Με την ανακοίνωση της επιλογής του Μάρκο Ρούμπιο για τη θέση του επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, άρχισαν και οι πρώτες αναφορές στα ελληνικά ΜΜΕ που βλέπουν άλλη μια «ευκαιρία» για τη χώρα μας, ανακαλύπτοντας πως ο Ρούμπιο πέρα από γεράκι των ΗΠΑ και υποστηρικτής του Ισραήλ, είναι και φίλος της Κύπρου και της Ελλάδας. Ανασύρονται παλιότερες δηλώσεις του υπέρ της Αρμενίας και της Κύπρου, θυμούνται κάποιοι τον ρόλο του στα σχέδια ενεργειακής «αναβάθμισης» της Κύπρου (βλ. East Med Act το 2019) αλλά και τη συμφωνία για την αμυντική εταιρική σχέση Ελλάδας-ΗΠΑ (2021), έφτασαν μάλιστα κάποιοι να κάνουν λόγο για μεγάλη ανησυχία της Τουρκίας για την εν λόγο επιλογή Τραμπ. Η ανάγκη να υποστηριχθεί το αφήγημα της «ομπρέλας» των ΗΠΑ οδηγεί σε λογικές ακροβασίες, παρά τις επαναλαμβανόμενες διαψεύσεις (ποιος θυμάται τον «φιλέλληνα» γερουσιαστή Μενέντεζ και πώς κρίνεται η «βοήθεια» του Ελληνοαμερικάνου πρέσβη Τσούνη;) όσων ψάχνουν σωτήρες εξ’ Αμερικής.
Η λογική της «ομπρέλας προστασίας» από τις ΗΠΑ αναδεικνύεται σε πλασέμπο των εγχώριων ελίτ. Δεν διασφαλίζει τη χώρα μας απέναντι στις εντεινόμενες γεωπολιτικές προκλήσεις, ενώ παράλληλα υπονομεύει κάθε δυνατότητα μια πιο ανεξάρτητης πολιτικής στην περιοχή, εμπεδώνοντας όλο και πιο βαθιά τον ρόλο του ΝΑΤΟϊκού βραχίονα.
Η επιλογή πρόσδεσης στο ΝΑΤΟϊκό άρμα αποτελεί διαχρονική επιλογή των ελίτ της χώρας μας. Πόσο έχει επιβεβαιωθεί η λογική της «ομπρέλας προστασίας» όλα αυτά τα χρόνια; Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι η ετεροβαρής σχέση, η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο και κόμβο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Η επέκταση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ (Σούδα, Αλεξανδρούπολη, Στεφανοβίκιο) μετατρέπει τη χώρα μας σε δυνάμει στόχο, η χρήση της ελληνικής επικράτειας ως πύλης εισόδου του αμερικανικού LNG στην Ευρώπη πάει κόντρα στις άμεσες ενεργειακές ανάγκες της χώρας ενώ ταυτόχρονα η εξάρτηση από τις ΗΠΑ δημιουργεί και ένα ασφυκτικότερο, ελέω ΝΑΤΟφροσύνης, πολιτικό / ιδεολογικό περιβάλλον – ας δούμε πως επιβλήθηκαν η Συμφωνία των Πρεσπών, η «σωστή πλευρά της ιστορίας» και τώρα ο ελληνοτουρκικός διάλογος.
Ας είμαστε ξεκάθαροι, καμιά «ομπρέλα προστασίας» δεν πρόκειται να λύσει τα θέματα ασφάλειας που αντιμετωπίζει η χώρα μας και αφορούν αφενός τη γειτνίαση της με τα επίκεντρα πολεμικής ανάφλεξης (Ουκρανία, Μ. Ανατολή) και αφετέρου την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας που απειλεί τον Ελληνισμό σε όλη τη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος. Κανένας σύμμαχος δεν θα αμυνθεί για εσένα αν εσύ δεν αποφασίσεις να αμυνθείς. Αυτό θα μπορούσε να ήταν μια πρώτη γενική αρχή που θα οδηγούσε σε αλλαγή της μέχρι τώρα στρατηγικής, που εκχωρεί κυριαρχία για να έχει το κεφάλι της ήσυχο, πολλαπλασιάζοντας τους κινδύνους.
Οι διακρατικές συμμαχίες βασίζονται πάνω σε κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις. Η βασική επιδίωξη των ΗΠΑ για πλήρη έλεγχο της περιοχής της Ν.Α. Μεσογείου (στρατιωτικό, ενεργειακό κ.ά.), ο ρόλος τους ως βασικού εμπρηστή του πολέμου σε όλο τον πλανήτη σαν μέσο ανάσχεσης της αμφισβήτησης της πλανητικής τους ηγεμονίας και η ειδική σχέση των ΗΠΑ με την Τουρκία που διεκδικεί ρόλο περιφερειακού ηγεμόνα θέτει σε αμφισβήτηση αν και κατά πόσο υπάρχει πράγματι σύμπτωση συμφερόντων Ελλάδας-ΗΠΑ. Αντιτείνουν ορισμένοι ότι μετατρεπόμενη η Ελλάδα σε «προκεχωρημένο φυλάκιο» της Δύσης, πιθανά να βγούμε ωφελημένοι από αυτές τις συγκρούσεις. Ξεχνούν ότι στην εποχή του πολέμου που έχει ανοίξει δεν πρόκειται να μας χαριστεί τίποτα, όλα μετρούνται με βάση την ισχύ και την αποφασιστικότητα να υπερασπιστεί κανείς την κυριαρχία του. Σε αυτές τις συνθήκες τυχοδιωκτισμοί αυτού του είδους συχνά πληρώνονται ακριβά.
