Γαλλία: Μεγάλη συμμετοχή και στη νέα γενική απεργία
Η προηγούμενη γενική απεργία στη Γαλλία, στις αρχές Μαρτίου, ενάντια στη «μεταρρύθμιση» της εργατικής νομοθεσίας χαρακτηρίστηκε από υψηλή συμμετοχή και μαζικές μαχητικές διαδηλώσεις. Κι αυτό παρά την τρομολαγνεία που καλλιεργούν οι «σοσιαλιστές» εκμεταλλευόμενοι τις βομβιστικές επιθέσεις των τζιχαντιστών. Αυτή η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση φόβισε τον πρόεδρο Ολάντ και τον πρωθυπουργό Βαλς, τόσο που αναγκάστηκαν να πάρουν πίσω τα πιο κραυγαλέα αντικοινωνικά μέτρα του νομοσχεδίου. Έλπιζαν ότι έτσι θα καταλαγιάσει η κοινωνική διαμαρτυρία κι ότι οι συνδικαλιστές θα πουν στον κόσμο «νικήσαμε, σταματάμε τις κινητοποιήσεις».
Αλλά αυτές οι ελπίδες της κυβέρνησης διαψεύστηκαν. Προχθές Πέμπτη μια νέα γενική απεργία και ακόμη πιο μαχητικές διαδηλώσεις συντάραξαν τη Γαλλία. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία (που επανακάμπτει δυναμικά στους αγώνες) απαιτούν την απόσυρση της «μεταρρύθμισης», τίποτα λιγότερο. Και ο Ολάντ βρίσκεται μεταξύ δύο πυρών, αφού από την άλλη η MEDEF (ο γαλλικός ΣΕΒ) τον κατηγορεί ότι «υπαναχωρώντας δίνει θάρρος στους διαδηλωτές να συνεχίσουν». Από κοντά κι ο «σοσιαλιστής» υπουργός Οικονομίας και Βιομηχανίας Εμανουέλ Μακρόν, που δεν διστάζει να δηλώσει ότι «θα ήθελε αυτή η μεταρρύθμιση να είναι πιο βαθιά» και κλείνει το μάτι στη Δεξιά, υποσημειώνοντας ότι «με τον κοινοβουλευτικό διάλογο θα καταστεί δυνατό να επανεισαχθούν εύλογες ρυθμίσεις οι οποίες αποσύρθηκαν από το νομοσχέδιο κάτω από την πίεση του δρόμου».
Έχει κάθε δίκιο ο κύριος υπουργός, κι είναι μάλιστα πολύ πιο ειλικρινής από τον πρωθυπουργό του και από τον πρόεδρο Ολάντ. Ας φωνάζουν όσο θέλουν οι διαδηλωτές, κι ας εκλέχθηκε αυτή η κυβέρνηση με διαφορετικό πρόγραμμα από αυτό που εφαρμόζει, δίνοντας έτσι τον αέρα στη Μαρίν Λεπέν να κερδίζει κι άλλους πόντους αφού «οι σοσιαλιστές αποδεικνύονται για μια ακόμη φορά ψεύτες». Ο κύριος υπουργός, στενός φίλος των τραπεζιτών και βιομηχάνων και με λαμπρή προϋπηρεσία (διατέλεσε μεταξύ άλλων «στέλεχος επενδύσεων» της Τράπεζας Ρότσιλντ…), διαβεβαιώνει ότι θα βρεθεί τρόπος, π.χ. με τροπολογίες της Δεξιάς που θα υπερψηφίσουν και αρκετοί «σοσιαλιστές», ώστε να επανέλθει η… ανισορροπία σε βάρος του κόσμου της δουλειάς. Και την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός Βαλς επιχειρεί να θολώσει τα νερά, διαβεβαιώνοντας ότι η «μεταρρύθμιση» στοχεύει στην καταπολέμηση της ανεργίας!
«Σαν να λες ότι το διαζύγιο ενθαρρύνει το γάμο!»
Εύστοχα επισημαίνει ο Ζαν Λικ Μελανσόν, υποψήφιος πρόεδρος το 2012 και επικεφαλής του Κόμματος της Αριστεράς, που υποστηρίζει ότι οι κινητοποιήσεις πρέπει να συνεχιστούν: «Οι υποχωρήσεις του Βαλς σε σχέση με το αρχικό νομοσχέδιο δεν συνιστούν πρόοδο. Ο Βαλς ήθελε να μας κόψει και τα δύο χέρια. Τελικά εξαναγκάστηκε να αποδεχτεί ότι δεν τον παίρνει να μας κόψει παρά… 8 ή 9 δάχτυλα. Αυτό δεν είναι πρόοδος. Η ιδεολογία του νομοσχεδίου δεν έχει αλλάξει: πρόκειται για το γνωστό νεοφιλελεύθερο δογματισμό που θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η ανεργία οφείλεται στα “προνόμια” των εργαζομένων. Καμιά μελέτη δεν δείχνει μια τέτοια σχέση, πρόκειται για φτηνή εργοδοτική προπαγάνδα, κάτι τελείως παράλογο. Να λες “θα διευκολύνουμε τις απολύσεις ώστε να ενθαρρύνουμε τις προσλήψεις” είναι εξίσου ηλίθιο με το να λες ότι το διαζύγιο ενθαρρύνει το γάμο».
