Ας το σκεφτούν καλύτερα όσοι επικαλούνται την ανάγκη «αντιστοίχησης»
Του Τάσου Βαρούνη
«Ο “κομματικός” ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αντιστοιχηθεί με τον “κοινωνικό”. Να υποδεχθεί τις αγωνίες και τις προσδοκίες των δεκάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων που στηρίζουν σε αυτόν τις ελπίδες του»
Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας σε συνεργάτες του, όπως μεταφέρθηκε από non paper του Μαξίμου
«Το ότι ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αντιστοιχηθεί με τον κοινωνικό, είναι θέμα που υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε το να είναι κόμμα μειοψηφικό με 4-5%»
Όλγα Γεροβασίλη, κυβερνητική εκπρόσωπος
«Τώρα, συμφωνία και τα “μπάνια του λαού”. Μετά, έναρξη εφαρμογής, απομείωση του χρέους, συνέδριο του “κοινωνικού” ΣΥΡΙΖΑ και αν χρειαστεί, εκλογές»
Δημήτρης Παπαδημούλης, στο twitter…
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στην κυβέρνηση επειδή συναντήθηκε με ένα μεγάλο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία που αρνήθηκε τα μνημόνια και το πολιτικό σύστημα που τα εφάρμοσε. Ήταν ο ριζοσπαστισμός του κόσμου και το μαζικό αντιμνημονιακό κίνημα που έφερε τα πάνω-κάτω και όχι τόσο ο αγώνας ή η πολιτική ενός κόμματος. Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ από το 4% εξέφρασε τις ανάγκες ενός λαού σε εγρήγορση. Ο Αλέξης Τσίπρας εκπροσώπησε με μπερδεμένο τρόπο τη δυνατότητα ενός εναλλακτικού δρόμου για τη χώρα. Δεν οφείλεται αυτή η εκτίναξη απλά στο ότι ήταν ένας «νέος πολιτικός» (τέτοιοι υπάρχουν και άλλοι) ή στο ότι επικράτησε ακριβώς «το πρόγραμμα της Αριστεράς».
Είναι αλήθεια ότι ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε μπόρεσε να αντιστοιχηθεί με τη διαθεσιμότητα του κόσμου. Λειτούργησε σαν ένα «κανονικό κόμμα» με τις φατρίες του, με αρχηγούς και αρχηγίσκους, με τις συνήθειές του, κλειστό και περιχαρακωμένο. Αυτή η φυσιογνωμία ήταν αποτρεπτική για τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων στο εγχείρημα. Η φιγούρα του «αγανακτισμένου» και των Πλατειών δεν μπόρεσε να βρει θέση και ρόλο σε αυτό το κόμμα. Ούτε, βέβαια, οι ηλικίες κάτω των 40. Τα επιτελεία που σήμερα θυμήθηκαν τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ» είτε αδιαφόρησαν πλήρως για την οικοδόμηση του κόμματος, είτε φοβήθηκαν την εισβολή του λαού σε αυτό. Αν, μάλιστα, μιλάμε στα σοβαρά για την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη μας ότι είναι αδύνατο –και προβληματικό– στον 21ο αιώνα να εκπροσωπηθεί η κοινωνία από ένα κόμμα. Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα εμφανίζεται ως βαρίδι, ήταν αποτέλεσμα επιλογών και όχι της κακιάς μας μοίρας.
Τι εκφράζει όμως σήμερα ο «μη κομματικός» ΣΥΡΙΖΑ που επικαλούνται; Τη μνημονιακή μετάλλαξη του κόμματος. Την υποστήριξη μιας κυβέρνησης πάση θυσία, και τη λευκή επιταγή σε ένα επιτελείο να σχεδιάζει χωρίς να λογοδοτεί πουθενά. Λες και η Αριστερά και η αλλαγή της χώρας είναι ταυτισμένες μεταφυσικά με αυτό. Τους κομματικούς και κρατικούς υπάλληλους. Τους βουλευτές που πρέπει να ψηφίσουν την υποταγή του εγχειρήματος στην «εθνική» συνεννόηση με το σάπιο πολιτικό σύστημα. Τα στελέχη που θα υποδεχτούν τους τροϊκανούς στα υπουργεία. Τη φαρδιά-πλατιά υπογραφή σε μια πορεία χρεοκοπίας της χώρας. Και ο μηχανισμός προπαγάνδας του Μαξίμου να προσπαθεί να πείσει ότι όλα αυτά είναι η γνήσια έκφραση της κοινωνίας. Να μετατρέπεις το εκκωφαντικό και περήφανο «όχι» της 5ης Ιούλη σε ταπεινωτικό «ναι», να κατασκευάζεις το δικό σου «success story» και ύστερα να μεταμφιέζεσαι και σε εκφραστή του κόσμου. Χρειάζεται και κάποιο θράσος…
Ποια κοινωνία θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει και με ποια να συνταχθεί; Και πώς η Αριστερά αντιλαμβάνεται τα «θέλω» της κοινωνίας; Από τις δημοσκοπήσεις; Ως κοινή γνώμη; Από την αμηχανία και την απογοήτευση του κόσμου, αφού η ίδια έκανε βασική γραμμή το «δεν υπάρχει εναλλακτική»; Από την τεράστια απέχθεια της κοινωνίας για τους πρώην κυβερνήτες αυτού του τόπου, που την οδηγούν να δίνει πίστωση χρόνου (για πόσο;) στη «νέα κατάσταση»; Από την ατμόσφαιρα εθνικής ομοψυχίας που κυριαρχεί στα γεύματα του Προεδρικού Μεγάρου;
Δεν μπορούν όλα αυτά να αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις για τη σωτηρία της χώρας. Αντί να εκφράζεται η περηφάνια και το πείσμα ενός λαού που αντέχει, επιλέγεται το πνεύμα συμβιβασμού, η ανάθεση, το «έχετέ μας εμπιστοσύνη». Είναι απορίας άξιο γιατί αριστεροί άνθρωποι ευχαριστιούνται, αντί να προβληματίζονται τι έφταιξε, όταν ακούνε από πολύ κόσμο «ε, ναι, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά»…
Όσοι επικαλούνται αυτή την αντιστοίχιση με την κοινωνία, δεν έχουν στην πραγματικότητα κανένα λόγο να την επιζητούν. Μπορεί να μην το έχουν καταλάβει(;), αλλά η κυβέρνηση νομοθετεί ενάντια στην κοινωνία. Αργά ή γρήγορα, οι συνέπειες της πολιτικής που εφαρμόζεται θα πλήξουν και τους φορείς της. (Πράγμα, βέβαια, εντελώς δευτερεύον σε σχέση με τη χρεοκοπία της χώρας). Εκτός πάλι αν η απόφαση είναι πιο τελεσίδικη: Θα εφαρμοστεί το σκληρό μνημόνιο ακόμα και με την κοινωνία απέναντι. Θα γίνουμε οι νέοι διαχειριστές όταν όλοι οι παλιοί είναι ξοφλημένοι. Σε αυτή την περίπτωση, όσοι σύντροφοι στηρίζουν την κυβέρνηση και την ενότητα του κόμματος αλλά «δεν αντέχουν» τον Πανούση, ας κοπάσουν αλλά και ας ετοιμάζονται για χειρότερα. Με τον μετριοπαθή Πανούση, δύσκολα εφαρμόζεται Μνημόνιο.
