Απεργία και κίνημα αλληλεγγύης απ’ το μέλλον
H αντίδραση των εργαζομένων στην εργοδοτική αυθαιρεσία δεν είναι, βέβαια, κάτι καινούργιο, εκφράζεται ωστόσο με διάφορες μορφές. Μια από τις πιο προωθημένες και ριζοσπαστικές είναι η μορφή αγώνα που έχουν επιλέξει και δίνουν εδώ και 45, περίπου, ημέρες οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Ενωτικός και μακροχρόνιος αγώνας, σε μια μεγάλη βιομηχανία.
Ο αγώνας των εργατών της Χαλυβουργίας χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πλέον σημαντικούς εργατικούς αγώνες της νέας μνημονιακής περιόδου που απαντάει τόσο αποφασιστικά στους εργοδοτικούς εκβιασμούς, που τείνουν να γίνουν καθεστώς. Το δίλημμα που θέτουν εργοδοσία και κράτος είναι: Ή απολύσεις και για όσους απομείνουν δουλειά χωρίς δικαιώματα, χωρίς αξιοπρέπεια και με μεροκάματα πείνας ή όλοι απολυμένοι. Οι εργάτες απαντάνε: δουλειά για όλους, 8ωρο, δικαιώματα, αξιοπρέπεια. Ή όλοι ή κανείς. Αυτό το έμπρακτο και ανυποχώρητο «ή όλοι ή κανείς» πρέπει να γίνει σύνθημα όλης της κοινωνίας, όλου του εργατικού κινήματος με όποιες ατέλειες ή προβλήματα έχει αυτό στην εφαρμογή του. Οι εργαζόμενοι, άλλωστε, και σε άλλες μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις δεν έχουν και πολύ διαφορετικά προβλήματα. Η ανασφάλεια, η απειλή της απόλυσης, οι εκβιαστικές μειώσεις μισθών, η υπερεντατικοποίηση της δουλειάς είναι καθημερινότητα για όλους τους εργαζόμενους, στον ιδιωτικό και -τώρα πλέον- και στο δημόσιο τομέα.
Ο αγώνας των χαλυβουργών εμπεριέχει συγκεκριμένα και πολύ σημαντικά διδάγματα για όλο το εργατικό κίνημα:
α) Πηγαίνει απευθείας και μέχρι τελικής πτώσης κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Οι απεργοί είναι αποφασισμένοι, δεν γυρίζουν πίσω με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν.
β) Η συνέπεια λόγων και πράξεων έχει προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα κοινωνικής και εργατικής αλληλεγγύης που πρέπει να αναπτυχτεί, να γίνει εργατική συνείδηση. Δεν μοιάζει αυτό το κύμα αλληλεγγύης με την «κλασική», έως τώρα, μορφή συμπαράστασης κάποιων Δ.Σ. σε έναν αγώνα. Έχει ενεργοποιηθεί πλέον απλός κόσμος, η τοπική κοινωνία. Οι μαθητές στα σχολεία διδάσκονται αλληλεγγύη προς τους αγώνες και θαυμάζουν τους χαλυβουργούς.
γ) Είναι ένας αγώνας που, παρά το καθολικό θάψιμό του από τα περισσότερα ΜΜΕ, έχει αναδειχτεί ως βασικός σε αυτόν τον κύκλο αγώνων της νέας καθεστωτικής περιόδου.
Τον πρώτο κύκλο αγώνων με τις πανεργατικές ή κλαδικές απεργίες και την αδυναμία ανταπόκρισης στις νέες συνθήκες από τον επίσημο συνδικαλισμό, που έκλεισε με την πτώση μετά τις 5 Μάη του 2010, ακολούθησαν οι «πλατείες», η ανάδειξη διαθέσεων και ριζοσπαστισμού, ως ένας δεύτερος κύκλος, με πολιτικό αγώνα. Από τον περασμένο Σεπτέμβρη μπαίνουμε σε αυτή τη νέα φάση, τον τρίτο κύκλο, όπου θα αναπτυχθούν και «επιμέρους» αγώνες (σε επιμέρους χώρους). Μόνο που πλέον αντλούν την εμπειρία των προηγούμενων φάσεων και φέρουν σημάδια από αυτές. Η συμμετοχή της βάσης, η πολύπλευρη αλληλεγγύη, ακόμα και η χρήση των νέων μέσων, είναι τέτοια σημάδια.
