Το παραμύθι ότι στο κίνημα των Αγανακτισμένων του 2011, ή έστω στην «πάνω πλατεία» του Συντάγματος, πρωταγωνίστησε η Χρυσή Αυγή δεν έχει λίγους υποστηρικτές. Αυτές τις μέρες προβάλλεται αρκετά από τον χώρο της Δεξιάς για μικροπολιτικούς λόγους, με αποκορύφωμα το πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος. Αλλά η θεωρία αυτή έχει λανσαριστεί από όλες τις πλευρές του πολιτικού συστήματος, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά. Πρώτο το ΠΑΣΟΚ, όντας κυβέρνηση το 2011, ανακάλυψε τη σύμπλευση των «δύο άκρων» στις πλατείες. Η Ν.Δ., ως αντιπολίτευση τότε, στάθηκε πιο διακριτικά προσδοκώντας κομματικά οφέλη, για να υιοθετήσει στη συνέχεια πλήρως το αφήγημα. Οι βολές κατά της «πάνω πλατείας», όμως, δεν ήταν λίγες και από τα κόμματα της Αριστεράς, αφού ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι είδαν στον «ακαθοδήγητο» και «ετερόκλητο όχλο» των πλατειών να εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού…
Το κείμενο που ακολουθεί είναι το μεγαλύτερο μέρος άρθρου του Ριζοσπάστη στις 29/9/2013 με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Όταν στις πλατείες ζεσταινόταν το “αυγό του φιδιού”»…
Πάνε δύο περίπου χρόνια απ’ το ξέσπασμα των «αγανακτισμένων» και τις καθημερινές απογευματινές τους συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος, που άρχισαν να ξεθωριάζουν στις αρχές του καλοκαιριού του 2011, αφού αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν «φτάνει να γεμίσουμε τις πλατείες» για να ανατραπεί η αντιλαϊκή επίθεση. Επρόκειτο για μαζικά συλλαλητήρια που τα συγκροτούσαν ετερόκλητες πολιτικά και κοινωνικά δυνάμεις με σήμα κατατεθέν τους τον «αυθόρμητο» και «απολίτικο» χαρακτήρα τους. Κινητοποιήσεις που σύσσωμες αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις περιέβαλαν με στοργή, ευθέως ανάλογη του ταξικού τους μίσους για το εργατικό λαϊκό κίνημα. Η προβολή που επεφύλαξαν στους «αγανακτισμένους» τα αστικά ΜΜΕ υπήρξε κραυγαλέα, σε σχέση με την αποσιώπηση ή τη συκοφάντηση των κινητοποιήσεων του ταξικού εργατικού λαϊκού κινήματος.
Στην πλατεία Συντάγματος στήθηκε ένα γερό παιχνίδι με έπαθλο συνειδήσεις που αναζητούσαν στα τυφλά διέξοδο, που άγονταν από μικροαστική ανυπομονησία, ανθρώπων πραγματικά οργισμένων όχι όμως αποφασισμένων για την ανάγκη να μετουσιώσουν την οργή τους σε ταξική πάλη. Οι συνειδήσεις αυτές χειραγωγήθηκαν και τελικά ενσωματώθηκαν από δυνάμεις που παρενέβαιναν σχεδιασμένα για να καναλιζάρουν την αγανάκτηση και να εκτονωθεί ανώδυνα για το σύστημα. Κερδισμένη μεταξύ άλλων βγήκε η Χρυσή Αυγή.
Μέρος της πλατείας αποτέλεσε σωστό εκκολαπτήριο των φασιστικών της απόψεων με αλαλαγμούς όπως «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή», οι «300 στο Γουδί», «κλέφτες, κλέφτες» κ.λπ., που αναπαράγονταν στο πανελλήνιο απ’ τα ΜΜΕ. Εκεί συναντούσε κανείς, να ξεσηκώνουν με τέτοια συνθήματα το πλήθος, ανθρώπους σκοτεινών μηχανισμών και θυλάκων, γνωστούς εθνικιστές, μέλη ειδικών ομάδων φιλάθλων που τα Σαββατοκύριακα απαντώνται στα γήπεδα και τις άλλες μέρες μπράβοι σε νυκτερινά κέντρα. […]
Το «πάνω μέρος» της πλατείας που τσουβάλιαζε αυθαίρετα, οξύνοντας τα πιο αντιδραστικά, εθνικιστικά αντανακλαστικά ανώριμων πολιτικά συνειδήσεων, δε θα υπήρχε χωρίς το «κάτω μέρος» της πλατείας στο οποίο κυριαρχούσαν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού. Κάτω από ένα «αντιμνημονιακό περίβλημα» χωρούσε κάθε καρυδιάς καρύδι. Όχι μόνο συσκότιζαν τα ταξικά χαρακτηριστικά της επίθεσης αλλά καλλιεργούσαν τη λογική ότι ο εργάτης μπορεί να βρεθεί δίπλα δίπλα με τον εργοδότη του ενάντια στην «κλεπτοκρατία», την Μέρκελ, και τους «300 της Βουλής».
