Στις 18/10, στον ειδησεογραφικό ιστότοπο iefimerida, δημοσιεύθηκε ένα άρθρο με τίτλο «Μπίμπι forever», συγγραφέας του οποίου είναι ο Χρήστος Ράπτης. Στο συγκεκριμένο άρθρο ο κ. Ράπτης υμνεί τον Μ. Νετανιάχου για τα πολιτικά του guts να αγνοήσει τις πιέσεις των ΗΠΑ και να προχωρήσει στην οριστική επίλυση των λογαριασμών του Ισραήλ στη γύρω περιοχή. Επιπλέον, ο αρθρογράφος παρομοιάζει το Ισραήλ με τους ακρίτες του δυτικού πολιτισμού στα έγκατα του Ισλάμ. Οι ακρίτες λοιπόν, που σύμφωνα με τον αρθρογράφο είναι μια από τις πιο μοντέρνες δυτικές δημοκρατίες, διεξάγουν μια επιχείρηση αντίστοιχη των Σταυροφοριών την οποία η Δύση είναι δήθεν υποχρεωμένη να στηρίξει ως έναν πόλεμο αξιών απέναντι στην ισλαμική βαρβαρότητα. Μάλιστα το άρθρο συνεχίζει λέγοντας πως ευτυχώς η Ελλάδα έχει αλλάξει εξωτερική πολιτική και στηρίζει το Ισραήλ καθώς τα συμφέροντα της χώρας μας είναι «απολύτως» συνδεδεμένα με αυτά του Ισραήλ.
Πριν όμως ασχοληθούμε με τις βασικές θέσεις του άρθρου, ότι δηλαδή η στήριξη του Ισραήλ αποτελεί ένα αξιακό και πολιτισμικό καθήκον μας αλλά και ότι είναι μονόδρομος για τη χώρα μας γιατί ταυτίζονται τα συμφέροντά μας με αυτά του Ισραήλ, είναι αναγκαίο να επισημανθούν δύο ανακρίβειες. Πρώτον, το Ισραήλ δεν είναι όχι η πιο μοντέρνα δημοκρατία της Δύσης, δεν είναι καν δημοκρατία. Δεν είναι σαφές ποιον ορισμό της δημοκρατίας έχει στο νου του ο αρθρογράφος, αλλά ένα κράτος που έχει καταδικαστεί ως καθεστώς απαρτχάιντ, που συνεχίζει την παράνομη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών, που κατηγορείται για εθνοκάθαρση, που επί σειρά ετών είχε αποκλείσει ακόμη και από βασικά αγαθά τη λωρίδα της Γάζας και που κατέχει το ρεκόρ καταδικαστικών αποφάσεων στον ΟΗΕ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως δημοκρατία. Επιπλέον, ακόμη και τυπικά από το 2018 και έπειτα στο Ισραήλ έχει ψηφιστεί νόμος που χωρίζει τους πολίτες σε δύο κατηγορίες με κριτήριο την εβραϊκότητα, δηλαδή δεν υπάρχει καν ισονομία των επίσημων πολιτών. Δεύτερον, το Ισραήλ δεν είναι στα έγκατα του «φανατικού» Ισλάμ, ο Λίβανος, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Συρία, κράτη με τα οποία συνορεύει δεν μπορεί να χαρακτηριστούν έτσι. Ούτε βέβαια το Ισραήλ έχει κάποιο ζήτημα με το φανατικό Ισλάμ, αφού αποδεδειγμένα έχει συνεργαστεί με τον ISIS ενώ επιδιώκει να αποκτήσει σχέσεις με κράτη όπως της Σ. Αραβίας η οποία φημίζεται για τη θρησκευτική της αυστηρότητα.
Σε ό,τι αφορά τον πόλεμο αξιών απέναντι στη δήθεν βαρβαρότητα και πάλι ο αρθρογράφος θα έπρεπε να αναρωτηθεί όταν μια «επιχείρηση» έχει 43.000 νεκρούς ανάμεσα στους οποίους σχεδόν 17.000 παιδιά, έχει καταστρέψει τα μισά νοσοκομεία μιας περιοχής, έχει δημιουργήσει ζημιές στο 87% των σπιτιών και των σχολείων, για ποιές αξίες και ποιον πολιτισμό μιλά; Διότι, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς άλλον ορισμό για τη βαρβαρότητα έξω από αυτόν που διέπει τη δράση του Ισραήλ. Πώς βλέπει ο αρθρογράφος τις δυτικές αξίες να αντικατοπτρίζονται στις δηλώσεις του Ισραήλ περί υπανθρώπων; Γιατί τον ενοχλεί το «φανατικό» Ισλάμ αλλά δεν τον ενοχλεί ο εξίσου φανατικός και θρησκευτικού χαρακτήρα πόλεμος που διεξάγει το Ισραήλ; Αξιακά και πολιτισμικά θα όφειλε κανείς να τάσσεται ενάντια στη δράση του Ισραήλ και να ζητά κυρώσεις, οικονομικές και διπλωματικές. Η συνέχιση του πολέμου είναι βέβαιο πως οδηγεί σε μια ακόμη μεγαλύτερη γενίκευσή του στις μέρες μας με ανυπολόγιστο κόστος για την ανθρωπότητα.
Όσο δε για τη χώρα μας, θα όφειλε εξαρχής να κρατήσει μια στάση ουδετερότητας στο ζήτημα, καταρχάς διότι αυτό επιτάσσει το διεθνές δίκαιο το οποίο τόσο υπερασπιζόμαστε αλλά και επειδή είναι επιτακτικό η χώρα να κρατήσει καλές σχέσεις με τις γειτονικές της χώρες, σε μια ταραγμένη περίοδο κατά την οποία κυριολεκτικά περιτριγυρίζεται από πολέμους, οι οποίοι μάλιστα φλερτάρουν και με την πυρηνική απειλή. Σε ό,τι αφορά δε τη γνωστή επιχειρηματολογία για δήθεν στήριξη της χώρας από το Ισραήλ στα ελληνοτουρκικά κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έχει συμβεί αλλά είχε αποδειχθεί λάθος σε μια προηγούμενη περίοδο προσέγγισης του Ισραήλ με την Τουρκία.
