Όχι, δεν ήταν όλα τακτοποιημένα. Η κατάσταση στον αραβικό κόσμο, πριν ακόμη την εξέγερση στην Τυνησία, ήταν πιο ρευστή απ’ όσο φαινόταν ή θα επιθυμούσαν οι ισχυροί του πλανήτη. Η παλαιστινιακή αντίσταση, ο παράγοντας Χεσμπολά στο Λίβανο που ανάγκασε ολόκληρο Ισραήλ σε στρατιωτική αναδίπλωση, η Συρία που δεν είναι ευθυγραμμισμένη, είναι ορισμένα παραδείγματα.
Σε κάποιες χώρες ξεσπούν, κατά καιρούς, μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις είτε για τα εγκλήματα των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή είτε για το κοινωνικό ζήτημα. Ο αντιδυτικός ισλαμισμός έχει δυναμώσει. Δίπλα σε όλα αυτά οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δεν είναι ούτε αυτό κάτι παγιοποιημένο, αν και η ευρωατλαντική ηγεμονία ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας και Γερμανίας στην περιοχή, με τις όποιες μεταξύ τους αντιθέσεις, και με το Ισραήλ σε κομβικό ρόλο, δείχνει μη αμφισβητήσιμη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η λαϊκή εξέγερση στην Τυνησία, όπως παλιότερα η ηρωική ιντιφάντα στην Παλαιστίνη, είναι κάτι που ξεφεύγει από τα όρια αυτού που οι ισχυροί νομίζουν ότι μπορούν να διαχειριστούν. Απέναντι στη Γάζα και στο νότιο Λίβανο πιστεύουν ότι αν η μέχρι σήμερα κτηνώδης βία δεν απέφερε τα αναμενόμενα, ίσως η ακόμη πιο κτηνώδης βία θα τα καταφέρει. Κάτω στην Υεμένη τα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη με τους φονικούς πυραύλους σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές, όπως και οι βομβαρδισμοί στη Σομαλία (ίσως) πιστεύουν ότι θα κρατούν υπό έλεγχο τον κίνδυνο του ισλαμισμού.
Όσο τα πιο ξεπουλημένα στις ΗΠΑ κι απέναντι στο Ισραήλ καθεστώτα κάνουν τη δουλειά τους, όπως στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία, στη Σαουδική Αραβία, όσο συντηρείται μια ορισμένη «μουσουλμανική» κοινωνική και πολιτική καθυστέρηση, τα πράγματα μοιάζουν ελεγχόμενα. Μια διάδοχη λύση πρέπει να βρεθεί τώρα για τον γερασμένο Μουμπάρακ πριν να είναι αργά. Θα βρισκόταν και για τον Μπεν Αλί αλλά τον πρόλαβε η εξέγερση…
Κι αν το μικρόβιο της εξέγερσης μολύνει κι άλλες αραβικές χώρες; Τον παράγοντα του «όχλου», ή των μαζών που (εξ)εγείρονται επί το μαρξιστικότερο ή απλώς του λαού που ξεσηκώνεται, δεν τον παίρνει υπ’ όψιν του κανείς από τους σχεδιασμούς και τις γεωπολιτικές εξισώσεις των ισχυρών. Κι όμως, αποτελεί μια κρυμμένη δύναμη που τοπικά ξεπερνά κατά πολύ τη δύναμη των ισχυρών. Οι διεθνείς δονήσεις που προκαλεί η τυνησιακή εξέγερση στο αραβικό κόσμο και η φανερή ανησυχία των ισχυρών το επιβεβαιώνουν. Και το ενδεχόμενο αυτό δεν αφορά μονάχα τον «τακτοποιημένο» τάχα αραβικό κόσμο.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο οι ισχυροί του πλανήτη, ούτε μόνο οι τοπικές εξουσίες που αποφεύγουν και να σκέφτονται αυτήν την κρυμμένη δύναμη. Το αποφεύγουν ακόμη και δυνάμεις στο χώρο της Αριστεράς. Η στάση μερίδας της Αριστεράς απέναντι την εξέγερση των γαλλικών γκέτο, ή απέναντι στον ελληνικό Δεκέμβρη είναι πρόσφατη. Οι δονήσεις που προκαλεί η τυνησιακή εξέγερση δύσκολα θα φτάσουν στην απέναντι πλευρά της Μεσογείου…
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η λαϊκή εξέγερση στην Τυνησία, όπως παλιότερα η ηρωική ιντιφάντα στην Παλαιστίνη, είναι κάτι που ξεφεύγει από τα όρια αυτού που οι ισχυροί νομίζουν ότι μπορούν να διαχειριστούν. Απέναντι στη Γάζα και στο νότιο Λίβανο πιστεύουν ότι αν η μέχρι σήμερα κτηνώδης βία δεν απέφερε τα αναμενόμενα, ίσως η ακόμη πιο κτηνώδης βία θα τα καταφέρει. Κάτω στην Υεμένη τα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη με τους φονικούς πυραύλους σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές, όπως και οι βομβαρδισμοί στη Σομαλία (ίσως) πιστεύουν ότι θα κρατούν υπό έλεγχο τον κίνδυνο του ισλαμισμού.
Όσο τα πιο ξεπουλημένα στις ΗΠΑ κι απέναντι στο Ισραήλ καθεστώτα κάνουν τη δουλειά τους, όπως στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία, στη Σαουδική Αραβία, όσο συντηρείται μια ορισμένη «μουσουλμανική» κοινωνική και πολιτική καθυστέρηση, τα πράγματα μοιάζουν ελεγχόμενα. Μια διάδοχη λύση πρέπει να βρεθεί τώρα για τον γερασμένο Μουμπάρακ πριν να είναι αργά. Θα βρισκόταν και για τον Μπεν Αλί αλλά τον πρόλαβε η εξέγερση…
Κι αν το μικρόβιο της εξέγερσης μολύνει κι άλλες αραβικές χώρες; Τον παράγοντα του «όχλου», ή των μαζών που (εξ)εγείρονται επί το μαρξιστικότερο ή απλώς του λαού που ξεσηκώνεται, δεν τον παίρνει υπ’ όψιν του κανείς από τους σχεδιασμούς και τις γεωπολιτικές εξισώσεις των ισχυρών. Κι όμως, αποτελεί μια κρυμμένη δύναμη που τοπικά ξεπερνά κατά πολύ τη δύναμη των ισχυρών. Οι διεθνείς δονήσεις που προκαλεί η τυνησιακή εξέγερση στο αραβικό κόσμο και η φανερή ανησυχία των ισχυρών το επιβεβαιώνουν. Και το ενδεχόμενο αυτό δεν αφορά μονάχα τον «τακτοποιημένο» τάχα αραβικό κόσμο.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο οι ισχυροί του πλανήτη, ούτε μόνο οι τοπικές εξουσίες που αποφεύγουν και να σκέφτονται αυτήν την κρυμμένη δύναμη. Το αποφεύγουν ακόμη και δυνάμεις στο χώρο της Αριστεράς. Η στάση μερίδας της Αριστεράς απέναντι την εξέγερση των γαλλικών γκέτο, ή απέναντι στον ελληνικό Δεκέμβρη είναι πρόσφατη. Οι δονήσεις που προκαλεί η τυνησιακή εξέγερση δύσκολα θα φτάσουν στην απέναντι πλευρά της Μεσογείου…
Γιώργος Τσίπρας
Σχόλια
