Η δαντελένια διαμόρφωση του ελληνικού χώρου, με τις πολλές ακτογραμμές και τα νησιωτικά συμπλέγματα, αποτελεί μια ειδική περίπτωση στον επιχειρούμενο αναδασμό της Μεσογείου στο φόντο του νέου γύρου της γεωπολιτικής αναμέτρησης.
Πρόσφατα μάθαμε πως, πέρα από την αμφισβήτηση που προβάλλει η Τουρκία σχετικά με το αν έχουν ή όχι υφαλοκρηπίδα τα νησιά, υπάρχει και το θέμα της επήρειας των νησιών – η οποία μετριέται με ποσοστά κυριαρχίας που αυτά διαμορφώνουν.
Άρα βρισκόμαστε σε μια περίπλοκη ανάμειξη διαφόρων στοιχείων που αλλοιώνουν την κυριαρχία στη θάλασσα ιδιαίτερα της Ελλάδας και της Κύπρου (ας μην ξεχνάμε και την κλοπή όλων των δικαιωμάτων της Παλαιστίνης). Επειδή, πέρα από τη διατύπωση της μειωμένης «επήρειας» π.χ. των Διαπόντιων νήσων ή των Στροφάδων στο Ιόνιο, έρχεται και η διατύπωση περί «παραδοσιακών δικαιωμάτων» της μίας πλευράς (υπέρ της Ιταλίας και σε βάρος της Ελλάδας για το Ιόνιο).
Αμέσως μετά ακολουθούν οι δηλώσεις του Τσαβούσογλου, που τονίζει ότι ανάλογες διευθετήσεις μπορούν να γίνουν σε όλες τις περιπτώσεις νησιών. Έχει διανοιχθεί δηλαδή ένας δρόμος, ένας νέος οδικός χάρτης για τις θαλάσσιες οριοθετήσεις με «επήρεια νήσων» και «παραδοσιακά δικαιώματα», του οποίου θα κάνουν χρήση οι ενδιαφερόμενοι να αρπάξουν τμήματα της ελληνικής κυριαρχίας. Και έχει βρεθεί μια φόρμουλα διαπραγμάτευσης και παραχώρησης για την άρχουσα τάξη της χώρας…
Οι προτάσεις του Ν. Κοτζιά, τις οποίες ο ίδιος ανακοίνωσε με την αποπομπή του και εξακολουθεί να υποστηρίζει, αρχίζουν με το κλείσιμο των κόλπων – οπότε η αιγιαλίτιδα ζώνη δεν ξεκινά από την ακτογραμμή, αλλά από τις γραμμές βάσης. Στη συνέχεια προτείνει επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης από 6 μίλια σε 12, και κατόπιν καθορισμό της ΑΟΖ. «Η ΑΟΖ συμφωνήθηκε χωρίς να κλείσουν κόλποι και να επεκταθεί η αιγιαλίτιδά μας», έλεγε ο πρώην υπουργός. Για να συμπεράνει σήμερα: «Εκείνο που συνιστά πραγματική ομηρία είναι η μη καθιέρωση πουθενά στην Ελλάδα αιγιαλίτιδας ζώνης 12 μιλίων με τη διασφάλιση διαδρόμων διεθνούς ναυσιπλοΐας. Αντίθετα, η ατολμία των ελληνικών κυβερνήσεων να καθιερώσουν την αιγιαλίτιδα ζώνη της Κρήτης στα 12 μίλια, ένα μέτρο καθόλα νόμιμο, επέτρεψε στην Τουρκία να εμφανίζει περιοχές ανάμεσα στα 6-12 μίλια ελληνικών θαλασσών ως δική της ΑΟΖ!».
Δεν πρόκειται περί ανικανότητας
Ο Ν. Δένδιας και ο προϊστάμενός του, Κ. Μητσοτάκης, δεν έφθασαν σε μία τέτοια συμφωνία με την Ιταλία από λάθος χειρισμό ή από ανικανότητα. Μιλήσαμε για «οδικό χάρτη». Η τέτοια συμφωνία ανοίγει τον δρόμο σε μια σειρά υποχωρήσεων και παραχωρήσεων που πιέζεται η χώρα να κάνει, κυρίως υπέρ της επεκτατικής Τουρκίας. Η τελευταία ξεκινά από ορισμένες μαξιμαλιστικές θέσεις (που ίσως να τις πετύχει όλες, αν δεν βρει αντίσταση): 1. Τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, 2. Μεγάλο μέρος του Αιγαίου είναι γεωλογική συνέχεια της χερσονήσου της Μικράς Ασίας, άρα τουρκικό, 3. Η συνθήκη της Λωζάνης δεν ισχύει επομένως, και πολλά νησιά έχουν τουρκική κυριότητα και μόνο με τη συμφωνία αυτή απόκτησαν ελληνική κυριαρχία (το λένε για μεγάλα νησιά κι όχι για βραχονησίδες…), 4. Δεν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία, άρα ούτε κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα ούτε κυπριακή ΑΟΖ, 5. Αρέσει δεν αρέσει, η Τουρκία θα είναι κυρίαρχη δύναμη στη Ν.Α. Μεσόγειο, 6. Με το τουρκολιβυκό σύμφωνο έχει ήδη καταπατήσει κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε Κάρπαθο, Ρόδο και Κρήτη, ενώ το Καστελλόριζο μας το αφήνει ως τουριστική καρτ-ποστάλ…
Για το κόμμα της Χάγης και της «συνεκμετάλλευσης», είναι επιτυχία να πετύχει η Τουρκία όσα θέλει χωρίς σύγκρουση και μάλιστα με «διαπραγματεύσεις»: έχουν αποδεχθεί πως η Ελλάδα θα μικρύνει, οπότε ας γίνει αυτό με «ήπιο» και «κόσμιο» τρόπο…
Όπως αποκάλυψε η Κύρα Αδάμ [βλ. και άρθρο της εδώ], στις συνομιλίες που είχε ο Δένδιας με τον πρόεδρο της Αιγύπτου αλ-Σίσι, ο τελευταίος απέδωσε μηδενική κυριαρχία (επήρεια 0%) στο Καστελόριζο, 1% στην Ρόδο, και 20% στην Κρήτη. Μάλιστα είπε ότι αν κάτι τέτοιο είναι αποδεκτό από την Ελλάδα, ο δρόμος μιας συμφωνίας Ελλάδας-Τουρκίας-Αιγύπτου είναι πολύ εφικτός!
