Ο Νίκος Καρανίκας (συνελήφθη με τη διαδικασία του Αυτοφώρου την περασμένη Τετάρτη, στο σπίτι του) φυλακίστηκε, αρχικά, το 1995 αφού αυτή ήταν η πρωτόδικη απόφαση του Στρατοδικείου (καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια ποινής) όταν ο ίδιος δήλωσε αντιρρησίας συνείδησης σε ένα κράτος που ουδόλως το απασχολούσε το θέμα.
Έμεινε στη φυλακή, ως ανυπότακτος, από τον Αύγουστο του ίδιου έτους μέχρι και τον Δεκέμβρη που εκδικάστηκε στο Αναθεωρητικό Στρατοδικείο η υπόθεσή του και τιμωρήθηκε με 1 χρόνο ποινής και τριετή αναστολή, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος. Στο διάστημα που ήταν κρατούμενος, είχε υιοθετηθεί από τη Διεθνή Αμνηστία, ως κρατούμενος συνείδησης.
Βγήκε από τη φυλακή, έχοντας παραμάσχαλα το φύλλο πορείας που του επέδωσε ο στρατός, μια που η στρατιωτική φυλακή θεωρείται από το στρατό στρατιωτική μονάδα και τον καλούσε να καταταγεί εκ νέου.
Εννοείται ότι δεν παρουσιάστηκε ποτέ, γιατί ήταν ξεκάθαρα αντίθετο με την ιδεολογία του, αλλά ούτε και κρύφτηκε ποτέ, δρώντας πάντα σαν ενεργός πολίτης.
Στη συνέχεια του ασκείται δίωξη για λιποταξία. Περνάει πάλι στρατοδικείο το 2000, καταρρίπτεται η κατηγορία και αθωώνεται, γιατί εν τω μεταξύ έχει ψηφιστεί από το 1997 ο νόμος για την αντίρρηση συνείδησης και την εναλλακτική υπηρεσία.
Σήμερα κατηγορείται πάλι, με το διαρκές της ανυποταξίας, που στηρίζεται στον Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα.
Σε ανακοίνωσή του το Ευρωπαϊκό Γραφείο Αντίρρησης Συνείδησης σημειώνει ότι «Η Ελλάδα πάει πίσω ολοταχώς. Είναι τελείως αδικαιολόγητο και απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει. Οι ελληνικές κυβερνήσεις πρέπει να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τους αντιρρησίες σαν εχθρούς». Από την πλευρά του ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης δηλώνει ότι «Η Ελλάδα είναι η πιο γνωστή χώρα στην Ε.Ε για τις σοβαρές παραβιάσεις των δικαιωμάτων των αντιρρησιών», ενώ η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει ότι: «Κανένας δεν πρέπει να δικάζεται ή να τιμωρείται ξανά για αδίκημα για το οποίο έχει τελεσίδικα καταδικαστεί ή αθωωθεί, σύμφωνα με το Δίκαιο και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας κάθε χώρας».
Merteuil Rouge
