Ένας λόγος που συνεπαίρνει, κινητοποιεί, πολιτικοποιεί…
Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Η συγκέντρωση με ομιλητή τον Μίκη Θεοδωράκη στα Προπύλαια ήταν γεγονός ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας, τόσο για τις γενικές εξελίξεις, όσο και για το κίνημα. Βεβαίως και για τις προοπτικές της Σπίθας. Σε οργανική, αυτονόητη σχέση με το κίνημα της πλατείας ο Μίκης, το συνέδραμε πολύπλευρα. Ενίσχυσε την κρίσιμη ανάγκη για συνέχεια, μαζικοποίηση, προσανατολισμό, τόνωση της αυτόνομης διάστασης-προοπτικής των κινητοποιήσεων.
Όσοι στην πρώτη φάση ανησυχούσαν ή ακόμη χειρότερα αρνιόντουσαν να δουν την ιδεολογική, αξιακή, αλλά πολιτική στρατηγική συνεισφορά του Μίκη, είναι υποχρεωμένοι σήμερα να τη συναντήσουν μέσα από τη μαζική επικύρωσή της.
Η πρωτοβουλία Θεοδωράκη με την ίδρυση της Σπίθας, θα αποτελέσει ορόσημο για τις πολιτικές εξελίξεις. Η κοινωνική ανταπόκριση, εκτενής καθ’ όλη αυτή την περίοδο, συσκοτίστηκε αρκετά από τα όρια και τη διελκυστίνδα που θα προκύψει στο εσωτερικό-οργανωτικό μέρος της προσπάθειας. Απελευθερωμένη, πλέον, μέσα από την επιτυχημένη συγκέντρωση των Προπυλαίων, μπήκε σε νέα βάση. Η Σπίθα, πέρα από την ειδική μορφή της και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, επιβεβαίωσε τη δυνατότητα να διαμορφωθεί αυτόνομο κίνημα που να έρχεται σε ρήξη με το πολιτικό σύστημα της χώρας. Η κινηματική αναδιάρθρωση όλου του πολιτικού σκηνικού είναι εφικτή, συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Η σημασία του αυτόνομου κινήματος, τα όρια και οι δυνατότητές του αποκαλύπτονται μαζικά, κυρίως μέσα από τις πλατείες με τρόπο που ξεπερνά τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες.
Η προσπάθεια του Μίκη, στα ειδικότερα χαρακτηριστικά της, μπορεί να πετύχει μπορεί και όχι. Περιορίζεται, βεβαίως, από αφετηριακά, ιδεολογικά και οντολογικά πολιτικά δεδομένα τα οποία δύσκολα μπορούν να συνεκτιμηθούν. Έτσι κι αλλιώς, ο πήχης σήμερα έχει τοποθετηθεί πολύ ψηλά για κάθε πολιτική προσπάθεια. Εκείνο που καταδεικνύεται, όμως, είναι ότι υπάρχει δρόμος σαν αυτόν που διανύει η Σπίθα. Μάλιστα, δεν πρόκειται μόνο για μια δυνατότητα πλάι στις άλλες, αλλά μοιάζει να είναι δυνατότητα που συνενώνει τα χαρακτηριστικά της άγουσας των εξελίξεων. Από μια άποψη είναι ευκαιρία για την Αριστερά να επαναπροσδιορίσει το υπόδειγμά της για το κίνημα, αλλά και για την επιδιωκόμενη απ’ αυτήν κοινωνική διέξοδο.
