Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Για μια ακόμα φορά, το ΝΑΤΟ εξεδήλωσε απερίφραστα την περιφρόνησή του προς την Ελλάδα, και τον απροκάλυπτο φιλοτουρκισμό του… Έδειξε φανερά τη σημασία που δίνει στη γειτονική μας χώρα, ενώ την Ελλάδα τη θέλει σαν άβουλο υπηρετικό προσωπικό.
Το σύστημα εξουσίας προσπαθεί να πείσει την ελληνική κοινωνία πως είναι προς το συμφέρον της χώρας μας να εδραιωθεί ως δεδομένος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, παρά το γεγονός ότι αυτή η νοοτροπία της ξενοδουλείας έχει αποφέρει αρνητικά αποτελέσματα σε πολλά επίπεδα. Τέλη Αυγούστου βγήκε πάλι ο γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ και ανερυθρίαστα έδωσε συγχαρητήρια στους Τούρκους για την καταστροφή της Σμύρνης, την πυρπόλησή της το 1922 και για τις σφαγές που διεπράχθησαν σε βάρος Ελλήνων. Οι πρωτοφανείς τουρκικές θηριωδίες των ορδών του Κεμάλ εμπνέουν τον Στόλτενμπεργκ, και περιχαρής για τη γενοκτονία που εβίωσε ο μικρασιατικός ελληνισμός, εξεδήλωσε τον ενθουσιασμό του στον Ερντογάν. Αυτή η ασχημία της λεγόμενης «Συμμαχίας» γίνεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν νερόβραστη. Η δουλική υποταγή απέναντι στους συμμάχους προκαλεί την αγανάκτηση των πολιτών. Η Διοίκηση Χερσαίων Δυνάμεων του ΝΑΤΟ με έδρα τη Σμύρνη, σε «ερωτικό παραλήρημα» προς τον σουλτάνο, εξέφρασε τον ενθουσιασμό της κάνοντας απολογισμό των επιχειρήσεων που έγιναν από την ένταξη της Τουρκίας σ’ αυτόν τον στρατιωτικό συνασπισμό το 1952 μέχρι σήμερα. Για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον ίδιο συνασπισμό, επίσης από το 1952, δεν είπε τίποτα. Το βαθύτερο υπονοούμενο ήταν: «Καλά να πάθουν οι Έλληνες…»! Γεγονός παραμένει, ότι το ΝΑΤΟ όχι μόνο ουδέποτε μας υπεστήριξε απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, αλλά ευλόγησε και συνέργησε σε όσα έπρατταν οι εξ Ανατολών γείτονες σε βάρος μας.
ΤΙ ΝΑ πρωτοθυμηθούμε; Τα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1955, όταν ο τουρκικός όχλος κατάλληλα καθοδηγούμενος, επετέθη σχεδόν ταυτόχρονα εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και της Σμύρνης; Και δεν ήσαν μόνο αυτά.
Η τραγωδία της Κύπρου το 1974 με τους «Αττίλες», ήταν ΝΑΤΟϊκής εμπνεύσεως. Χρησιμοποιήθηκε το προδοτικό καθεστώς του Ιωαννίδη που το «ρυμουλκούσαν» οι Αμερικανοί με τον Σίσκο, αλλά και το ΝΑΤΟ. Και κατά την Μεταπολίτευση, Αμερικανοί και ΝΑΤΟ άφησαν τους Τούρκους ανενόχλητους να συνεχίζουν την εισβολή, ενώ απηγόρευσαν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Καραμανλή, με υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Μαύρο, να αντιδράσουν με ένοπλη σύγκρουση. Τότε ακούστηκαν από πλευρά μας οι απίθανες δικαιολογίες: «Η Κύπρος κείται μακράν» και η απορία: «Στην βίαν θα αντιτάξουμε την βία;»… Από το 1955 κυρίως και μετά, το ΝΑΤΟ συνεχώς ναρκοθετούσε το «Κυπριακό». Στη Βουλή είχαν γίνει οξύτατες συζητήσεις, με την κυβέρνηση της ΕΡΕ να προσπαθεί να δικαιολογήσει τη «συμβιβαστική» και ηττοπαθή στάση μας, χάριν της περιβόητης ενότητας του ΝΑΤΟ. Κι από την άλλη πλευρά τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, να κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση για τη «ραγιάδικη» στάση της, από φόβο να μη δυσαρεστηθεί το ΝΑΤΟ. Μνημειώδης είχε παραμείνει το 1958 η αγόρευση του αρχηγού της «Δημοκρατικής Ένωσης» Ηλία Τσιριμώκου στη Βουλή, που αποκτά διαχρονική επικαιρότητα. Είχε τονίσει τότε μεταξύ άλλων ο Τσιριμώκος: «Εκρίθη ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί ένα είδος συλλογικού Πάπα της Δημοκρατίας, αρετής και πάσης ηθικής αρχής εδρευούσης εν τω ουρανώ, και εκπροσωπουμένης επί της γης υπό της ηγεσίας του ΝΑΤΟ. Ενός είδους αλάθητου και αδιαβλήτου οργανισμού, του οποίου η σκοπιμότης κυριαρχεί. Φοβούμαι ότι το μόνον Έθνος εις το οποίον εκαλλιεργήθη αυτού του είδους το “σύμπλεγμα” του ΝΑΤΟ, αυτού τού είδους ο “Νατισμός”, μία ιδιάζουσα ιδεολογία ή ειδική ασθένεια, είναι η Ελλάς…» Αυτός ακριβώς ο «Νατισμός», έχει πάρει τη χειρότερη μορφή του στις μέρες μας, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αμέσως μετά την επίσκεψη Ζελένσκι στην Αθήνα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έσπευσε να ικανοποιήσει το αίτημα του Ουκρανού προέδρου για την εκπαίδευση των Ουκρανών πιλότων στα F-16 από τους Έλληνες πιλότους. Προχώρησε όμως ακόμα περισσότερο. Σε δήλωσή του από το Τολέδο, όπου έγινε το άτυπο συμβούλιο υπουργών Άμυνας της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, ο Νίκος Δένδιας, έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι η αξίωση του Ζελένσκι για την εκπαίδευση χειριστών στα F-16 θα υλοποιηθεί, αφού αυτό προστάζει το ΝΑΤΟ στα πλαίσια του πολέμου που διεξάγει κατά της Ρωσίας, μέσω Ουκρανίας.
