Ενώ έχει ξεκινήσει για τα καλά η προεκλογική περίοδος, με τις ατραξιόν των ψηφοδελτίων και τα μικροπολιτικά καμώματα –δημιουργώντας ξανά ένα άκρως τοξικό πολιτικό περιβάλλον, που απωθεί τους απλούς ανθρώπους– οι πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή επαναφέρουν με οξύτητα το θέμα «πόλεμος».
Η τάση προς τον πόλεμο δυναμώνει. Πλέον έχουμε δύο μεγάλους διεθνοποιημένους πολέμους: έναν στην Ευρώπη (Ουκρανία) και έναν στη Μέση Ανατολή. Το γεγονός «πόλεμος» δεν έπαψε να υπάρχει στον 21ο αιώνα, αλλά πήρε διαφορετικά χαρακτηριστικά απ’ όταν ισχυρά αναδυόμενα κέντρα αποφάσισαν ή αναγκάστηκαν να συγκρουστούν με τη «συλλογική Δύση» και την παγκοσμιοποίηση-ισοπέδωση που αυτή ήθελε να επιβάλει. Ήδη από τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα είχαμε περάσει στην εποχή της γεωπολιτικής, και της προετοιμασίας μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δυνάμεις που ήθελαν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στον πλανήτη και σε αναδυόμενα κέντρα που επεδίωκαν έναν νέο παγκόσμιο συσχετισμό. Πράγματι, στη διάρκεια της εποχής που άνοιξε το 1989 με την πτώση του Τείχους και έκλεισε το 2022 με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, φάνηκε ότι ο παγκόσμιος συσχετισμός έχει τροποποιηθεί σημαντικά.
Σήμερα η Ευρώπη (ως τμήμα της «συλλογικής Δύσης») ντύνεται στο χακί, ανακηρύσσει εχθρούς πρώτα τη Ρωσία, έπειτα το Ιράν και συνολικά το Ισλάμ, ΝΑΤΟποιείται στο έπακρο, πυροβολεί τα πόδια της διακόπτοντας τις σχέσεις με τη Ρωσία, και προετοιμάζει τους πληθυσμούς της για μακρόχρονους πολέμους – προσανατολίζοντας τεράστιους πόρους σε μεγαλεπήβολα στρατιωτικά προγράμματα. Η «πολεμική οικονομία» σημαίνει μεγαλύτερα κύματα λιτότητας, ενώ από κοντά συντρέχουν κι όλα τα προγράμματα ψηφιακής μετάβασης και βιοπολιτικού ελέγχου μεγάλων πληθυσμών μέσω του φόβου και του τρόμου. Η περίοδος της πανδημίας φαντάζει σήμερα σαν μια μεγάλη πρόβα στρατιωτικής φύσης: η πείρα που αποκομίστηκε από αυτήν θα χρησιμοποιηθεί τώρα, στη φάση εξάπλωσης του παράγοντα «πόλεμος».
Μέσα σε αυτό το κλίμα γίνονται οι ευρωεκλογές, ως παράσταση νομιμοποίησης των αποφάσεων που παίρνουν μη εκλεγμένα όργανα της Ε.Ε., και με μετατροπή της Ευρώπης σε άρμα των ΗΠΑ – ίσως και σε πεδίο βολής. Όμως στη χώρα μας όλα αυτά είναι εκτός δημόσιας συζήτησης. Εδώ μιλάμε για το τι έγινε με την κα Μελέτη ή τον κ. Παπανώτα, για το θαύμα στη βάπτιση του κ. Κασσελάκη κ.ο.κ. Πάμε για εκλογές «εσωτερικού», με ετεροχρονισμένο πλαίσιο (ποιος θα φέρει πιο πολλά κονδύλια από Ευρώπη, ή με ποιον συνομιλούν καλύτερα οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες), την ίδια στιγμή που μεγάλο μέρος της επικράτειας είναι «επιστρατευμένο» στους δύο μεγάλους πολέμους.
Δύο πολεμικά πλοία βρίσκονται «κάτω», μια πυροβολαρχία Patriot στη Σ. Αραβία, και επισήμως στέλνονται όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία, αδειάζοντας τις αποθήκες του ελληνικού στρατού και διώχνοντας οπλικά συστήματα από τα νησιά που η επεκτατική Τουρκία απαιτεί να αποστρατιωτικοποιηθούν. Ο κ. Μεϊμαράκης δηλώνει με καμάρι πως, αν μας ζητηθεί, θα σηκωθούμε από τους καναπέδες και θα πάμε να πολεμήσουμε για το ΝΑΤΟ! Ο κ. Κασσελάκης χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ… «ιερή αμυντική συμμαχία». Η κα Μπακογιάννη και η νεοδημοκρατική συντροφία της υπερψηφίζει την αναγνώριση του Κοσόβου, ενώ οι Κύπριοι καταψηφίζουν (Τσίπρας και ΓΑΠ έκαναν την πάπια, δηλαδή αποχή – καταψήφισαν η Ν. Κασιμάτη και η Λ. Κανέλλη).
Ο παράγων «πόλεμος» δεν είναι λεπτομέρεια της εποχής μας. Είναι θεμελιώδης όρος, και η παρουσία του θα δυναμώνει. Η χώρα μας είναι πολύ κοντά στα επίκεντρα του σύγχρονου πολέμου, και εντελώς απροετοίμαστη για όσα έρχονται. Οι ελίτ νομίζουν ότι θα πλουτίσουν λέγοντας «ναι σε όλα» στις ΗΠΑ και στην ευρωκρατία, ή κάνοντας δουλειές με τα καράβια και τις μίζες των εξοπλισμών. Άλλο τμήμα τρίβει τα χέρια του από το κύμα Τούρκων τουριστών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου! Η κοινωνία θέλει να μην βλέπει τον κίνδυνο, αλλά κατανοεί ότι έρχονται βαριά σύννεφα. Μιλά για την ακρίβεια και τη συνδέει με τα Τέμπη, αλλά ακόμα δεν έχει ιεραρχήσει τη σοβαρότητα των εθνικών ζητημάτων, του πολέμου και της εμπλοκής μας σε αυτόν.
Είναι λοιπόν ανάγκη να φανεί ότι η ΝΑΤΟφροσύνη και η «συλλογική Δύση» δεν το έχουν σε τίποτα να σύρουν την Ελλάδα σε μεγάλους τυχοδιωκτισμούς, ρίχνοντάς τη σε εθνικές περιπέτειες και πιθανούς ακρωτηριασμούς. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία να σταματήσουμε τους εμπρηστές του νέου γύρου πολέμων. Η χώρα μας δεν πρέπει να είναι ο «τζουτζές» τους. Ούτε να γίνει γεωπολιτικό πειραματόζωο και θυσία για αναδασμούς και αλλαγές συνόρων στην περιοχή.