Τα διάφορα πατριωτικά, εθνικοαπελευθερωτικά του Μίκη, δείχνει να πιάνουν τόπο. Δεν σημαίνει ότι είναι τεκμηριωμένα, πολύ δε περισσότερο πως διεκδικούν τίτλους επιστημονικής επάρκειας. Άνισα και ολίγον παλιομοδίτικα είναι. Αγγίζουν όμως, δένονται με την ουσία των πραγμάτων την οποία άλλοι (ως μη όφειλαν) ξέχασαν. Ο λόγος του αιχμηρότατος, συνεπαίρνει, κινητοποιεί, πολιτικοποιεί τους ανθρώπους. Ίσως, γιατί μετατοπίζει την αντιπαράθεση από το έδαφος του Μνημονίου στη δανειακή σύμβαση, από την καταγγελία των μέτρων στην κατακυρίευση, διάλυση της χώρας, από την υπεράσπιση των κατεδαφιζόμενων εργασιακών δικαιωμάτων, στη δημιουργία πολιτικού, πολιτισμικού κινήματος κοινωνικής αναγέννησης. Μετατοπίζει τη σύγκρουση από τις διεκδικήσεις, με στόχο το χρέος στον ανοιχτό πολιτικό αγώνα.
Το σημαντικότερο είναι ότι όλα αυτά κορυφώνονται και συναιρούνται σ’ ένα μήνυμα ελπίδας που στάλθηκε από τη συγκέντρωση των Προπυλαίων, πλάι σ’ ένα παρόμοιο που στέλνει κάθε μέρα η Πλατεία Συντάγματος, μέσα από τη δική της εκπροσώπηση της κοινωνικής καθολικότητας.
Το κλίμα αλλάζει. Οι πολλοί εισπράττουν την αισιοδοξία και την μεταδίδουν. Γίνεται ραγδαία εξέλιξη στο μαζικό πνεύμα. Έρχεται νέο Μνημόνιο-καταιγίδα και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος που μετέχει δεν μεμψιμοιρεί. Η μια του όψη παραμένει σφιγμένη, κρατάει πισινή μήπως και διαψευστεί. Η άλλη του όψη αισιοδοξεί, μιλάει για κίνημα, ετοιμάζεται για αναμέτρηση. Ο αγώνας είναι και εσωτερικός, μέσα στον καθένα, στους κόλπους του κινήματος, παντού. Το κομμάτι της κοινωνίας που μετέχει στην κινητοποίηση, στέλνει το κάλεσμα στους υπόλοιπους που είναι καθηλωμένοι, που ψάχνονται, σ’ αυτούς που επενδύουν ακόμα στην καρτερία. Ταυτόχρονα, η οργή μετασχηματίζεται σε πολιτικό νόημα.
Όσοι στην πρώτη φάση ανησυχούσαν ή ακόμη χειρότερα αρνιόντουσαν να δουν την ιδεολογική, αξιακή, αλλά πολιτική στρατηγική συνεισφορά του Μίκη, είναι υποχρεωμένοι σήμερα να τη συναντήσουν μέσα από τη μαζική επικύρωσή της.
Η πρωτοβουλία Θεοδωράκη με την ίδρυση της Σπίθας, θα αποτελέσει ορόσημο για τις πολιτικές εξελίξεις. Η κοινωνική ανταπόκριση, εκτενής καθ’ όλη αυτή την περίοδο, συσκοτίστηκε αρκετά από τα όρια και τη διελκυστίνδα που θα προκύψει στο εσωτερικό-οργανωτικό μέρος της προσπάθειας. Απελευθερωμένη, πλέον, μέσα από την επιτυχημένη συγκέντρωση των Προπυλαίων, μπήκε σε νέα βάση. Η Σπίθα, πέρα από την ειδική μορφή της και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, επιβεβαίωσε τη δυνατότητα να διαμορφωθεί αυτόνομο κίνημα που να έρχεται σε ρήξη με το πολιτικό σύστημα της χώρας. Η κινηματική αναδιάρθρωση όλου του πολιτικού σκηνικού είναι εφικτή, συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Η σημασία του αυτόνομου κινήματος, τα όρια και οι δυνατότητές του αποκαλύπτονται μαζικά, κυρίως μέσα από τις πλατείες με τρόπο που ξεπερνά τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες.
