Ο Μακρόν οσμίστηκε ότι κινδυνεύει, έκανε πίσω, αλλά, ως φαίνεται, δεν κατάφερε να σπάσει το μέτωπο των Κίτρινων Γιλέκων, με την τηλεοπτική του παρέμβαση την περασμένη Δευτέρα. Πρόσφερε πολύ λίγα, πολύ αργά. Αυτή η εκτίμηση πρέπει βέβαια να επιβεβαιωθεί αυτό το Σαββατοκύριακο, 15-16 Δεκεμβρίου, αλλά οι πρώτες αντιδράσεις των κομμάτων και των συνδικάτων, λίγα λεπτά μετά την ομιλία του, ήταν σαφώς αρνητικές, προμηνύοντας τη συνέχεια. Ο Μακρόν υποστήριξε ότι τα προβλήματα της Γαλλίας ξεκίνησαν πριν από πολλές δεκαετίες. Ίσως είναι έτσι, αλλά μόνο εσχάτως αποφασίστηκε, με την παγκοσμιοποίηση, ότι το κόστος πρέπει να το πληρώσουν στο ακέραιο μόνο οι πολλοί και φτωχοί. Λες και αυτοί χρεοκόπησαν τις τράπεζες, ωσάν η οικονομική κρίση να ήταν αποκλειστικά δικό τους έργο.
Η τηλεοπτική ομιλία του Μακρόν έκλεισε την πρώτη, την κλασική, ταξική, φάση της εξέγερσης στη Γαλλία. Δεν είναι πρωτοφανής μια τέτοια αντιπαράθεση. Η γαλλική κυβέρνηση πριν από 60 χρόνια, τον Μάη του ‘68, έκανε ουσιαστικές παραχωρήσεις στα συνδικάτα, οι φοιτητές έμεινα μόνοι και ο Μάης έληξε. Ο Μακρόν πέταξε ψίχουλα στο τραπέζι, αλλά εκ πρώτης όψεως κανείς δεν τσίμπησε. Η σύγκρουση στο εσωτερικό της Γαλλίας είναι μόνο η μια όψη των πραγμάτων. Υπάρχουν κι άλλες, όπως θα δούμε, εξίσου σημαντικές.
***
Αυτό το Σαββατοκύριακο θα φανεί η δυναμική του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Θα φανεί αν και κατά πόσο η εξέγερση έχει γίνει υπόθεση συνολικά της γαλλικής κοινωνίας, αν θα προσχωρήσουν οι φοιτητές, οι αγρότες και ευρύτερα στρώματα των πόλεων, αν το αίσχος των μαθητών, γονατιστών μπροστά στα ΜΑΤ, ξεσηκώσει τον κόσμο. Τώρα έχουν προστεθεί δυο νέοι παράγοντες:
Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικων, Λε Ντριάν, υπαινίχθηκε ανάμιξη των Αμερικανών λέγοντας «εμείς δεν αναμιχθήκαμε στα εσωτερικά των ΗΠΑ, ελπίζουμε ότι και οι Αμερικάνοι κάνουν το ίδιο με εμάς». Και πρόσθεσε αποκαλυπτικά: «αφήστε μας να ζήσουμε την εθνική μας ζωή». Τι περισσότερο να πει; Την υπόθεση της υποκίνησης είχα υποστηρίξει και ο ίδιος εξ αρχής, σημειώνοντας ότι χωρίς πραγματικές και πιεστικές αιτίες δυσαρέσκειας η κοινωνία μένει απαθής.
Η γαλλική εξέγερση αγγίζει και βρίσκεται αντιμέτωπη με την κυρίαρχη πολιτική της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή υπαγορεύεται από τη μικρή ομάδα που έχει αποσπαστεί από όλους και σχεδιάζει το μέλλον του πλανήτη ως ιδιωτική της υπόθεση
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η παρέμβαση της Ιταλίας. Η κυβέρνηση της Ρώμης, με δηλώσεις του Ντι Μάιο, ανέφερε ότι δεν μπορεί να υπόσχεται ο Μακρόν ότι του κατέβει, παραβιάζοντας τους κανόνες που το ευρωιερατείο απαιτεί να εφαρμοστούν από την Ιταλία. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη Ιταλών και Γάλλων απέναντι στον κοινό αντίπαλο (Βρυξέλλες/Βερολίνο) διότι Παρίσι και Ρώμη έχουν διαφορετικές πολιτικές. Αλλά και οι δυο, εξ αντικειμένου, πιέζουν τις Βρυξέλλες/Βερολίνο.