Κάποτε το Αιγαίο λογίζονταν σαν ελληνική θάλασσα, και η μόνη διαφορά με την Τουρκία ήταν ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας. Όταν δύο φορές τόλμησε η Τουρκία να βγάλει πλοία για έρευνες στο Αιγαίο, το 1976 και το 1987, σημειώθηκε μεγάλη ένταση, δόθηκαν τελεσίγραφα και έγιναν επιστρατεύσεις. Από τότε έχει επιδειχθεί μια ανεπίτρεπτη υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό – είτε κεμαλικό χθες, είτε ερντογανικό σήμερα.
Το κόμμα της Χάγης και της «συνεκμετάλλευσης»
Σχεδόν ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος, και ιδιαίτερα τα ηγετικά επιτελεία των δύο μεγάλων κομμάτων, έχουν αποδεχθεί (αφού ενημερώθηκαν αρμοδίως από τους εκπροσώπους των μεγάλων δυνάμεων και από τον ίδιο τον Ερντογάν…) να προχωρήσουν σε μεγάλους συμβιβασμούς με την Τουρκία – δηλαδή σε μεγάλους συμβιβασμούς υπέρ της Τουρκίας. Αυτό θα γίνει στο όνομα της αποφυγής μιας σύγκρουσης (ενώ θα ορκίζονται για υπεράσπιση της κυριαρχίας της Ελλάδας), και ήδη εργάζονται πυρετωδώς για να προχωρήσουν τα ΜΟΕ και οι συμφωνίες με την Τουρκία, η οποία όμως αποθρασύνεται ζητώντας κι άλλα, κι άλλα.
Η Τουρκία διεξάγει τώρα τρεις πολέμους: Λιβύη, Συρία, Ιράκ. Περηφανεύεται για αυτό και δηλώνει ανοικτά ότι είναι έτοιμη να υποστηρίξει και στρατιωτικά ό,τι έχει εξαγγέλλει. Είναι δύναμη που μεγαλώνει το ρόλο της δια του πολέμου ή της απειλής διεξαγωγής του. Γι’ αυτό και είναι μόνιμη απειλή για την Ελλάδα. Για το κόμμα της Χάγης και της «συνεκμετάλλευσης», είναι επιτυχία να πετύχει η Τουρκία όσα θέλει χωρίς σύγκρουση και μάλιστα με «διαπραγματεύσεις». Ούτε η Κύπρος τους ενδιαφέρει, ούτε η κυριαρχία στο Αιγαίο. Έχουν αποδεχθεί πως η Ελλάδα θα μικρύνει, οπότε ας γίνει αυτό με «ήπιο» και «κόσμιο» τρόπο…
Ενεργό κράτος, ενεργός και ενημερωμένος λαϊκός παράγοντας
Η ιδέα αντίστασης στην καταπάτηση της κυριαρχίας και ακεραιότητας της χώρας, η αντίσταση στους γεωπολιτικούς αναδασμούς και στην τουρκική επιθετικότητα, έχουν προϋποθέσεις – όπως έχουν και κόστος.
Η ύπαρξη μιας κρατικής οντότητας όπως η Ελλάδα σε καταστάσεις όπως αυτές που δημιουργούνται δεν είναι αυτονόητη και κατοχυρωμένη δια παντός, όταν μάλιστα απειλείται ανοικτά. Επομένως χρειάζεται να υπάρχει σαφής προσανατολισμός υπεράσπισης της ακεραιότητας και της ύπαρξης αυτής της οντότητας. Και να συνειδητοποιηθεί ότι, όσο κι αν κυριαρχείται από τις δυτικές δυνάμεις γενικά (ή μήπως «βοηθά» κι αυτό;), κινδυνεύει να της αποσπαστεί δια της βίας ή της απειλής βίας μεγάλο μέρος της. Τούτο μεθοδεύεται από τον τούρκικο επεκτατισμό, και είναι μεγάλη ντροπή η Αριστερά να μην το βλέπει ή να σφυρίζει αδιάφορα.
Όπως σε όλα τα μεγάλα θέματα, έτσι και σε αυτό θα παίξει σημαντικό ρόλο το φρόνημα του λαού. Προς τα εκεί δίνουμε το κύριο βάρος.
