Νάντια Βαλαβάνη: “Ξεπούλημα και ανάπτυξη, δρόμοι ασύμβατοι”

Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι πιο μακριά από την πραγματικότητα απ’ το ότι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα υπηρετήσει την ανάπτυξη.

Είναι γνωστό ότι και το τελευταίο ευρώ που θα προέλθει από αυτό το ξεπούλημα θα πάει κατευθείαν μέσω ΤΑΙΠΕΔ στον ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος και στους δανειστές για την αποπληρωμή –πάρα πολλά ερωτηματικά εδώ– ενός χρέους που είναι μη βιώσιμο, δηλαδή είναι ένα πηγάδι που πετάς μέσα ό,τι μαζεύεις από το σύνολο της χώρας.
Με το συζητούμενο νομοσχέδιο σηματοδοτείται και διευκολύνεται η απόσυρση του Δημόσιου από το σύνολο των ΔΕΚΟ και των στρατηγικού χαρακτήρα, και αυτών με τη μεγαλύτερη κερδοφορία, όπως ο ΟΠΑΠ, αλλά και η μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας του Δημοσίου, όπως είναι τα λιμάνια, που κανονικά δεν μεταβιβάζεται. Και βέβαια η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών θέτει επιπρόσθετα σοβαρά θέματα εθνικής ασφάλειας.
Αποτέλεσμα, όχι απλώς το κυριολεκτικό ξεπούλημα των «χρυσαφικών» και «ασημικών» της δημόσιας περιουσίας, καθώς η μετοχική βάση αυτών των εταιρειών χάρη στην προκαλούμενη από την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης ύφεση και την υποτιμητική κερδοσκοπία έχει υποχωρήσει μεταξύ 2010 και 2012 από 30%-70%. Κι όχι τυχαία τα funds που αγοράζουν βαθύτατα υποτιμημένες επιχειρήσεις λέγονται distress funds και, στην πιο επιθετική μορφή τους, vulture funds, αρπακτικά.
Κι ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι πρόκειται για επιχειρήσεις με τεράστιας αξίας πραγματικά στοιχεία ενεργητικού σε εργοστάσια, υποδομές και δίκτυα, που για να δημιουργηθούν ξοδεύτηκαν δεκάδες δισ. ευρώ του ελληνικού λαού και τα οποία οι ιδιώτες «επενδυτές» με γνώμονα τα όσο γίνεται λιγότερα ίδια κεφάλαια, τη συντομότερη δυνατή απόσβεση και το κέρδος, περιμένουν να τα εκμεταλλευτούν έτοιμα, χωρίς να ξοδέψουν ούτε καν για τη συντήρησή τους.
Η μεγαλύτερη ζημιά όμως στο δημόσιο συμφέρον σε βάρος της εργαζόμενης συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας θα προέλθει από τη δραστική μείωση της ικανότητας οικονομικής παρέμβασης και στρατηγικού σχεδιασμού του κράτους για την οικονομία, την ανάπτυξη και την κοινωνία.

Υπονομεύουν το μέλλον
Μ΄ αυτό τον τρόπο, και σε συνδυασμό με την πολιτική για τις τράπεζες, επιχειρείται ταυτόχρονα ν’ ακρωτηριαστεί η ικανότητα μιας αυριανής κυβέρνησης, που δε θα δεσμεύεται από τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο με την τρόικα, δεν θα υπαγορεύει το πολιτικό της πρόγραμμα η συστημική και μη διαπλοκή της με το μεγάλο κεφάλαιο ούτε θα πάσχει από νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, ν’ ανακόψει τη σημερινή πορεία καταστροφής της χώρας και να σχεδιάσει μια ευρεία παρέμβαση παραγωγικής ανασυγκρότησης φιλικής στο περιβάλλον και στον εργαζόμενο άνθρωπο. Αυτή η πολιτική δεν καταστρέφει δηλαδή μόνο την κοινωνία σήμερα, αλλά υπονομεύει και τις μελλοντικές προοπτικές του λαού και της χώρας μας. Η πλήρης και απόλυτη αποξένωση του Ελληνικού Δημοσίου από τη συμμετοχή του στις στρατηγικής σημασίας κοινωφελείς επιχειρήσεις, αυτές που στην παρ.3 του άρθρου 106 του Συντάγματος περιγράφονται ως επιχειρήσεις που «έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου ή έχουν ως κύριο στόχο την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο», εξαντλεί και καταργεί πλήρως τη συνταγματική αρχή του κρατικού παρεμβατισμού κατά το άρθρο 106.

