Γράφουμε εν θερμώ. Ύστερα, από μια γρήγορη ανάγνωση των δεδομένων. Θα έχουμε τον χρόνο να κάνουμε αναλύσεις γειτονιά τη γειτονιά. Τωρα υπάρχουν πράγματα επείγοντα να πούμε. Για να κατανοήσουμε καλύτερα τι συνέβη, τι θα συμβεί και τι πρέπει να κάνουμε εμείς. Αν το δημοψήφισμα μας δίδαξε κάτι, είναι ότι ο λαός γράφει την ιστορία και σύντομα θα καλεστούμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλες προκλήσεις, για τις οποίες θα χρειαστεί η συμβολή όλων. Τα βάζουμε σε τίτλους.
Συνέβη κάτι αναπάντεχο: Αυτό είναι το δεδομένο από το οποίο πρέπει να αρχίσουμε. Ο Ρέντζι έχασε για 20 ποσοστιαίες μονάδες. Ο Ρέντζι, ο πρωθυπουργός που δέχθηκε την μεγαλύτερη στήριξη από την άρχουσα τάξη στην ιστορία της ιταλικής δημοκρατίας. Ο καλύτερος επικοινωνιακά, ο νέος, ο “ροταματόρε” (ισοπεδωτής του παλιού πολιτικού συστήματος). Εκείνος από τον οποίο είχαν αγκιστρωθεί όλες οι συστημικές δυνάμεις, ύστερα από τα μη ικανοποιητικά αποτελέσματα των εκλογών του 2013 για να ικανοποιήσουν την ανάγκη να επανακτήσουν λίγη λαϊκή συναίνεσή μετά την τεχνοκρατική κυβέρνηση του Μόντι και τον αδιάφορο Λέτα. Επομένως, είμαστε μπροστά σε μια ισχυρή απόρριψη όχι μόνο του Ρέντζι αλλά όλων των στρατηγικών σχεδιασμών της κυρίαρχης τάξης για την συνέχεια της διακυβέρνησης της χώρας.
Ο Ρέντζι έχασε γιατί απέτυχε να απαντήσει στις ανάγκες των μαζών. Αυτή είναι η πρώτιστη αλήθεια. Αν με τα 80 ευρώ ήταν ικανός να ανακόψει μια ανάγκη, η οποία μετατράπηκε σε συναίνεση, όσα άλλα έπραξε η κυβέρνηση του χαρακτηρίστηκαν από κούφια συνθήματα και σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Μέσα σε 2.5 χρόνια διακυβέρνησης είδαμε την κυβέρνηση να κάνει πράγματα που δεν τόλμησε να κάνει κανείς άλλος, ούτε καν ο Μπερλουσκόνι: Jobs act, κατάργηση του άρθρου 18 (αλλάζει τους όρους απόλυσης σε μεγάλες εταιρείες~απελευθέρωση απολύσεων), sblocca Italia (διευκόλυνε τις εταιρείες στον έλεγχο και την δημιουργία υποδομών~δρόμοι, γεωτρήσεις, χωματερές κλπ), οικονομικές διευκολύνσεις και εισφορές σε ιδιωτικές εταιρείες (8.000 το χρόνο για κάθε νέα πρόσληψη). Κανένα από τα προβλήματα του κόσμου δεν λύθηκε από την κυβέρνηση: Δεν υπάρχουν δουλειές, υπάρχουν πολλοί φόροι, δεν υπάρχουν κοινωνικές παροχές, η δημόσια υγεία και παιδεία υποτιμήθηκαν έναντι των ιδιωτικών. Αντίθετα η καταστολή αυξήθηκε και ο έλεγχος και η λογοκρισία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης έγινε καθεστώς.
Ο λαός δεν είναι χαζός, αντίθετα είναι πρωτοπόρος. Όλα τα λεφτά που επενδύθηκαν, όλα τα μίντια που θωρακίστηκαν, η τρομοκρατία των εφημερίδων, οι πελατειακές σχέσεις, η “Confidustria” (ΣΕΒ), οι τράπεζες, ο Μαρκιόνε (διευθυντής της FIAT), η Ε.Ε, ο πρέσβης των Η.Π.Α, όλα αυτά δεν ήταν αρκετά ώστε ο Ρέντζι να μείνει στην εξουσία. Και γι’ αυτό τελικά, ο λαός κάνει του κεφαλιού του. Αυτό είναι ιδιαίτερης σημασίας ζήτημα, και πρέπει να το έχουμε κατά νου. Οι λαϊκές τάξεις δεν είναι χαζές. Μπορούν να κρίνουν πως πάει η ζωή τους, μπορούν να πουν αν μια κυβέρνηση εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Σε αυτή τη φάση, δεν αφήνουν καμία κυβέρνηση ή τράπεζα να τις τρομοκρατήσει Μήνες προπαγάνδας βασισμένης στο φόβο: Ο λαός θα έπρεπε να ψηφίσει “ναι” αλλιώς, οι αγορές, οι τράπεζες, ο Γκρίλλο, ο Σαλβίνι… Εν τέλει, ο κόσμος τους αγνόησε. Είναι καλύτερο ένα μικρό άλμα στο κενό, από τον αργό θάνατο. Είναι καλύτερο να προσπαθήσεις να πάρεις την ζωή σου πίσω, από το να είσαι “υπεύθυνος” (για ποιόν άραγε;). Είναι καλύτερη η αβεβαιότητα από το να συνεχίζεις να ψηφίζεις το λιγότερο κακό.