Η προσπάθεια του Μίκη, στα ειδικότερα χαρακτηριστικά της, μπορεί να πετύχει μπορεί και όχι. Περιορίζεται, βεβαίως, από αφετηριακά, ιδεολογικά και οντολογικά πολιτικά δεδομένα τα οποία δύσκολα μπορούν να συνεκτιμηθούν. Έτσι κι αλλιώς, ο πήχης σήμερα έχει τοποθετηθεί πολύ ψηλά για κάθε πολιτική προσπάθεια. Εκείνο που καταδεικνύεται, όμως, είναι ότι υπάρχει δρόμος σαν αυτόν που διανύει η Σπίθα. Μάλιστα, δεν πρόκειται μόνο για μια δυνατότητα πλάι στις άλλες, αλλά μοιάζει να είναι δυνατότητα που συνενώνει τα χαρακτηριστικά της άγουσας των εξελίξεων. Από μια άποψη είναι ευκαιρία για την Αριστερά να επαναπροσδιορίσει το υπόδειγμά της για το κίνημα, αλλά και για την επιδιωκόμενη απ’ αυτήν κοινωνική διέξοδο.
Τα διάφορα πατριωτικά, εθνικοαπελευθερωτικά του Μίκη, δείχνει να πιάνουν τόπο. Δεν σημαίνει ότι είναι τεκμηριωμένα, πολύ δε περισσότερο πως διεκδικούν τίτλους επιστημονικής επάρκειας. Άνισα και ολίγον παλιομοδίτικα είναι. Αγγίζουν όμως, δένονται με την ουσία των πραγμάτων την οποία άλλοι (ως μη όφειλαν) ξέχασαν. Ο λόγος του αιχμηρότατος, συνεπαίρνει, κινητοποιεί, πολιτικοποιεί τους ανθρώπους. Ίσως, γιατί μετατοπίζει την αντιπαράθεση από το έδαφος του Μνημονίου στη δανειακή σύμβαση, από την καταγγελία των μέτρων στην κατακυρίευση, διάλυση της χώρας, από την υπεράσπιση των κατεδαφιζόμενων εργασιακών δικαιωμάτων, στη δημιουργία πολιτικού, πολιτισμικού κινήματος κοινωνικής αναγέννησης. Μετατοπίζει τη σύγκρουση από τις διεκδικήσεις, με στόχο το χρέος στον ανοιχτό πολιτικό αγώνα.
Το σημαντικότερο είναι ότι όλα αυτά κορυφώνονται και συναιρούνται σ’ ένα μήνυμα ελπίδας που στάλθηκε από τη συγκέντρωση των Προπυλαίων, πλάι σ’ ένα παρόμοιο που στέλνει κάθε μέρα η Πλατεία Συντάγματος, μέσα από τη δική της εκπροσώπηση της κοινωνικής καθολικότητας.
Το κλίμα αλλάζει. Οι πολλοί εισπράττουν την αισιοδοξία και την μεταδίδουν. Γίνεται ραγδαία εξέλιξη στο μαζικό πνεύμα. Έρχεται νέο Μνημόνιο-καταιγίδα και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος που μετέχει δεν μεμψιμοιρεί. Η μια του όψη παραμένει σφιγμένη, κρατάει πισινή μήπως και διαψευστεί. Η άλλη του όψη αισιοδοξεί, μιλάει για κίνημα, ετοιμάζεται για αναμέτρηση. Ο αγώνας είναι και εσωτερικός, μέσα στον καθένα, στους κόλπους του κινήματος, παντού. Το κομμάτι της κοινωνίας που μετέχει στην κινητοποίηση, στέλνει το κάλεσμα στους υπόλοιπους που είναι καθηλωμένοι, που ψάχνονται, σ’ αυτούς που επενδύουν ακόμα στην καρτερία. Ταυτόχρονα, η οργή μετασχηματίζεται σε πολιτικό νόημα.
Σχόλια
