούραστη και υπομονετική τον ιστό της να υφαίνει; Κι αν κάποιος της τον χαλάσει, εκείνη θα ξαναρχίσει πάλι απ’ την αρχή να τον πλέκει. Στην πολιτική τα λάθη, είτε διαπράττονται ενσυνείδητα, είτε ασυνείδητα, ασυγχώρητα είναι. Έχουν να κάνουν με τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όπως και να ’χουν τα πράγματα καιρός την όρασή μας να γυμνάσουμε κατάλληλα, ώστε να βλέπουμε τι κρύβεται πίσω απ’ την εικόνα ή έξω απ’ αυτήν.
