Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ξεφύγει από την πεπατημένη.
Της Σοφίας Κουκίδου.
Έχουν περάσει 4 εβδομάδες από την έναρξη των κινητοποιήσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας ενάντια στο νόμο της Διαμαντοπούλου και η παιδεία συνεχίζει να μοιάζει με καζάνι που βράζει. Ο προβληματισμός για το πώς συνεχίζουμε, πώς θα γίνουμε επικίνδυνοι, πώς θα συνδεθούμε με το λαό, πώς θα νικήσουμε αυξάνεται εντός φοιτητικών χώρων, και οφείλουμε όλοι να συμβάλουμε σε αυτή την κατεύθυνση, ιδίως η φοιτητική Αριστερά.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η συζήτηση στις σχολές αναλώθηκε στο αν και για πόσο θα κάνουμε κατάληψη, με αποτέλεσμα να λείπει ένα πολιτικό σκεπτικό για την ανατροπή της κατάστασης.
Είναι κρίσιμο το θέμα της παιδείας να παραμείνει ανοιχτό με ή χωρίς καταλήψεις. Σε μια περίοδο που η τρόικα μαζί με την κυβέρνηση ζητούν ακόμα μεγαλύτερες θυσίες από το λαό, οδηγώντας τον ουσιαστικά στη χρεοκοπία, είναι σημαντικό το μέτωπο στην παιδεία να αποτελεί αγκάθι στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
Η αντιγραφή των μεθόδων και των τρόπων που κινηθήκαμε στο προηγούμενο φοιτητικό κίνημα (2006-2007), η αντιπαράθεση, απλά και μόνο, στη μορφή πάλης, η παραταξιοποίηση και η κομματοκρατία, η εμμονή σε φοιτητοκεντρικά ζητήματα είναι ο σίγουρος δρόμος που οδηγεί στην αποτυχία.
Η νέα καθεστωτική φάση, στην οποία έχει μπει η χώρα εδώ και ενάμιση χρόνο και η εμπειρία από το πρόσφατο κίνημα των πλατειών μάς φέρνουν αντιμέτωπους με νέα καθήκοντα.
Τώρα είναι η ώρα που η νεολαία πρέπει να μπει μπροστάρης για ένα μεγάλο παλλαϊκό ξεσηκωμό. Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να ξεφύγει από τον κλαδικό και συνδικαλιστικό του αγώνα και να απαιτήσει την ανατροπή της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος, για να υπάρξει μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Για να απελευθερωθεί η χώρα από τη σκλαβιά της τρόικας. Για να υπάρξει μια διέξοδος για την κοινωνία. Για να αποκτήσει ελπίδα και μέλλον η νέα γενιά.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα για όλους. Όσο πιο άμεσα αποβάλουμε τις κακές συνήθειες του παρελθόντος τόσο πιο αποτελεσματικοί θα γίνουμε. Η αναζήτηση συνθημάτων και αιτημάτων που θα μας συνδέσουν με την κοινωνία θα κρίνει την έκβαση του αγώνα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η συζήτηση στις σχολές αναλώθηκε στο αν και για πόσο θα κάνουμε κατάληψη, με αποτέλεσμα να λείπει ένα πολιτικό σκεπτικό για την ανατροπή της κατάστασης.
Είναι κρίσιμο το θέμα της παιδείας να παραμείνει ανοιχτό με ή χωρίς καταλήψεις. Σε μια περίοδο που η τρόικα μαζί με την κυβέρνηση ζητούν ακόμα μεγαλύτερες θυσίες από το λαό, οδηγώντας τον ουσιαστικά στη χρεοκοπία, είναι σημαντικό το μέτωπο στην παιδεία να αποτελεί αγκάθι στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
Η αντιγραφή των μεθόδων και των τρόπων που κινηθήκαμε στο προηγούμενο φοιτητικό κίνημα (2006-2007), η αντιπαράθεση, απλά και μόνο, στη μορφή πάλης, η παραταξιοποίηση και η κομματοκρατία, η εμμονή σε φοιτητοκεντρικά ζητήματα είναι ο σίγουρος δρόμος που οδηγεί στην αποτυχία.
Η νέα καθεστωτική φάση, στην οποία έχει μπει η χώρα εδώ και ενάμιση χρόνο και η εμπειρία από το πρόσφατο κίνημα των πλατειών μάς φέρνουν αντιμέτωπους με νέα καθήκοντα.
Τώρα είναι η ώρα που η νεολαία πρέπει να μπει μπροστάρης για ένα μεγάλο παλλαϊκό ξεσηκωμό. Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να ξεφύγει από τον κλαδικό και συνδικαλιστικό του αγώνα και να απαιτήσει την ανατροπή της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος, για να υπάρξει μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Για να απελευθερωθεί η χώρα από τη σκλαβιά της τρόικας. Για να υπάρξει μια διέξοδος για την κοινωνία. Για να αποκτήσει ελπίδα και μέλλον η νέα γενιά.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα για όλους. Όσο πιο άμεσα αποβάλουμε τις κακές συνήθειες του παρελθόντος τόσο πιο αποτελεσματικοί θα γίνουμε. Η αναζήτηση συνθημάτων και αιτημάτων που θα μας συνδέσουν με την κοινωνία θα κρίνει την έκβαση του αγώνα.
* Η Σοφία Κουκίδου είναι μέλος του Δ.Σ.
του συλλόγου φοιτητών Ιατρικής Αθήνας.
του συλλόγου φοιτητών Ιατρικής Αθήνας.
Σχόλια
