Ο αγώνας του λαού για διέξοδο από την κρίση προσλαμβάνει βαθύτατα αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά
Παρακάτω δημοσιεύουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το εν λόγω κείμενο (οι υπότιτλοι δικοί μας), με την παρατήρηση ότι οι διαπιστώσεις που γίνονται δεν συνοδεύονται από πολιτικά προτάγματα και θέσεις. Ίσως αυτό γίνει σε δεύτερο χρόνο μέσα στις συνεδριακές διαδικασίες.
Κρίση, Αριστερά και Ε.Ε.
Η μεγάλη διεθνής καπιταλιστική κρίση δεν «αιφνιδίασε» µόνο τις κυρίαρχες διεθνείς πολιτικές και οικονομικές ελίτ αλλά και τις περισσότερες ίσως δυνάμεις της παγκόσμιας Αριστεράς. Πλήρης σχεδόν ο αιφνιδιασμός και της σύνολης Αριστεράς στη χώρα µας, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΝ.
Η διεθνής κρίση επαναφέρει στο προσκήνιο την επικαιρότητα του επαναστατικού μαρξισμού ως αναντικατάστατου εργαλείου όχι µόνο ανάλυσης των σύγχρονων εξελίξεων του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και εφοδίου για την επαναστατική αλλαγή των κοινωνιών και του κόσμου.
Η Ε.Ε. ως ιδιότυπη συμμαχία καπιταλιστικών χωρών θα έβαινε, κατά τους εμπνευστές της, προς όλο και περισσότερη σύγκλιση και ενοποιητικές εξελίξεις. Η σημερινή κρίση, στην οποία κατά τεκμήριο δοκιμάζονται τέτοιας μορφής «ενωσιακές» απόπειρες και όχι σε περιόδους ομαλής καπιταλιστικής ανάπτυξης, δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Καταδεικνύει ότι στο πλαίσιο της Ε.Ε. αναπτύσσονται και λαμβάνουν νέα έκταση οι καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, οι διαιρέσεις και ανισότητες, οι ηγεμονικές επιθετικές βλέψεις των χωρών που κυριαρχούν, µε κεντρικό ρόλο σ’ αυτή την κατεύθυνση εκείνον της Γερμανίας, την ίδια ώρα που αναπτύσσεται και γίνεται όλο και πιο επιθετικός ο συνολικός ιμπεριαλιστικός ρόλος της Ε.Ε. απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.
Σήμερα κι ενώ η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, διαγράφονται εναργέστερα οι κεντρόφυγες διαιρετικές, αν όχι αποσυνθετικές και διαλυτικές, τάσεις στην Ε.Ε. και ειδικότερα στην Ευρωζώνη, τάσεις που συχνά συνδέονται µε γεωγραφικές κατατάξεις. Μια υπερεθνική ένωση όπως η Ε.Ε. που προωθείται και εξελίσσεται µε όρους αγοράς και νομίσματος, διαπερνάται από εγγενείς αντιφάσεις και έχει άκρως προβληματικό μέλλον και προοπτική. Σε συνθήκες περαιτέρω κλιμάκωσης της κρίσης είναι αρκετά πιθανόν η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη να συμπαρασυρθούν στη δίνη των κρισιακών εξελίξεων και να οδηγηθούν στην αποσύνθεση και τη διάλυση. Η Ε.Ε., ως ιδιότυπη καπιταλιστική περιφερειακή ολοκλήρωση και ως ιμπεριαλιστική συμμαχία καπιταλιστικών χωρών, εξελίσσεται στο κατεξοχήν πεδίο εφαρμογής σε πλανητική κλίμακα των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων μονεταριστικών δογμάτων και σε κατεξοχήν υπερεθνικό μηχανισμό κατεδάφισης εργασιακών, μισθολογικών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.Ακόμα χειρότερα, η Ε.Ε. οικοδομείται µε τον πλέον αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο, χωρίς και ενάντια στη βούληση των λαών η οποία παρακάμπτεται µε άκρως «πραξικοπηματικές» μεθοδεύσεις, ενώ η ίδια ως υπερεθνικός μηχανισμός αξιοποιείται για την υποβάθμιση και συρρίκνωση, συχνά κάθε ίχνους, και αυτής της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Για την πολιτική ενοποίηση
Η απόπειρα περαιτέρω πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε. όσο η τελευταία διατηρεί τον καπιταλιστικό –και πολύ περισσότερο τον ακραίο νεοφιλελεύθερο- προσανατολισμό της, πέραν των όποιων δυσχερειών του εγχειρήματος, θα σηματοδοτηθεί από ακόμα πιο ηγεμονικά, αντιδημοκρατικά, αντικοινωνικά και αντεργατικά χαρακτηριστικά, από ακόμα πιο σκληρές επικυριαρχίες των πλέον ισχυρών κρατών στο εσωτερικό της, περισσότερες «ταχύτητες» και «δουλείες» των μικρότερων και πιο αδύνατων χωρών και ακόμα χειρότερα, από έναν πιο σκληρό, επιθετικό και επεκτατικό ιμπεριαλιστικό ρόλο της Ε.Ε. ως σύνολο.
