«Να γίνεις χρήσιμος στην κοινωνία»
Ή «να μεγαλώσεις παιδί μου, να γίνεις χρήσιμος στην κοινωνία»
Πόσα χρόνια έχετε να ακούσετε αυτή τη φράση, αυτή την προτροπή;
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τους συγγενείς, τους γείτονες να μου λένε αυτή τη φράση. Τους καθηγητές μου. Ακόμα και τον κουρέα όταν με κούρευε «Στάθη πήρες καλούς βαθμούς;». «Nαι». «Μπράβο παιδί μου, να μάθεις γράμματα, να γίνεις χρήσιμος στην κοινωνία»!
Νομίζω ότι αυτή η παραίνεση ήταν ευρέως διαδεδομένη έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Στη συνέχεια σιγά-σιγά υποχώρησε, κι έπαψε να φτάνει στα αυτιά των παιδιών, στο σπίτι ή στο σχολείο, καθώς το κοινωνικό πρότυπο άλλαζε υπό το κράτος της επικράτησης του του ατομισμού, του κυνισμού και εν τέλει του νεοφιλελευθερισμού.
Για τα παιδιά πλέον, τα προτάγματα, στην πορεία τους να γίνουν πολίτες, αγόρια και κορίτσια, ήταν ο αυτοπροσδιορισμός, η ήσσων προσπάθεια , η μίμηση δια του lifestyle της ζωής των «επιτυχημένων», η αποσάθρωση της ίδιας της οικογενειακής ζωής ,η αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού και η υπονόμευση κάθε έννοιας που είχε σχέση με την αιδώ, την αλληλεγγύη και το αίσθημα του καθήκοντος.
Και μετά φτάσαμε στην κρίση και τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σ’ αυτή την κρίση. Τι βλέπουν αυτά τα παιδιά γύρω τους; Μία τσακισμένη οικογένεια, ένα αδιάφορο κι αφιλοσόφητο σχολείο καθώς και έναν διαρκή ανταγωνισμό με τους συνομηλίκους τους για όλα. Μα για όλα! από τα ρούχα και το κινητό έως την εύρεση εργασίας τις προσωπικές σχέσεις.
Σήμερα τα παιδιά ακούνε παιδιά να διαφημίζουν τράπεζες, να διαφημίζουν προϊόντα, να απαιτούν δάνεια για να πάρει σπίτι ο μπαμπάς – για τίποτα από όλα αυτά κι άλλα τέτοια, δεν ενοχλείτε η «πολιτική ορθότης», που, κατά τα άλλα, όλα τα σφάζει (με ηδονή), όλα τα μαχαιρώνει (με απόλαυση).
«Σε ποια κοινωνία να γίνω χρήσιμος ή χρήσιμη;», θα σου έλεγε σήμερα ένα παιδί. Κι ευλόγως!
Στην κοινωνία που ο βουλευτής παραβαίνει το καθήκον του (Παππάς) και ξαναπάει για Υπουργός; Στην κοινωνία που έχει παραδώσει εαυτόν σε ένα πολιτικό σύστημα που την πουλάει σκλάβα;
Φταίνε τα παιδιά και οι νέοι για την εγκληματικότητα που ενδημεί στα σχολεία;
Για τους δρόμους που έχουν γίνει εμπόλεμη ζώνη; Για το κράτος που λεηλατείται από τους Δυνατούς και λεηλατεί τους πελάτες του; Για την αισχρή συμπεριφορά μεταξύ μας; την αποθέωση της ιδιοτέλειας;
Τι βλέπουν οι νέοι στην τηλεόραση, την επιδοτούμενη τέχνη; τι καταλαβαίνουν από τον παραλογισμό που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, την προπαγάνδα και τον αμοραλισμό;
……….
Το πιθανότερο είναι ότι πολλοί κάτι τέτοιες σκέψεις τις θεωρούν «οπισθοδρομικές» Ή, ακόμα χειρότερα, μία ανώφελη (και ενοχοποιημένη) νοσταλγία. Δεν είναι έτσι, και καλό είναι να μην πειθαναγκαζόμαστε σε βολικά για την κυρίαρχη ιδεολογία στερεότυπα
Η αλήθεια είναι ότι (στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης) όλα αυτά οδήγησαν και οδηγούν σε μία «εξέλιξη» της Δημοκρατίας προς ένα νέο-φεουδαρχικού τύπου σύστημα, όπου όλοι νομίζοντας ότι ανήκουν στον εαυτό τους, ανήκουν στο αφεντικό τους…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
6•IV•2023