Το σύστημα εξουσίας προσπαθεί να πείσει την ελληνική κοινωνία πως είναι προς το συμφέρον της χώρας μας να εδραιωθεί ως δεδομένος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, παρά το γεγονός ότι αυτή η νοοτροπία της ξενοδουλείας έχει αποφέρει αρνητικά αποτελέσματα σε πολλά επίπεδα
ΑΛΛΑ ΟΙ σκοτεινές δραστηριότητες του ΝΑΤΟ, ποτέ δεν σταμάτησαν μέσα στη μακρά του πορεία. Μην ξεχνάμε, ότι έργο δικό του ήταν ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας.
Ο διαμελισμός έγινε μέσα σ’ ένα λουτρό αίματος. Μετά το τέλος της ΕΣΣΔ και την επανένωση της Γερμανίας, σηματοδοτήθηκε η «πορεία προς ανατολάς» του γερμανικού Ράιχ… Της επέκτασης, δηλαδή, της πολιτικής και οικονομικής επιρροής του Βερολίνου προς την κεντρική και ανατολική, αλλά και σταδιακά προς τη νότια, Ευρώπη. Αμέσως μετά την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου», βρέθηκαν στη γερμανική σφαίρα επιρροής η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία, οι Βαλκανικές χώρες, η Πολωνία με ορισμένες ιδιαιτερότητες, και φυσικά η Αυστρία, πλήρως δεδομένη για το Βερολίνο.
Ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη Γερμανία. Αδίστακτη η Βόννη, προχώρησε στην προώθηση αυτού του στόχου. Τα αεροπλάνα της Ατλαντικής Συμμαχίας, διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και απήγαγαν τον Μιλόσεβιτς. Ο Αλέκος Αλαβάνος, μέλος τότε της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού, στις εργασίες του Βαλκανικού φόρουμ, είχε πει ότι: «Η κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία είναι ανοικτή και πολύ δύσκολη. Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ σημαντικό, αν οι αριστερές δυνάμεις μπορούσαν να ανταλλάξουν ιδέες και να προχωρήσουν σε κάποια κοινά σημεία δράσης…» Δεν το κατόρθωσαν εκείνες οι δυνάμεις, που βαθμιαία έμπαιναν στο περιθώριο από τις Βρυξέλλες. Εάν ανατρέξουμε πίσω στον χρόνο, θα δούμε ότι διοικητές του ΝΑΤΟ, ήσαν Γερμανοί, παλαιοί αξιωματούχοι ναζιστές. Ο Στόλτενμπεργκ είναι της ίδιας νοοτροπίας. Με ανύπαρκτη αντιπολίτευση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρά τη συμπεριφορά των ΝΑΤΟϊκοαμερικανικών παραγόντων, εξακολουθεί να σύρεται στο άρμα τους και στα σχέδιά τους να χτυπηθεί η Ρωσία, μέσω της Ουκρανίας. Τον καιρό που στην πατρίδα μας υπήρχαν συνεπείς αριστερές δυνάμεις, το σύνθημα που κυριαρχούσε, ήταν «Έξω από το ΝΑΤΟ…» Οι δυνάμεις εκείνες δεν υπάρχουν πια, και το βροντερό σύνθημα έσβησε, όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του «σαν τα τραγούδια της γιορτής στην ξαφνική βροχή…»
Στη Βουλή του 1958, ο πρόεδρος της ΕΔΑ Γιάννης Πασαλίδης, είχε αποσαφηνίσει τα πράγματα: «Το ΝΑΤΟ μη νομίζετε ότι είναι συμμαχία των ελευθέρων λαών. Είναι συμμαχία εκείνων των κρατών κατά των οποίων διεξάγει αντιαποικιακόν αγώνα ο Κυπριακός λαός…» Ακριβώς αυτή η «συμμαχία» δεν έπαψε ποτέ να εξυπηρετεί τα σχέδια των πλέον αντιδραστικών δυνάμεων. Και δεν έπαψε να μεταχειρίζεται τους Έλληνες, σαν υπηρέτες. Μετά το «συγχαρητήριο» μήνυμα του Στόλτεμπεργκ προς την Τουρκία, επειδή μας έσφαξε το 1922, ο Ερντογάν βγήκε με απύθμενο θράσος και ισχυρίσθηκε, ότι οι Έλληνες… «έκαψαν τη Σμύρνη…»!
ΜΕΣΑ σ’ ένα τέτοιο κλίμα μάς σπρώχνουν οι Αμερικανοί να πάμε σε «διάλογο» με την Τουρκία, για να κάνουμε εμείς υποχωρήσεις. Ήδη, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, σηματοδοτήθηκε ο ελληνοτουρκικός «διάλογος» μέσα στα πλαίσια πού έχουν χαράξει οι Νατοϊκοί για να είμαστε βραχίονες στα σχέδιά τους. Και απαιτούν την υπακοή μας, αφού στον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ για το 2024, συμπεριελήφθηκε τροπολογία, που προβλέπει τη διευρυμένη στρατιωτική παρουσία τους στην Ελλάδα…
