Όσο προχωρά η προεκλογική περίοδος τόσο μεγαλώνει η «αφασία» του πολιτικού συστήματος σε σχέση με την καυτή ελληνική πραγματικότητα. Δίπλα στην «αφασία» γύρω από τα γεωπολιτικά και την τουρκική απειλή προστίθεται σταδιακά, όσο προχωρά ο καιρός και τα σύννεφα πυκνώνουν, και η «αφασία» γύρω από τη ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης της οικονομίας.
Στην ήδη τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ γύρω από το ΑΕΠ, την παραγωγή, τις εξαγωγές, τις επενδύσεις και τον πληθωρισμό αλλά και οι προσδοκίες της αγοράς δείχνουν ότι ακόμα και οι αναιμικοί, ανεπαρκείς ρυθμοί «ανάπτυξης» των προηγούμενων ετών αποτελούν πλέον παρελθόν για την πορεία της οικονομίας και συνεπώς το μέλλον θα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Τα «καμπανάκια» από πλευράς των θεσμών και των εκπροσώπων τους πυκνώνουν ανησυχητικά και προετοιμάζουν το κλίμα για την επόμενη των εκλογών… Ήδη α) η Κομισιόν εκτιμά ότι υπάρχει ορατός κίνδυνος μη επίτευξης του δημοσιονομικού στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% λόγω της «παροχολογίας», β) ο κ. Στουρνάρας και η Τράπεζα της Ελλάδος προβλέπουν επίσης τη μη επίτευξη του στόχου (2,9% η πρόβλεψή τους) και γ) ο κ. Ρέγκλιγκ του ESM σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει ότι το 3,5% είναι δέσμευση της Ελλάδας που δεν μπορεί να μην εκπληρωθεί και συνδέεται με μέτρα «ελάφρυνσης» του δημόσιου χρέους. Επίσης η Κομισιόν έχει ήδη προαναγγείλει για «νέες δεσμεύσεις» από πλευράς της Ελλάδας το φθινόπωρο στο πλαίσιο της συζήτησης για τους δημοσιονομικούς στόχους. Συνεπώς σταδιακά μαζί με το επιδεινούμενο οικονομικό κλίμα διαμορφώνεται και ένα πλαίσιο «συζήτησης» περί μη επίτευξης των στόχων και συνεπώς αναζήτηση νέων πρόσθετων μέτρων. Παράλληλα σε όλο τον οικονομικό τύπο που στηρίζει τη Ν.Δ. υπάρχουν άπειρα άρθρα που παρουσιάζουν με «μελανά γράμματα» την κατάσταση της οικονομίας χωρίς όπως να δίνουν απαντήσεις μέσω συγκεκριμένων μέτρων του προγράμματος της Ν.Δ. ή δεσμεύσεων του κ. Μητσοτάκη αλλά προσπαθούν, χωρίς πειστικά επιχειρήματα, να μας πουν ότι μετά τις εκλογές «αλλάζουμε σελίδα», «μπαίνουμε στην ανάπτυξη» κ.λπ. Φυσικά όλα αυτά θα ξεχαστούν την επόμενη μέρα και τότε θα ανακαλύψουν ότι «παρέλαβαν καμένη γη» και συνεπώς χρειάζονται μέτρα.
Τα προεκλογικά προγράμματα των «δύο μονομάχων», δεν δίνουν καμία απάντηση στα προβλήματα της οικονομίας. Εξαίρεση οι υποσχέσεις προς την επιχειρηματική ελίτ για μείωση φορολογίας και κίνητρα. Αποφεύγουν κάθε συζήτηση γύρω από την επίτευξη ή μη των δημοσιονομικών στόχων καθώς θα αποκάλυπταν τις πραγματικές δεσμεύσεις
Καθώς βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο οφείλουμε να θυμηθούμε τη γνωστή τακτική των κυβερνητικών κομμάτων. Καθησυχασμός και υποσχέσεις πριν τις εκλογές για να ακολουθήσουν τα μέτρα αφού θα «έχουν παραλάβει καμένη γη» είτε από τον εαυτό τους είτε από τους άλλους. Αρκεί να θυμηθούμε τρεις κραυγαλέες περιπτώσεις. Το 1985 την υπόσχεση για «καλύτερες μέρες» του Ανδρέα Παπανδρέου ακολούθησε το «πρόγραμμα λιτότητας Σημίτη». Το 2009 την υπόσχεση για το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου ακολούθησε η έναρξη των μνημονίων. Το 2015 την υπόσχεση Τσίπρα για «κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο, ένα άρθρο» ακολούθησε το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο και η επέκταση των μνημονιακών δεσμεύσεων μέχρι το 2060.
Τα τρέχοντα προεκλογικά προγράμματα των «δύο μονομάχων», όπως έχουμε ήδη γράψει, δεν δίνουν καμία πειστική απάντηση στην κατάσταση και τα προβλήματα της οικονομίας. Αντίθετα αποτελούν ένα πλαίσιο αοριστίας και μακρινών υποσχέσεων χωρίς να απαντούν στο τι ακριβώς θα κάνουν την επόμενη μέρα. Εξαίρεση σε αυτά οι συγκεκριμένες υποσχέσεις προς την επιχειρηματική ελίτ για μείωση φορολογίας και κίνητρα. Σε αυτό το πλαίσιο αοριστίας αποφεύγουν «όσο ο διάολος το λιβάνι» τη συζήτηση γύρω από την επίτευξη ή μη των δημοσιονομικών στόχων, καθώς η οποιαδήποτε εμπλοκή τους σε αυτήν θα τους δημιουργούσε «δεσμεύσεις» που δεν είναι λογικό να συζητούνται σε προεκλογική περίοδο, με δεδομένη τη δύσκολη κατάσταση της οικονομίας.
Η κυβέρνηση είναι λογικό να μην θέλει να εμπλακεί σε μια τέτοια συζήτηση καθώς θα αποδείκνυε ότι την περίοδο της θητείας της κάθε άλλο παρά λύθηκαν τα προβλήματα που επικαλείται και «έχουμε περάσει τον κάβο»… Παράλληλα η «αντιπαράθεση» στις εκτιμήσεις της Κομισιόν και της Τράπεζας της Ελλάδος θα οδηγούσε σε δεσμεύσεις που δεν θέλει να τις έχει ακόμα και ως μελλοντική αντιπολίτευση, προσδοκώντας σε ένα από τα σενάρια κυβέρνησης συνεργασίας στο μέλλον.
Η Ν.Δ. και ο κ. Μητσοτάκης δεν μπαίνουν στη συζήτηση καθώς θέλουν να έχουν επίσης τα «χέρια τους ελεύθερα» για τη λήψη μέτρων, που σε κάθε περίπτωση θα «χρεώσουν» στη σημερινή κυβέρνηση που παρέδωσε «καμένη γη».
Συνεπώς πάμε σε εκλογές με προεκλογικές αοριστολογίες και όλα τα οικονομικά θέματα ανοιχτά για την επόμενη μέρα, ώστε να έχουν και τα χέρια τους ελεύθερα στη λήψη μέτρων, όποιος είναι κυβέρνηση, σύμφωνα με τις υποδείξεις-απαιτήσεις των δανειστών. Ο λογαριασμός για το λαό, τα δύσκολα θα έρθουν στις 8 Ιούλη. Οι θεσμοί ετοιμάζονται και το ντόπιο πολιτικό σύστημα για μια ακόμα φορά λειτουργεί με τη «λογική» της στρουθοκαμήλου…