Θα λέγαμε ότι αυτός ο αγώνας, ενώ θυμίζει παλαιότερες καταστάσεις (όπως τις απεργίες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης), είναι μάλλον ένας αγώνας από το μέλλον, ένας αγώνας αρκετά προωθημένος που απαντά αποφασιστικά στα διλήμματα της περιόδου. Όπως και οι ίδιοι οι χαλυβουργοί ανέφεραν στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Δικαίωμα, αναπόφευκτα θα αρχίσουν πλέον να ξεσπούν εστίες φωτιάς και αντίστασης παντού. Στόχος είναι να συνδεθούν μεταξύ τους σε μια μεγάλη πυρκαγιά…
Ο αγώνας των εργατών της Χαλυβουργίας χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πλέον σημαντικούς εργατικούς αγώνες της νέας μνημονιακής περιόδου που απαντάει τόσο αποφασιστικά στους εργοδοτικούς εκβιασμούς, που τείνουν να γίνουν καθεστώς. Το δίλημμα που θέτουν εργοδοσία και κράτος είναι: Ή απολύσεις και για όσους απομείνουν δουλειά χωρίς δικαιώματα, χωρίς αξιοπρέπεια και με μεροκάματα πείνας ή όλοι απολυμένοι. Οι εργάτες απαντάνε: δουλειά για όλους, 8ωρο, δικαιώματα, αξιοπρέπεια. Ή όλοι ή κανείς. Αυτό το έμπρακτο και ανυποχώρητο «ή όλοι ή κανείς» πρέπει να γίνει σύνθημα όλης της κοινωνίας, όλου του εργατικού κινήματος με όποιες ατέλειες ή προβλήματα έχει αυτό στην εφαρμογή του. Οι εργαζόμενοι, άλλωστε, και σε άλλες μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις δεν έχουν και πολύ διαφορετικά προβλήματα. Η ανασφάλεια, η απειλή της απόλυσης, οι εκβιαστικές μειώσεις μισθών, η υπερεντατικοποίηση της δουλειάς είναι καθημερινότητα για όλους τους εργαζόμενους, στον ιδιωτικό και -τώρα πλέον- και στο δημόσιο τομέα.
Ο αγώνας των χαλυβουργών εμπεριέχει συγκεκριμένα και πολύ σημαντικά διδάγματα για όλο το εργατικό κίνημα:
α) Πηγαίνει απευθείας και μέχρι τελικής πτώσης κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Οι απεργοί είναι αποφασισμένοι, δεν γυρίζουν πίσω με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν.
β) Η συνέπεια λόγων και πράξεων έχει προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα κοινωνικής και εργατικής αλληλεγγύης που πρέπει να αναπτυχτεί, να γίνει εργατική συνείδηση. Δεν μοιάζει αυτό το κύμα αλληλεγγύης με την «κλασική», έως τώρα, μορφή συμπαράστασης κάποιων Δ.Σ. σε έναν αγώνα. Έχει ενεργοποιηθεί πλέον απλός κόσμος, η τοπική κοινωνία. Οι μαθητές στα σχολεία διδάσκονται αλληλεγγύη προς τους αγώνες και θαυμάζουν τους χαλυβουργούς.
γ) Είναι ένας αγώνας που, παρά το καθολικό θάψιμό του από τα περισσότερα ΜΜΕ, έχει αναδειχτεί ως βασικός σε αυτόν τον κύκλο αγώνων της νέας καθεστωτικής περιόδου.
Τον πρώτο κύκλο αγώνων με τις πανεργατικές ή κλαδικές απεργίες και την αδυναμία ανταπόκρισης στις νέες συνθήκες από τον επίσημο συνδικαλισμό, που έκλεισε με την πτώση μετά τις 5 Μάη του 2010, ακολούθησαν οι «πλατείες», η ανάδειξη διαθέσεων και ριζοσπαστισμού, ως ένας δεύτερος κύκλος, με πολιτικό αγώνα. Από τον περασμένο Σεπτέμβρη μπαίνουμε σε αυτή τη νέα φάση, τον τρίτο κύκλο, όπου θα αναπτυχθούν και «επιμέρους» αγώνες (σε επιμέρους χώρους). Μόνο που πλέον αντλούν την εμπειρία των προηγούμενων φάσεων και φέρουν σημάδια από αυτές. Η συμμετοχή της βάσης, η πολύπλευρη αλληλεγγύη, ακόμα και η χρήση των νέων μέσων, είναι τέτοια σημάδια.
Θα λέγαμε ότι αυτός ο αγώνας, ενώ θυμίζει παλαιότερες καταστάσεις (όπως τις απεργίες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης), είναι μάλλον ένας αγώνας από το μέλλον, ένας αγώνας αρκετά προωθημένος που απαντά αποφασιστικά στα διλήμματα της περιόδου. Όπως και οι ίδιοι οι χαλυβουργοί ανέφεραν στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Δικαίωμα, αναπόφευκτα θα αρχίσουν πλέον να ξεσπούν εστίες φωτιάς και αντίστασης παντού. Στόχος είναι να συνδεθούν μεταξύ τους σε μια μεγάλη πυρκαγιά…
Μαίρη Ευθυμιάτου
Σχόλια
