Ζωντανοί ή νεκροζώντανοι;
Αν συνεχιστεί η πορεία που προδιαγράφουν οι Δανειστές, σε λίγο καιρό θα ζούμε σε μια εντελώς διαφορετική χώρα. Σε μια διαφορετική κοινωνία, αποσυντεθειμένη, σ’ έναν διαφορετικό «δημόσιο» χώρο, με εμπορευματοποιημένη κάθε σφαίρα της ζωής, με έναν διαρκή έλεγχο σε κάθε της διάσταση. Η μεταμοντέρνα αποικία που χτίζεται με πλήρη και συνειδητή συνέργεια ολόκληρου του εγχώριου πολιτικού συστήματος θα αναδείξει νέες ολιγαρχίες και ανακατατάξεις που θα απαξιώνουν κάθε έννοια ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, ατομικής και συλλογικής.
Έτσι, όποιος λογαριάζει στα σοβαρά να αντισταθεί σε αυτήν την πορεία οφείλει να αναλογιστεί το ποια δύναμη μπορεί να αντιπαρατάξει απέναντι στους ισοπεδωτές της χώρας. Η χώρα πρέπει να αντιπαρατεθεί με όλα της τα εφόδια, όχι μόνο η ηγεσία και το πολιτικό της μόρφωμα, αν υποθέσουμε ότι αυτό θα ήθελε να αντισταθεί. Όλα τα εφόδια σημαίνει μια σώρευση δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών, και μάλιστα σε όλα τα πεδία δραστηριότητας των ανθρώπων και των «λειτουργιών» της χώρας. Οι απαραίτητες και αξιοποιήσιμες δυνάμεις δεν θα ακολουθήσουν μια γραμμική και προδιαγεγραμμένη σώρευση. Ο δρόμος δεν υπάρχει. Πρέπει να ανοιχτεί (και ανοίγεται περπατώντας), οικοδομείται και αναδεικνύεται. Υπάρχουν λοιπόν τέτοιες δυνάμεις, ενεργές και ζωντανές, στην ελληνική κοινωνία; Είναι αυτές αρκετές; Αλλά και σε τι κατάσταση βρίσκονται αυτήν την στιγμή, μετά από 6-7 χρόνια αντιστάσεων, ελπίδων, διαψεύσεων και μνημονιακής κατεργασίας;
Η όποια καταφατική απάντηση οφείλει επιπλέον να προδιαγράψει και να περιγράψει τις δυνατότητες που μπορούν να προκύψουν από αυτές τις δυνάμεις.
Το περιεχόμενο της πάλης που μπορεί να οδηγήσει στη συγκρότηση ενός υποκειμένου στη χώρα μας, στρέφεται γύρω από τις κεντρικές θεματολογίες που έχουν αναδειχθεί από την πρόσφατη πείρα κινημάτων και προσπαθειών: πραγματική δημοκρατία, ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση, νέο πολιτικό σύστημα, κοινωνική συνείδηση, νέος ανθρωπισμός, επανηθικοποίηση της πολιτικής, πολιτισμός, εθνική κυριαρχία. Αυτές δεν μπορούν να παρακαμφθούν, ούτε να παραμείνει κάθε επιμέρους προσπάθεια στα στενά όρια που πιθανά την ορίζουν. Το ζήτημα ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου πρέπει να συνολικοποιεί τις θεματολογίες αυτές κι όχι να τις καταργεί ή να τις πασαλείβει στο όνομα οποιασδήποτε σκοπιμότητας.
Επομένως δεν ξαναρχίζουμε από το μηδέν. Αλλά ούτε μπορούμε να βαδίσουμε την πεπατημένη, να νομίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί ενώ μάς μετατρέπουν σε νεκροζώντανους.
Ζωντανές δυνάμεις είναι αυτές που σήμερα εκφράζουν μια μεγάλη κατάφαση απέναντι στην ζωή. Που νοιάζονται να μην χαθεί η χώρα, να μην διαλυθεί η κοινωνία. Ζωντανές δυνάμεις είναι εκείνες που ορίζουν έναν τρόπο ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στην αντικειμενική πραγματικότητα αλλά και τη δυνατότητα διεξόδου από τον ασφυκτικό κλοιό.