Η πολιτική ένωση των ευρωπαϊκών χωρών ή θα γίνει κάτω από τις σημαίες της προόδου και του σοσιαλισμού ή αλλιώς δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά µόνο ως ακραία αντίδραση. Ο ΣΥΝ έκανε κρίσιμο στρατηγικό λάθος µε την υπερψήφιση το 1992 της Συνθήκης του Μάαστριχτ η οποία αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά για την απαράδεκτη συγκρότηση µε αποκλειστικά ταξικούς και τους πλέον ιεραρχικούς ιδιοτελείς όρους της ΟΝΕ, διαμορφώνοντας ένα ενιαίο νόμισμα το οποίο έφερε και φέρνει τη σφραγίδα της γερμανικής επικυριαρχίας, της επικυριαρχίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και ιμπεριαλισμού σε βάρος λαών και εργαζομένων και του ανταγωνισμού για την παγκόσμια νομισματική πρωτοκαθεδρία.
Σήμερα φαίνεται πιο καθαρά η αποτυχία της Ε.Ε. και η παταγώδης αποτυχία της Ευρωζώνης. Η ενιαία απελευθερωμένη αγορά και το ευρώ στη βάση του Συμφώνου Σταθερότητας και της ενιαίας «ανεξάρτητης» αντιπληθωριστικής νομισματικής πολιτικής μπορεί να εξυπηρετούν θαυμάσια τις πιο ισχυρές και ανταγωνιστικές μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ιδιαίτερα του πολυεθνικού και πρώτα απ’ όλα και κυρίως το χρηματιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά λειτουργούν ως η τέλεια δογματική συνταγή οικονομικής καχεξίας και ανταγωνισμού για τη διάλυση εργασιακών, μισθολογικών, κοινωνικών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για την εκτίναξη της ανεργίας και την εξουθένωση μέχρι εξαντλήσεως, βοηθούσης και της νέας ΚΑΠ, των πολύ μικρών επιχειρηματικών και επαγγελματικών προσπαθειών και κυρίως των μικρομεσαίων αγροτών.
Καθεστώς μισοαποικίας
Με τις επιλογές της κυβέρνησης η χώρα εντός της περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. ξεπέφτει σε ένα είδος μισοαποικίας και έχει εισέλθει σε ένα καθεστώς σκληρής οικονομικής επιτήρησης – κηδεμονίας χειρότερο από εκείνο του πάλαι ποτέ Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Αυτό το καθεστώς ισοδυναμεί µε οικονομική κατοχή αφού η υπαγωγή στο άρθρο 126, παράγραφος 9 της ενοποιημένης Συνθήκης της Ε.Ε. επισύρει τη λήψη μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, στην ουσία ολοκληρωμένου οικονομικού προγράμματος και χρονικών προδιαγραφών για την υλοποίησή τους, τα οποία αποφασίζονται από την Ε.Ε. χωρίς καν τη συναίνεση της χώρας µας. Η χώρα επιστρέφει µε νέους, σύγχρονους ίσως, όμως πολύ πιο επαχθείς και κοινωνικά οπισθοδρομικούς όρους σε ένα είδος εξανδραποδισμού και νεοϋποτέλειας που παραπέμπει σε αλήστου μνήμης μετεμφυλιακές εποχές κηδεμονίας και κατάργησης κάθε ίχνους συναίνεσης και λαϊκής νομιμοποίησης.
Στις πρωτοφανείς αυτές συνθήκες για ευρωπαϊκή χώρα και ίσως πρωτόγνωρες μεταπολεμικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για υποτιθέμενο κυρίαρχο κράτος, ο αγώνας του ελληνικού λαού για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση έρχεται άμεσα αντιμέτωπος µε την καρδιά των μηχανισμών που διευθύνουν το σύγχρονο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό καπιταλισμό και προσλαμβάνει βαθύτατα αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
