Παρά τη βουβαμάρα των εκλογών, ο κόσμος που μας ψήφισε δεν αισθάνεται ηττημένος. Αλλιώς δεν θα μας ψήφιζε. Και έτσι, τρόπον τινά, νομιμοποιεί το μνημόνιο πολιτικά, το καθαίρει από το στοιχείο της ήττας, της ανακολουθίας. Όσοι θέλουν να συνεχίσουν να αισθάνονται έτσι, είναι πια πρόβλημά τους. Σε τελευταία ανάλυση, είναι ο κόσμος, η μάζα, που ορίζει πολιτικά τα πράγματα. Τι είναι ηθικό και τι όχι, τι επιτρεπτό και τι ανεπίτρεπτο. Ο κόσμος που δεν πρέπει να απογοητεύσουμε είναι αυτός ο κόσμος, ο πολύς. Όχι οι «ηττημένοι».
Πρόκειται για λόγια (μέσω facebook) του Γιώργου Τσίπρα, ξάδερφου του πρωθυπουργού.
Η δήλωση εξόργισε πολλούς, ανάμεσά τους και αρκετούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που είδαν την επομένη των εκλογών, η ψήφος τους να μπαίνει κυνικά στο σακούλι της «νομιμοποίησης του μνημονίου».
Η ξιπασιά ανθρώπων που πλέον δεν νιώθουν κανένα ηθικό εμπόδιο και μετράνε τα πάντα με κριτήριο τη δική τους αγκίστρωση στην εξουσία είναι σίγουρα προκλητική.
Πολλές φορές μάλιστα οι νεόκοποι ξεπερνούν σε θράσος τους πιο «έμπειρους». Για παράδειγμα, η Θεοδώρα Τζάκρη που έχει ψηφίσει και τα τρία μνημόνια, είναι πολύ αμφίβολο αν θα έκανε ποτέ μια τέτοια δήλωση.
Εδώ όμως συναντιέται η άτσαλη προσπάθεια του «νεόκοπου» να αναδειχτεί στο νέο του περιβάλλον, μαζί με το γεγονός ότι χρειάζονται αρκετές εξετάσεις για να πείσει ότι έχει προσαρμοστεί σε αυτό.
Και, βέβαια, υπήρχε πάντα ένα περιβάλλον «κολλητών», έμπιστων και συγγενών της εκάστοτε εξουσίας που είχαν αυτό το ρόλο.
Το ΠΑΣΟΚ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Κουτσόγιωργας, ο Κατσιφάρας («αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας») και άλλοι αποτέλεσαν ένα περιβάλλον πάντα πρόθυμο να επιτίθεται κυνικά σε όποιον «ηττημένο» απειλούσε τον γενναιόδωρο αρχηγό και το κόμμα.
Έτσι, η «μάζα», δηλαδή το 35%, οι (320.000 λιγότεροι από τον Ιανουάριο) ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ή o 1 στους 5 του εκλογικού σώματος αν υπολογίσουμε και την αποχή (αυτή δεν είναι «μάζα»;) ξέπλυναν το μνημόνιο και μαζί τους νέους υποστηρικτές του…
Μπορεί κανείς να έχει διαβάσει μπόλικο μαρξισμό, αλλά καμιά φορά αρκεί μια θέση σε ένα νέο περιβάλλον για να τον υπεραπλουστεύσει, να αφαιρέσει κάθε ιδεολογικό και αξιακό στοιχείο και να τον μεταφράσει στο αξίωμα «η μάζα (δηλαδή στην περίπτωσή μας, οι ψήφοι) δικαιολογεί τα πάντα» με τρόπο που μάλλον θυμίζει άλλες ιδεολογίες…
Ο Βουλγαράκης έλεγε πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Σωστό με την ίδια λογική, αφού η «μάζα» ψηφίζει τους βουλευτές που ψηφίζουν τους νόμους. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες για «ηττημένους»…
Έτσι, το «σχέδιο Τσίπρα» που θα καταργούσε τα μνημόνια και θα έφερνε τη δημοκρατία στον τόπο, μπορεί να μην δικαιώθηκε, αλλά το (αποκαθαρμένο) μνημόνιο, η κυβέρνηση, τα υπουργεία Τσίπρα μπορούν για κάποιους να είναι μια διέξοδος.
Ο μεταμορφισμός, η προσαρμογή, ο κατήφορος, φαινόμενα των ημερών. Για όσους δεν είδαν τον κυβερνητισμό σαν κίνδυνο αλλά σαν ευκαιρία.
Υ.Γ.: Η τέτοια κατάληξη δεν είναι επιτυχία για τους χώρους που ανέδειξαν τέτοιες περιπτώσεις. Αντίθετα, είναι αφορμή για σκέψη και απολογισμούς. Ούτε «πάντα έτσι ήταν», ούτε «ξεχώρισε η ήρα από το στάρι»…
Τ.Τ.