Τουριστικά χωριά all inclusive
Το νομοσχέδιο εισάγει τη νέα γενική κατηγορία χρήσεων σε εκτός σχεδίου περιοχές και σε μικρούς οικισμούς υπό τον τίτλο «Παραθεριστικό-Τουριστικό Χωριό», όπου εκτός από κατοικίες συμπεριλαμβάνεται για πρώτη φορά ένα σύμπαν χρήσεων: χώροι συνάθροισης κοινού (συνεδριακοί/εκθεσιακοί, μεγάλες αίθουσες διδασκαλίας, μουσεία, χώροι συναυλιών, θέατρα, κινηματογράφοι, κέντρα διασκέδασης, χώροι αναμονής επιβατών, μεγάλα τραπεζικά καταστήματα, χώροι αθλητικών συγκεντρώσεων, εκκλησίες) σε συνδυασμό με spa, χώρους εστίασης, αναψυχής και εμπορίου, περίθαλψη, αθλητικά γήπεδα, τα αμφιλεγόμενα -τουλάχιστον στις περιοχές με λειψυδρία- γήπεδα γκολφ και τουριστικά λιμάνια.
Προβλέπεται ακόμα και η παραχώρηση για αποκλειστική χρήση αιγιαλού για 99 χρόνια, χωρίς δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών αλλά κι επέκταση του αιγιαλού και αναδόμηση της ακτογραμμής της σχετικής περιοχής μέσω προσχώσεων, καθώς και τα ανάλογα για όχθες και παρόχθιες ζώνες λιμνών και ποταμών. Επιτρέπεται επίσης, για λόγους «μείζονος και γενικότερης σημασίας για την οικονομία της χώρας και επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος», η fast track απαλλοτρίωση υπέρ του ΤΑΙΠΕΔ ή/και του ιδιώτη «επενδυτή», εφόσον εκείνος το επιθυμεί, ζωνών ιδιωτικών εκτάσεων ευρύτερων από τη ζώνη της επένδυσης, και μάλιστα αυτές πρακτικά, με βάση τους προβαλλόμενους όρους, δεν επιστρέφονται στους πρώην ιδιοκτήτες τους σε περίπτωση ματαίωσης της επένδυσης. Σε περίπτωση πάλι που υπάρξουν δικαστικές εκκρεμότητες ως αποτέλεσμα της απαλλοτρίωσης, τις τυχόν αποζημιώσεις θα πληρώσει το Δημόσιο!
Η πρόβλεψη, πάλι, διάνοιξης υπόγειων σηράγγων, εννοείται με έξοδα του Δημοσίου, είναι μάλλον «φωτογραφική» για τη μελετούμενη υπογειοποίηση της παραλιακής ώστε να γίνει ενιαίο «οικόπεδο» το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού και η παραλία. Τέλος με την παρ. 23 απαλλάσσεται το Δημόσιο από τις προθεσμίες τακτοποίησης αυθαιρέτων κατασκευών ή αλλαγών χρήσεων σε κτίρια της ιδιοκτησίας του κι έτσι πρακτικά νομιμοποιούνται όλες οι αυθαίρετες κατασκευές του, συμπεριλαμβανομένου και του ΙΒC, που μόλις παραχωρήθηκε αντί πινακίου φακής στη Lamda Development του Λάτση.
Αυτός ο, σχεδόν ψυχαναγκαστικός, προσανατολισμός στα ενδιαφέροντα και συμφέροντα του επενδυτή φροντίζει ώστε αυτά να κατισχύουν ως «εθνικού συμφέροντος» έναντι οποιουδήποτε άλλου σχεδιασμού ή δημόσιου ή ιδιωτικού συμφέροντος.
Μπορούμε έτσι να ερμηνεύσουμε τη θέρμη των συζητήσεων της καγκελαρίου Μέρκελ με κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες στην Αθήνα. Οι συνέπειες για το περιβάλλον, τη χώρα και τη ζωή των ανθρώπων θα είναι ανεπίστρεπτες. Ο Σύλλογος Ελλήνων Πολεοδόμων και Χωροτακτών (ΣΕΠΟΧ) σε απόφασή του (12.10.2012) χαρακτηρίζει την κατηγορία χρήσεων «Παραθεριστικό-Τουριστικό Χωριό» ως «επιζήμια βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα» και υπενθυμίζει την ευρωπαϊκή εμπειρία, που δείχνει ότι όπου προωθήθηκαν, απέτυχαν (Γαλλία, Ισπανία) και εγκαταλείφθηκαν, χωρίς ποτέ να μπορέσουν να αποτελέσουν μέρος της παραγωγικής διαδικασίας. Σήμερα η κυβέρνηση της Ισπανίας προσπαθεί να πουλήσει τις εγκαταλειμμένες πλέον απέραντες εκτάσεις-φαντάσματα παραθεριστικών χωριών-κατοικιών, που στάθηκαν και η αφορμή για να σπάσει η στεγαστική «φούσκα» και η συνεπακόλουθη τραπεζική κρίση.
Στην Ελλάδα, θα πρόσθετα, έχουμε ήδη εμπειρία για το πώς μπορεί ν’ αναπτύσσονται τέτοια δίκτυα χωρίς επαφή και όφελος για τις τοπικές κοινωνίες. Πρότυπο είναι τα σημερινά ξενοδοχεία all inclusive. Ακόμα και οι εργαζόμενοι σε αυτά τα χωριά θα εισάγονται με ειδικές μισθολογικές συμβάσεις από την Πολωνία και την Εσθονία, όπως συμβαίνει ήδη σήμερα σε αυτά τα ξενοδοχεία.

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από τη σχετική τοποθέτησή της στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής

Σχόλια