Οι νέοι πάντα θα βρίσκονται στο επίκεντρο πειραμάτων κοινωνικής μοντελοποίησης από το σύστημα. Και αυτό γιατί η συστημική επιλογή πλήρους ελέγχου των κοινωνιών περνάει μέσα και από την καθυπόταξη των νέων ανθρώπων, σαν των πιο «ανήσυχων» κομματιών τους. Ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα ήταν η πανδημία, όπου ένα από τα κυβερνητικά αφηγήματα ήταν ότι οι νέοι ήταν οι βασικοί υπεύθυνοι όταν ξέφευγαν τα κρούσματα και η κυβέρνηση έψαχνε εξιλαστήρια θύματα για την αποτυχία της στη διαχείριση της πανδημίας – και έτσι έπρεπε να «περιοριστούν» και να «συμμορφωθούν» με διάφορους τρόπους. Άλλο παράδειγμα, πιο πρόσφατο, αυτά που λέγονται τις τελευταίες μέρες, με μπροστάρηδες τα συστημικά ΜΜΕ, ότι η νεολαία, και ειδικά οι ανήλικοι, έχουν «ξεφύγει», είναι βίαιοι και ίσως αντικοινωνικοί. Για αυτό το λόγο και η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε να αυστηροποιήσει το νομικό και ποινικό πλαίσιο που διέπει τα αδικήματα ανηλίκων νέων – κάτι που δεν θα βοηθήσει να μειωθεί το όποιο φαινόμενο αλλά αντιθέτως θα το πολλαπλασιάσει, κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν σε όλες τις χώρες που έχουν εφαρμόσει ανάλογες «θεραπευτικές μεθόδους».
Όμως αυτό που κρύβεται επιμελώς είναι ότι η όποια νεανική βία υπάρχει –γιατί από τα επίσημα στατιστικά δεδομένα δεν προκύπτει ότι έχουμε αύξηση της νεανικής βίας τα τελευταία χρόνια– οφείλεται στη βία που διαρκώς και σε ολοένα μεγαλύτερες ποσότητες δέχεται το κοινωνικό σώμα και κατόπιν την επιστρέφει στην κοινωνία υπό μορφή κανιβαλισμού. Και ότι στην περίπτωση των νέων θα πρέπει να ληφθεί υπόψη όχι μονάχα η γενική κατάσταση, αλλά και η επίδρασή της στις μικρότερες και πιο ευάλωτες ηλικίες. Όπως ότι δεν είναι παράλογο κανείς να συσχετίσει τα όσα συμβαίνουν σήμερα, με τον αποκλεισμό και τη βία της πανδημίας και τις επιπτώσεις που είχε σε ό,τι αφορά τη στέρηση πολύτιμης κοινωνικοποίησης, αναντικατάστατης εμπειρίας αλλά και την εμφύσηση του φόβου και της απειλής του θανάτου στους νέους.
Αντίστοιχα, τα ίδια θα έπρεπε να αναλογιστούμε για την κατάσταση της χώρας τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια, μέσα στα οποία μεγάλωσαν οι σημερινοί νέοι περιστοιχισμένοι από πολλαπλά αδιέξοδα και ματαιώσεις. Σήμερα, αν το μέλλον φαντάζει ως απειλή και αδιέξοδο για τους νέους, αυτό που μένει είναι το παρόν και συχνά η άντληση ικανοποίησης μέσα από το εφήμερο, τη δύναμη, την εικόνα.
Αν όλα αυτά τα παίρνουμε υπόψη, τότε αβίαστα φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι στόχος δεν είναι να μειωθούν τα όποια φαινόμενα νεανικής βίας αλλά να στηθεί ακόμα ένας «περιοριστικός και κατασταλτικός φράκτης» γύρω από τη νεολαία, να στηθεί ένας ακόμα μηχανισμός βίας ενάντια στους νέους και τη συνείδησή τους, να στηθεί μια νέα αντινεολαιΐστικη συστημική επίθεση.
Για αυτούς τους λόγους δημοσιεύουμε στις διπλανές στήλες και σελίδες τρία κείμενα σχετικά με το ζήτημα, με στόχο να φωτιστούν όσο το δυνατόν περισσότερες πλευρές του θέματος. Καλή συνέχεια.