Αρκετά με την αλαζονεία! Ένας άλλος λόγος, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Ο λαός έχει κουραστεί να του λένε τι να κάνει, τι πρέπει να σκεφτεί. Είναι κουρασμένος από εκείνον που τους προσβάλει, από εκείνους που τουιτάρουν “Άντε Γεια!”, από αυτούς που τους παραπλανούν. Ο Ρεντζι ήταν ο ενορχηστρωτής αυτής της ύβρεως: Έστησε μηχανορραφίες ενάντια στον Λέτα και τους συντρόφους του στο κόμμα. Σε καιρούς κρίσης, όλοι αντιμετωπίζουν πάρα πολύ μίσος, πάρα πολύ ανταγωνισμό, πάρα πολύ κατάθλιψη: Είμαστε σίγουροι πως θέλουμε κι άλλες διαιρετικές τοποθετήσεις; (που προάγουν τον κοινωνικό αυτοματισμό). Δεν νομίζετε πως υπάρχει ανάγκη να φανταστούμε κάτι διαφορετικό, μια λαϊκή ενότητα; Δεν έχουμε ίσως ανάγκη διαφορετικών παραδειγμάτων, ανθρωπιάς και τρυφερότητας; Αυτά δεν είναι μαλακίες! Χρειαζόμαστε όχι απλά να ονειρευτούμε αλλά να δούμε και να κάνουμε χειροπιαστό έναν άλλο τρόπο ζωής.
Το αντιφασιστικό σύνταγμα επικράτησε. Τελευταίος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός λόγος. Πάρα πολύ Ιταλοί ψήφισαν για να υπερασπιστούν το αντιφασιστικό σύνταγμα. Ψήφισαν γιατί σκέφτηκαν ότι το πρόβλημα τους δεν ήταν το σύνταγμα, αντιθέτως πιστεύουν αυτό περιέχει υπέροχα πράγματα, απλά δεν έχουν εφαρμοστεί ποτέ. Η Δεξιά μπορεί να μας πει ιστορίες, αλλά πολλοί άνθρωποι απέδειξαν, πως δεν θα είναι εύκολο να βάλουν τέλος σε αυτό το παρελθόν που φτιάχτηκε από ιδανικά, κόμματα, θυσίες των παρτιζάνων, από την σημασία της εργασίας, από την λαϊκή κυριαρχία, από την αλληλεγγύη και από την ανάγκη των ανθρώπων να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους πέρα από την ταξική τους προέλευση. Τώρα πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν το σύνταγμα αλλά αντ’ αυτού να εφαρμοστεί.
Να μην χαριστεί σε κανέναν αυτή η νίκη. Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν θέλουμε να χαρίσουμε αυτή την νίκη σε κανέναν. Ούτε στον Σαλβίνι, ούτε στους όμοιους του, που εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία ιδιοτελώς (για να ρίξουν τον Ρέντζι), ενώ εκείνοι είναι πιο αυταρχικοί από αυτόν, διεφθαρμένοι και φίλοι των αφεντικών. Ούτε στο κίνημα των 5 αστέρων που δε κάνει λόγο ποτέ για κοινωνικά θέματα και θέματα εργασίας, που έχει θολές ιδέες για την κατάσταση και τις θέσεις που υιοθετεί για τον Ε.Ε, για την μετανάστευση κλπ. Σίγουρα, η Λίγκα του Βορρά και τα 5 αστέρια είχανε πολύ χώρο στα ΜΜΕ και σε μερικές περιοχές δούλεψαν για το δημοψήφισμα και ήταν σε θέση να πολιτικοποιήσουν ανθρώπους στην δική τους γραμμή. Αλλά σε πολλές περιοχές δεν υπάρχουν καθόλου και η πλειοψηφία δεν ψήφισε αυτούς. Ψήφισε ενάντια στον Ρέντζι. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν είχαν την ευκαιρία να πουν και να πραγματοποιήσουν εκείνο που θέλουν θα το έκαναν.
