Είναι γεγονός ότι με τον πόλεμο στην Ουκρανία περάσαμε σε μια νέα εποχή συγκρούσεων στην οποία εμπλέκονται οι τρεις βασικές κοσμοκρατορικές δυνάμεις – η Δύση με επικεφαλής τις ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα, και τους γεωπολιτικούς άξονες που αυτές προσπαθούν να συγκροτήσουν. Η Δύση προσπαθεί να αντιστρέψει την καθοδική της πορεία ενώ η Ρωσία και η Κίνα (που αποτελούν τον κορμό του λεγόμενου ευρασιατικού μπλοκ) προσπαθούν να επιβάλλουν και να κατοχυρώσουν νέους πλανητικούς συσχετισμούς που θα αμφισβητούν τη δυτική κυριαρχία.
Σε μεγάλο βαθμό, αυτή η σύγκρουση έχει τη βάση της στην κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, και αφορά τη θέση και τον ρόλο που έχει καθεμία από αυτές τις τρεις κοσμοκρατορικές δυνάμεις σε οικονομικό, γεωπολιτικό, ενεργειακό και πολιτικό επίπεδο σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτές οι δυνάμεις είναι οι μόνες που είναι σε θέση να έχουν πολιτικές και στρατηγικές επιδιώξεις σε πολλαπλά μέτωπα αλλά διαθέτουν και τα μέσα για να τις προωθήσουν. Οι υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις (π.χ. Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, ολόκληρη η Ε.Ε. κ.λπ.) δεν έχουν βασικά τις δυνατότητες και κατ’ επέκταση και τους σχεδιασμούς των τριών κοσμοκρατορικών δυνάμεων.
Σήμερα, έξι μήνες μετά την έναρξη της τελευταίας φάσης της σύγκρουσης στην Ουκρανία, δυναμώνουν όλο και περισσότερο οι τάσεις για παράταση, άπλωμα σε πλανητική κλίμακα και κλιμάκωσης ακόμη και με απειλές ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, του πολέμου.
Επιτακτική ανάγκη η δημιουργία εντός αντιπολεμικού κινήματος μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι κοσμοκρατορικές δυνάμεις δημιουργούν χάος και αστάθεια για να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους
Η ΠΑΡΑΤΑΣΗ όμως του πολέμου, χωρίς ορατό ορίζοντα εξόδου από αυτόν, βγάζει στην επιφάνεια και μια σειρά αδυναμίες των δυνάμεων αυτών, να ελέγξουν πλήρως την πορεία των γεγονότων και να πετύχουν τους στόχους που έχουν θέσει. Η ενδόρρηξη στις ελίτ των ΗΠΑ που παίρνει σε ορισμένες στιγμές χαρακτήρα εμφύλιας σύγκρουσης καθιστώντας πιο επικίνδυνη και απρόβλεπτη την εξωτερική πολιτική της, η ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη που αποσταθεροποιεί κυβερνήσεις και πολλαπλασιάζει την κοινωνική δυσαρέσκεια, το διαφαινόμενο μπλοκάρισμα της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής στο έδαφος της Ουκρανίας και οι ήττες στα πεδία των μαχών της τελευταίες ημέρες, καθώς και τα πρώτα σημάδια διαφωνιών μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας σχετικά με το ουκρανικό μέτωπο που καταγράφηκαν στην πρόσφατη σύνοδο των χωρών του Συμφώνου της Σαγκάης –αποτέλεσμα και των πιέσεων που δέχεται το Πεκίνο στο μέτωπο του Ειρηνικού–, αποτελούν μερικά μόνο από τα παραδείγματα αυτής της πραγματικότητας που καταδεικνύουν την έλλειψη όρων και προϋποθέσεων επίτευξης στόχων μέσα σε ένα ασταθές διεθνές σύστημα. Την ίδια στιγμή οι στρατηγικές επιδιώξεις των κοσμοκρατορικών δυνάμεων, πολλές φορές καταλήγουν σε επιμέρους αποσπασματικές ενέργειες που γεννούν αποτελέσματα που δεν είναι επιθυμητά, εντείνοντας ακόμα περισσότερο τις δυσκολίες επίτευξης των στόχων τους.