Οι «αγανακτισμένοι» στην Αθήνα πρωτοπόρησαν, απέτυχαν, αλλά άνοιξαν δρόμο που ακολούθησαν Ρώμη (με τους 5 Αστέρες) και Γαλλία με τα Κίτρινα Γιλέκα. Το σύστημα πάσχει συνολικά, με τα κόμματα, ασχέτως ιδεολογίας, να μη μπορούν να εκφράσουν τις λαϊκές απαιτήσεις. Εμφανίζονται μαζικά λαϊκά κινήματα, αυθόρμητα, ανεξέλεγκτα, ριζοσπαστικά. Μπορεί να αφομοιωθούν και να χαθούν, μπορεί να αλλάξουν το τοπίο. Είμαστε στην κόψη του ξυραφιού, όλα είναι πιθανά.
Η δεύτερη όψη της εξέγερσης, η ευρωπαϊκή, αντιπαραθέτει τον κόσμο με την πολιτική στέρησης και φτωχοποίησης με το Βερολίνο στον ρόλο του καραγκιοζοπαίχτη και τους «εταίρους» θλιβερές φιγούρες θεάτρου σκιών. Τέτοια Ευρώπη δεν μπορεί να επιβιώσει, όποια εξέλιξη και αν έχουν η Γαλλία και η Ιταλία.
Το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι έρχεται παγκόσμια οικονομική κρίση. Εννοεί ότι επέρχεται βαθιά οικονομική κρίση των δυτικών χωρών, ανάλογη με το 2008 όπου οι μη δυτικές οικονομίες, π.χ. Κίνα, Ρωσία, την αφομοίωσαν μάλλον εύκολα και η Κίνα μάλιστα βγήκε πιο ισχυρή και δυναμική.
Η τρίτη όψη είναι ότι η εξέγερση αποτελεί ενστικτώδες προμήνυμα αλλά και άμυνα του κόσμου στην επερχόμενη θύελλα. Η εξέγερση στη Γαλλία συνδέει τα Κίτρινα Γιλέκα με την τρικυμία στην Ιταλία, το βρετανικό BREXIT και την αδιαλλαξία του Βερολίνου. Τοπίο γενικευμένης αναταραχής με προσδιορισμένο αντίπαλο, τη Γερμανία.
***
Οι ΗΠΑ ασφυκτιούν οικονομικά, στην Ευρώπη τα κορυφαία στρώματα των ελίτ βρίσκονται σε δίνη κοινωνική, οικονομική και πολιτική. Να μην ξεχνάμε ότι ο Μακρόν είναι τοποθετημένος στον προεδρικό θώκο προσωπικά από τον Ρότσιλντ σε μια, ομολογουμένως, ραφινάτη επίδειξη κατάληψης της εξουσίας. Η γαλλική εξέγερση αγγίζει και βρίσκεται αντιμέτωπη με την κυρίαρχη πολιτική της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή υπαγορεύεται από τη μικρή ομάδα που έχει αποσπαστεί από όλους και σχεδιάζει το μέλλον του πλανήτη ως ιδιωτική της υπόθεση.
Η γαλλική εξέγερση έχει το μειονέκτημα ότι, με ή χωρίς υποκίνηση, δεν διαθέτει ηγεσία, όχι ακόμα τουλάχιστον, ικανή να της δείξει το εύρος των αντιπάλων. Οι εξεγερμένοι περιορίζονται, προσώρας, να ακολουθούν ενστικτωδώς την προτροπή του Μαρξ (χωρίς να το γνωρίζουν και χωρίς ανάγκη να το μάθουν) ότι οι προλετάριοι πρέπει να απαλλαγούν πρώτα από τους δικούς τους εθνικούς δυνάστες και μετά από όποιον άλλον.
Ο Μακρόν άρχισε το τηλεοπτικό του μήνυμα με μια, αναμενόμενη, ρητή αποδοκιμασία στη βία των διαδηλωτών, φυσικά. Παραλείποντας τα υποκριτικά ευχολόγια κατά της βίας, ως δημοκρατικό άλλοθι, μια παρατήρηση: Η επιλογή να πλήξουν τα Ηλύσια Πεδία μαρτυράει μελετημένη στρατηγική τής (όποιας) ηγεσίας των διαδηλωτών (και αποδυναμώνει τα περί αυθόρμητου κινήματος, στο ηγετικό επίπεδο). Ήταν απλός, εύκολος και σίγουρος (αλλά πρωτοφανής…) τρόπος να αποσπάσουν την προσοχή των ΜΜΕ διεθνώς. Οι ογκώδεις αλλά όχι φασαριόζικες διαδηλώσεις ξεχνιούνται μόλις διαλυθούν.