Η δουλειά από τη βάση λειτουργεί. Αυτό έγινε και στη Νάπολη. Όπου οι πρωταγωνιστές του “όχι” δεν ήταν αυτά τα 2 υποκείμενα αλλά η αριστερά από τα κάτω. Πέντε μήνες εκστρατείας, καθημερινή επικοινωνία με τις γειτονιές, λύνοντας τα προβλήματα των πολιτών, έχοντας την δυνατότητα να προσανατολίσουμε, με το να είμαστε αξιόπιστοι ως άνθρωποι. Είμαστε ταπεινοί, δεν νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι, αναγνωρίζουμε ότι έχουμε πολλά να μάθουμε. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι μήνες δουλειάς πάνω στο δημοψήφισμα, έφεραν τρομερές μετατοπίσεις στη συνείδηση των ανθρώπων. Πάνω από όλα σε γειτονιές όπου δουλέψαμε περισσότερο, οι άνθρωποι κατάλαβαν απόλυτα ποιο ήταν το πραγματικό νόημα του παιχνιδιού. Εδώ το “όχι” έφτασε σχεδόν το 75% και είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις στην υπόλοιπη Ιταλία, όπως η Μάντοβα και το Μπέργκαμο. Όταν η Αριστερά είναι πραγματικά παρούσα στις γειτονιές, κανείς άλλος δεν μπορεί να βρει πολιτικό χώρο παρέμβασης.
Δώστε προσοχή στον πολιτικό χώρο που ανοίγεται. Τώρα ένας πολύ επικίνδυνος χώρος πρόκειται να ανοίξει, όπου πολλές δυνάμεις θα προσπαθήσουν να διεισδύσουν. Στα συντρίμμια της κυβέρνησης του Ρέντζι, οι άνθρωποι της Λίγκας του Βορρά, οι φασίστες, οι άνθρωποι του Γκρίλλο. Δυνατά κέντρα που συνδέονται με την χριαστονοδημοκρατία, κομμάτια της μειοψηφίας του PD, θα προσπαθήσουν να αρπάξουν ό,τι μπορούνε. Θέλουμε να το πούμε καθαρά: Δεν θέλουμε να δωρίσουμε τη δουλειά μας σε κανέναν. Δεν θέλουμε να αφήσουμε σε κανέναν το χώρο που ύστερα από χρόνια αγώνων μπορέσαμε να ανοίξουμε. Δεν μπορούμε να το επιστρέψουμε άλλο πια. Ήδη στο παρελθόν η έλλειψη πρότασης μας τιμώρησε. Αυτή η έλλειψη πρότασης, έκανε θέματα όπως, η αναδιανομή του πλούτου, οι δημόσιες επενδύσεις για δουλειές κλπ, να εξαφανιστούν από την πολιτική ατζέντα Αυτή τη φορά δεν πρέπει να γίνει αυτό. Πρέπει γρήγορα να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική από τη βάση που θα μιλάει από τις γειτονιές, που θα αναζητά να συναρμόσει τις διαφορές για να δημιουργήσει ένα κίνημα που θα είναι σε θέση να δώσει στους ανθρώπους αληθινές απαντήσεις που ικανοποιούν τις ανάγκες τους.
Χτες γιορτάσαμε, επειδή ήταν σωστό μετά από δυόμιση χρόνια διαμαρτυριών, καταστολής, διώξεων, voucher, συμβάσεων εργασίας που λήγουν και δεν ανανεώνονται ποτέ, κλείσιμο νοσοκομείων, προσβολών, ήταν σωστό να έχουμε μία στιγμή χαράς. Την ίδια στιγμή είμαστε οι πρώτοι που αναγνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι αβέβαιη: μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη ή πολύ παραγωγική. Επαφίεται ‘ε εμάς, να οδηγήσουμε την κατάσταση στην δεύτερη εκδοχή.
Αλλά για να το πετύχουμε αυτό, υπάρχει ανάγκη βοήθειας, σκέψης, ενεργής συμμετοχςή όλων, ακόμα και πολλών από αυτούς που ψήφισαν “ναι” επειδή φοβήθηκαν τον Γκρίλλο και τον Σαλβίνι, επειδή δεν μπόρεσαν να δουν εναλλακτικές, επειδή φοβήθηκαν τις υποβόσκουσες μορφές φασισμού. Ο Ρέντζι μας διαίρεσε, αλλά τώρα που η “παρεξήγηση” λύθηκε. Στόχος μας είναι να ενώσουμε τα διαιρεμένα κομμάτια και να δημιουργήσουμε ένα νέο σχέδιο το οποίο θα απευθύνεται στις μάζες.
Πολλοί λένε ότι είναι αδύνατο, ότι είμαστε ανίσχυροι, ότι ονειρευόμαστε Εμείς λέμε ότι στα χρόνια τις κρίσης πολλά περίεργα πράγματα συνέβησαν και ίσως τώρα να είναι η ώρα μας. Πρέπει να έχουμε κουράγιο και να θυμόμαστε όπως ο Τσάβες, ο Κάστρο και πολλοί λαοί στον κόσμο φώναξαν “NAI, ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΡΕΤΟ”.
* Τίτλος του άρθρου: «Και τώρα; Η εξουσία στο λαό!»
** Το κείμενο είναι της νεολαιίστικης συλλογικότητας της κατάληψης Ex-OPG “Je So’ Pazzo”