Αυτή η «αντιμνημονιακή ρητορική» συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός αντιδραστικού ρεύματος. Λειτούργησε σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου ξεπλύθηκαν αντιδραστικές δυνάμεις για να πλασαριστούν σαν αντισυστημική δύναμη. Το «όλοι μαζί» ενάντια στα μνημόνια, έγινε παραπέτασμα πίσω απ’ το οποίο κρύφτηκαν δυνάμεις που ψάρευαν σε θολά νερά, υπηρετώντας σκοπιμότητες εχθρικές προς τα συμφέροντα του λαού, όπως η Χρυσή Αυγή.
Η Χρυσή Αυγή για τους Αγανακτισμένους
Ε ναι λοιπόν, εμείς δεν γουστάρουμε να συμμετέχουμε στο «επαναστατικό πανηγυράκι», χτυπώντας κατσαρόλες και χορεύοντας σε ρυθμούς Αφρικής παρέα με αράπηδες λαθρομετανάστες. Εμείς δεν μπαίνουμε σε στεγανά, δεν συμμετέχουμε σε κινήσεις με όσους μας χωρίζουν ιδεολογικά χάσματα, δεν νερώνουμε το κρασί μας, δεν πουλάμε την Ιδέα μας, δεν κυνηγάμε την αγανακτισμένη ψήφο τους.
εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», 15/6/2011
Έχουμε αναφέρει επανειλημμένως πως το «κίνημα των αγανακτισμένων» είναι απόλυτα βολικό για το βρώμικο και ανθελληνικό σύστημα εξουσίας. Είναι η ανώδυνη εκτόνωση για τις πλατιές μάζες –ή τουλάχιστον για το ποσοστό εκείνο των συμπατριωτών μας, που έχει βαρεθεί να αράζει στον καναπέ του. Δεν είναι τυχαίο πως οι μαζικότερες συνάξεις αυτού του ασύνδετου και ασύντακτου πλήθους γίνονται μόνο Κυριακή βράδυ, όταν η βουλή είναι κλειστή και οι εθνοπατέρες την πέφτουν εκ του ασφαλούς στις βιλάρες τους ή τρώνε και πίνουν στην υγειά των κορόιδων.
Κασιδιάρης, 24/8/2011
Μια «επανάσταση – μαϊμού»… όπου τον ρόλο της ανώδυνης εκτόνωσης παίζουν αφελείς μάζες, καθοδηγούμενες όμως πάντοτε και ελεγχόμενες από δοκιμασμένους αγκιτάτορες της παγκοσμιοποίησης. Εμπνευστής του κινήματος ένας Εβραίος από τη Γαλλία, ο Εσέλ, ο πνευματικός πατέρας των αγανακτισμένων. Μιας πολύ βολικής αντιδράσεως για το παγκόσμιο σύστημα, την οποία κάποιοι με πολύ θράσος αποκαλούν εξέγερση.
Μιχαλολιάκος, 24/8/2011
Είπαν και Έγραψαν για τις πλατείες
Η εισβολή για πρώτη φορά στα χρονικά μιας ανεξέλεγκτης ομάδας διαδηλωτών μέσα στη Βουλή πυροδοτεί δυσάρεστους συνειρμούς και θυμίζει τους περίφημους «αγανακτισμένους», οι οποίοι, αγκαλιά με τους χρυσαυγίτες της πάνω πλατείας, φώναζαν το 2011 να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή».
Εφημερίδα των Συντακτών, 1/4/2015, άρθρο με τίτλο «Να αποκατασταθεί η τάξη», του Χάρη Ιωάννου
Δεν φοβούνται τα κινήματα της πλατείας όσο και αν σε αυτά συμμετέχουν μάζες, κόσμος με διάθεση πραγματικά να διεκδικήσει κάποια αλλαγή –αν κι εδώ είναι λίγο θολά τα πράγματα, τι θέλει ο καθένας. Αυτό που φοβούνται είναι η ταξική πάλη, η πάλη στους τόπους δουλειάς. Δεν τους νοιάζει, εφόσον στα εργοστάσια οι εργάτες υπογράφουν ατομικές συμβάσεις, δέχονται να υπογράφουν ότι παίρνουν πλαστό εισόδημα, δέχονται να κάνουν υπερωρίες χωρίς αμοιβή. Αυτό θέλουν και σου λένε: Πήγαινε σε μια πλατεία να εκτονωθείς. Θα πας μια μέρα, δυο, τρεις, ένα μήνα, θα κουραστείς…
Αλέκα Παπαρήγα, 6/6/2011
Το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο, ο ένας στηρίζει τον άλλο (Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ) μέσα από την πόλωση και το διχασμό. Είναι ο φερετζές τους για να κρύψουν το πόσο μοιάζουν. Μαζί ξεκίνησαν το 2010 στις πλατείες των αγανακτισμένων. Μαζί και με τη Χρυσή Αυγή. Η πόλωση, και τότε και τώρα, είχε στόχο την παράταξή μας. Όλοι γνωρίζουν όμως πια, ότι το θύμα είναι ο ελληνικός λαός
Φώφη Γεννηματά, 18/7/2018