Μεγάλος ηττημένος της αντιπαράθεσης η γερασμένη Ευρώπη, που μοιάζει αδύναμη να χαράξει αυτόνομη στρατηγική, μετατρεπόμενη σε προσάρτημα των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, χώρο συγκέντρωσης ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων και οπλικών συστημάτων και πεδίο βολής.
ΤΟ ΠΟΛΥΜΗΝΟ βούλιαγμα στον πόλεμο αλλά και η κλιμάκωση της έντασης των αντιπαραθέσεων, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει αυτή τη στιγμή για την ανθρωπότητα. Την ίδια στιγμή που οι λαοί της καλούνται να πληρώσουν σε μεγάλο βαθμό τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, βλέποντας το κόστος ενέργειας και καυσίμων, τις ανατιμήσεις και τον πληθωρισμό να προδιαγράφει ένα «δύσκολο χειμώνα». Πλάι στα παραπάνω έχουμε και τις διαρκείς απειλές και δηλώσεις προθέσεων επέκτασης των πολεμικών αντιπαραθέσεων και σε άλλες περιοχές, αν ο ανταγωνισμός μεταξύ των κοσμοκρατορικών κέντρων οξυνθεί και άλλο. Μέσα στο καλοκαίρι ήταν η Ταιβάν, σήμερα αυξάνονται οι φόβοι ανάφλεξης στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία, ενώ ο κίνδυνος ενός ντόμινο στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια είναι πάντα υπαρκτός. Όλα αυτά ενώ οι απειλές για συντριπτικά χτυπήματα με συμβατικά ή πυρηνικά όπλα, για τη χρήση νέων όπλων όπως και για ασύμμετρες και υβριδικές μορφές πολέμου, πολλαπλασιάζονται δημιουργώντας ένα τρομοκρατικό ιδεολογικό κλίμα που επιβάλλεται επί των κοινωνιών, επιβάλλοντας πολιτικές επιλογές στο όνομα της έκτακτης ανάγκης του πολέμου – συνοδευόμενης πάντα από αυτής της πανδημίας και της κλιματικής κρίσης.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και η ανάπτυξη ενός γνήσιου μαζικού αντιπολεμικού κινήματος είναι επιτακτική ανάγκη. Χωρίς αντιπολεμικό κίνημα δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη. Η αιχμή της καταστροφής των πυρηνικών όπλων είναι αναγκαίο να γίνει σημαία των κινημάτων παγκοσμίως. Η αυτονομία από τα τρία κοσμοκρατικά κέντρα είναι ένας ακόμα σημαντικός όρος. Δεν αγωνιζόμαστε γενικά για έναν πολυπολικό κόσμο, αλλά για έναν πολυπολικό κόσμο που θα περιλαμβάνει ένα πόλο χωρών, λαών, κινημάτων. Έναν πολυπολικό κόσμο που θα επιτρέπει τη διάνοιξη δρόμων προς την ειρήνη και τη χειραφέτηση, αντί να είναι μπλοκαρισμένη αυτή η προοπτική από την ύπαρξη Μεγάλων Δυνάμεων που θα ορίζουν τις τύχες του κόσμου, και ιδιαίτερα από τις τρεις κοσμοκρατορικές δυνάμεις.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα εθνικής και κοινωνικής σημασίας. Η χώρα πρέπει να απεμπλακεί από τον πόλεμο, πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για τον απομακρύνει από την επικράτειά της. Το αίτημα της Ουδετερότητας της Ελλάδας και του αγώνα για κατάκτηση βαθμών κυριαρχίας-ανεξαρτησίας μέσα σε ένα εντελώς ταραγμένο περιβάλλον είναι πρώτιστής σημασίας για τη χώρα και τον ελληνικό λαό. Οι ελίτ της χώρας δεν μπορούν και δεν θέλουν να υιοθετήσουν μια τέτοια κατεύθυνση. Όμως ο λαός, η Ελλάδα ως χώρα. έχει κάθε λόγο να αναζητήσει έναν τέτοιο ρεαλιστικό και συνάμα προσεκτικό δρόμο.
