Η επίθεση που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από το κατεστημένο της χώρας, από τη στιγμή που έγινε ορατό ότι μπορεί να αναλάβει την κυβερνητική εξουσία, μόνο με τις πιο σκοτεινές μέρες του 1989 μπορεί να συγκριθεί. Του Σωτήρη Λεπενιώτη*
Την επίθεση αυτή την οργανώνει μια οικονομική, δημοσιογραφική, πολιτιστική και πολιτική ελίτ που προσπαθεί, με πάθος, να κρύψει τις ενοχές και τα αμαρτήματά της από την προηγούμενη εποχή της αφθονίας της. Τώρα, στα δύσκολα, έχει πέσει στην αγκαλιά της Ευρώπης, κάνει μαθήματα ηθικής στην κοινωνία, προσβάλλει τους πολίτες, ενώ παράλληλα πασχίζει να διασώσει τα προνόμιά της. Τα όπλα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που χρησιμοποιεί, αν και με μειούμενο ρυθμό, είναι ακόμα αποτελεσματικά. Πετυχαίνουν ακόμα οι συνειδήσεις να αλλοιώνονται, να καλουπώνονται σε μια γραμμή ή και να εκχυδαΐζονται, ακόμα και όταν οι όροι του υλικού βίου υποβαθμίζονται. Έτσι, κάποιος που μπορεί να έχασε το 1/3 του εισοδήματός του έχει πειστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αξιόπιστος και προτιμάει τις ατάκες του Άδωνι Γεωργιάδη. Πώς απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Για ένα κόμμα που πριν από τις εκλογές του 2012 ήταν στο 4% τα αποτελέσματα διαχείρισης αυτού του τυφώνα προπαγάνδας που του εξαπολύθηκε ήταν σημαντικά. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας κάνει το πρώτο μεγάλο άλμα το 2012, αντέχει και αυτό δεν είναι ούτε δεδομένο για ένα κόμμα της Αριστεράς ούτε και φυσικά εύκολο. Τι πρέπει, όμως, να κάνουμε για να γίνει το δεύτερο μεγάλο άλμα της τελικής νίκης; Στην πραγματικότητα πρέπει να γίνουν πολλά και στις πολιτικές θέσεις και στην οργάνωση του κόμματος και στους κοινωνικούς αγώνες που είναι μπροστά. Εδώ θα σταθούμε μόνο σε δύο πολιτικές θέσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ δειλά ξεστομίζει, όχι όμως με επάρκεια και ένταση. Είναι η εμβάθυνση της δημοκρατίας και η εθνική ανεξαρτησία.
Είναι σαφές ότι τα τελευταία χρόνια το επίπεδο δημοκρατίας στη χώρα μας έχει υποβαθμιστεί σημαντικά. Οι περιπτώσεις παρατυπιών, καταστρατήγησης του πνεύματος του συντάγματος και παράκαμψης του κοινοβουλίου είναι πολλές. Αυτό, όμως, που είναι απολύτως ξεκάθαρο και η περίοδος της τωρινής κρίσης ανέδειξε εμφατικά, είναι ότι οι καθοριστικές αποφάσεις για την πορεία της χώρας και της κοινωνίας παίρνονται ερήμην των πολιτών. Σε τρία χρόνια Μνημονίου «τούμπαρε» ο βίος εκατομμυρίων Ελλήνων, χωρίς οι ίδιοι στην πραγματικότητα να έχουν τη δυνατότητα να ελέγξουν καμία εξέλιξη.
Αυτό το αίσθημα αποκλεισμού και αδυναμίας είναι διάχυτο στην ελληνική κοινωνία. Συναντάς παντού ανθρώπους που θέλουν όχι απλώς να ακουστεί η φωνή τους αλλά να αποφασίζουν οι ίδιοι για τα πράγματα που τους αφορούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μιλήσει για δημοκρατία και να προτείνει μέτρα που θα δώσουν στους πολίτες όπλα για να την υπερασπίσουν. Να μην αφήσουμε τη μοιρολατρία να επικρατήσει. Να μιλήσουμε για αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, νομοθετικές πρωτοβουλίες από το λαό, ανακλητότητα των αντιπροσώπων ακόμα και τακτικότερη προσφυγή στις κάλπες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντλεί από τους πολίτες τη δύναμή του και πρέπει να τους κάνει συμμέτοχους και πρωταγωνιστές στο παιχνίδι της πραγματικής εξουσίας. Είναι ευτύχημα που τον τελευταίο καιρό το κόμμα σταδιακά προβάλλει το ζήτημα της δημοκρατίας όχι μόνο φραστικά αλλά και με συγκεκριμένες προτάσεις μέτρων.
Η δεύτερη λέξη που πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να προτάξει είναι η πατρίδα. Η Αριστερά στην Ελλάδα έχει, ιστορικά, περισσότερο από κάθε άλλον υπερασπιστεί την εθνική ανεξαρτησία με πολύ χειροπιαστό τρόπο. Ήμασταν κυρίαρχοι όταν μαζί με την κοινωνική δικαιοσύνη βάζαμε και το ζήτημα της υπεράσπισης της ελληνικής ταυτότητας.
Ενώ, λοιπόν, η κληρονομιά είναι πλούσια και τα παράσημα πολλά, τα τελευταία χρόνια, όχι αδικαιολόγητα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού με εθνικές ευαισθησίες έχει την αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με χαλαρές διεθνιστικές θέσεις τύπου Ρεπούση κ.λπ. Ακόμα και στο πολύπλοκο μεταναστευτικό ζήτημα, το κόμμα στην αρχική περίοδο του προβλήματος ακολούθησε μια άγαρμπη ιδεαλιστική πολιτική χωρίς να εμβαθύνει σε όλες τις πλευρές.
Στην περίπτωση του Αντιρατσιστικού Νόμου ο ΣΥΡΙΖΑ βιάστηκε, πάλι, να στηρίξει ένα νομικό κατασκεύασμα με πολλές παγίδες και επικίνδυνα σημεία.
Δεν μπορούμε να κατηγορούμε την Μέρκελ για εθνικισμό και την ίδια ώρα να φοβόμαστε να μιλήσουμε για ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Επίσης, δηλώσεις στελεχών μας για το ρόλο του στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας, ενώ περιέχουν ορισμένες εύστοχες επισημάνσεις είναι, σε πολλές περιπτώσεις, άστοχες και εκτός πραγματικής βάσης.
Δυστυχώς υπάρχουν στο κόμμα ιδεοληψίες που δεν βοηθούν στην παρούσα φάση. Είναι τεράστιο λάθος στρατηγικού χαρακτήρα, τις εύλογες εθνοκεντρικές ανησυχίες πολλών Ελλήνων να αφήνουμε να τις καπηλεύεται χυδαία η Χρυσή Αυγή.
* Ο Σωτήρης Λεπενιώτης
είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αχαΐας