Και η υπόλοιπη γαλλική Αριστερά, και ιδίως το Γαλλικό Κ.Κ.; Ε, αφού ψήφισε ως «υπεύθυνη εθνική δύναμη» την παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που ακυρώνει βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, τώρα προετοιμάζεται για τις… προκριματικές εκλογές της ευρύτερης Αριστεράς! Σε άλλο κόσμο δηλαδή αυτή η Αριστερά, που εν μέσω κοινωνικής αναταραχής ασχολείται με το πώς θα πλασαριστεί ως «ριζοσπαστική» πτέρυγα ενός κεντροαριστερού σχεδίου, και φαίνεται πλέον εντελώς ανίκανη να προσφέρει έστω και την ιδέα μιας εναλλακτικής λύσης. Οι προκριματικές εκλογές (στις οποίες έχουν εκδηλώσει την πρόθεσή τους να συμμετάσχουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι Πράσινοι και το Γαλλικό Κ.Κ.) αποτελούν μια φαεινή αντιγραφή του εκλογικού συστήματος των ΗΠΑ που αποσκοπεί, ακριβώς, στην εξάλειψη κάθε δυνατότητας να αναδειχτεί μια προοδευτική εναλλακτική πρόταση. Δεν είναι να απορεί κανείς που η Ακροδεξιά της Λεπέν λεηλατεί με τον δήθεν αντισυστημικό λόγο της τη θυμωμένη κοινωνική βάση της Αριστεράς.
Ερρίκος Φινάλης
Βαθύτερες διεργασίες
Οι κοινωνικές αντιστάσεις που δεν κοπάζουν αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Η δυσαρέσκεια, στη Γαλλία και όχι μόνο, έχει τέτοια πολυμορφία και έκταση που δύσκολα ανιχνεύεται σε όλο της το βάθος – πόσο μάλλον που δεν μπορεί να βρει πολιτική διέξοδο. Ένα στοιχείο είναι η συνειδητή αποχή όλο και πλατύτερων στρωμάτων από εκλογικές διαδικασίες που αποδεικνύονται ατελέσφορες. Ένα άλλο είναι η απομάκρυνση από την (όλο και πιο ανύπαρκτη) «κανονική ζωή» μιας νεολαίας που χάνει πια και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις της ότι θα ζήσει ένα στοιχειωδώς υποφερτό μέλλον. Αλλά και στο εσωτερικό αυτής της νεολαίας συνυπάρχουν αντιφατικές καταστάσεις. Από τμήματα που ψάχνουν τις πιο διαφορετικές εναλλακτικές «θετικές» διεξόδους, π.χ. στην τέχνη ή την επιστροφή στην ύπαιθρο, έως αυτά που κινούνται με βάση το μίσος τους προς ένα σύστημα που «απλά» τα απορρίπτει.
Η διείσδυση των τζιχαντιστικών οργανώσεων στα γαλλικά προάστια (και αλλού – π.χ. στο Βέλγιο είναι ακόμη βαθύτερη) έχει άμεση σχέση με την εγκατάλειψη ολόκληρων πόλεων από το επίσημο κράτος. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι τζιχαντιστές δεν στρατολογούν πια μόνο τα εγγόνια των μεταπολεμικών μεταναστών από τις πρώην γαλλικές αποικίες της Βόρειας Αφρικής, αλλά και «καθαρόαιμους» Γάλλους – τους οποίους κατάφεραν να εξαθλιώσουν και να απελπίσουν δεκαετίες ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Σε αντίθεση με τους παππούδες και τους πατεράδες τους, που είχαν σταθερή δουλειά (π.χ. στις αυτοκινητοβιομηχανίες), ήταν οργανωμένοι στο συνδικάτο και συχνά ψήφιζαν το Γαλλικό Κ.Κ., αυτοί οι νέοι δεν έχουν τίποτα να τους κρατάει… Η γαλλική κοινωνία, κάτω από μια επίφαση σχετικής ευμάρειας και βιασμένης δημοκρατίας, είναι πολύ άρρωστη και βαθιά, άνισα διχασμένη. Δεν είναι να απορεί κανείς που αντιδρά με κάθε τρόπο όταν οι πολιτικές που της προτείνονται από όλο το «επίσημο» φάσμα είναι είτε ασπιρίνη κατά του καρκίνου είτε… ευθανασία.
