Της Λόλας Σκαλτσά. Ε, λοιπόν, θα το ομολογήσω. Tα νεύρα μου κρόσσια όταν βλέπω πως ενώ εγώ δουλεύω για κάτι συλλογικό, ο διπλανός μου (σύντροφος να το πω; – ας το πω) κόβει ρόδα μυρωμένα.
Και αφού τελειώσει η δουλειά, έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο και έχουν όλα διευθετηθεί να ‘σου κι έρχεται (για το σύντροφο μιλάμε πάντα) έτοιμος για επιθεώρηση και κριτική που συνήθως είναι και κακόβουλη.
Έχει ύφος εκατό καρδιναλίων, σίγουρος για τη γνώμη και τις γνώσεις του περί ομαδικής δουλειάς, μαρξιστικής ορολογίας και λενιστικής οργάνωσης και σου βγάζει κάτι λόγους, μα κάτι λόγους περί συντροφικότητας, συνεργασίας, αλληλεγγύης και «ε, ωπ, ε, ωπ, όλοι μαζί βρε παιδιά να πάμε παραπέρα», που τσιμπιέσαι και τρελαίνεσαι. Λες, δεν μπορεί, μου κάνει πλάκα ο τύπος!
Κι αν κάνεις το λάθος και τολμήσεις να ξεστομίσεις «ναι, αλλά οι πράξεις έχουν σημασία, στη σημερινή συγκυρία…», αρχίσει να σου κατεβάζει τσιτάτα του Γκράμσι και του Αλτουσέρ και σε στέλνει.
Κι εδώ έρχομαι, η γυναίκα, να αναρωτηθώ: Αυτή η Αριστερά που ευχόμαστε να έρθει, επιτέλους, να αρχίζει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, αυτός ο κόσμος που κάνουμε την προσπάθειά μας να αλλάξει, αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουμε, πώς διάολο θα τα καταφέρουμε, αν αρκούμαστε μόνο στη θεωρία; Πώς θα πείσουμε πώς κάνουμε τη διαφορά; Μόνο όταν φτιάχνουμε ασκήσεις επί χάρτου και αναπαράγουμε τα highlights φιλοσόφων – σύγχρονων και παλαιότερων;
Ο κόσμος περιμένει από μας δράση και δράση σημαίνει βγαίνουμε στο δρόμο, δράση σημαίνει δυνατή φωνή, κίνηση, αποτέλεσμα. Η οργάνωση για το «προχώρημα» δεν περιορίζεται στις γραπτές «οδηγίες προς ναυτιλομένους και αδαείς», ούτε σε εκκολαπτόμενες πλατφόρμες. Πιθανόν τα Άπαντα του Μαρξ και του Λένιν να μην είναι αρκετά σε τούτη δω την εποχή. Ίσως να χρειάζεται να θυμηθούμε και τον Ρίτσο όταν λέει: Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα. Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Η συνείδηση, το ήθος, η γνώση και η επίγνωση θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά των αριστερών ανθρώπων. Αυτές τις αξίες «ζήλεψα» σε παλιότερους αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αυτές οι αξίες ήταν που με οδήγησαν σ’ αυτό το χώρο.
Η ανάθεση, η ιδιοτέλεια και οι εξυπναδίστικες επιδειξιομανίες -τάχα επαϊόντων- περί αριστεροσύνης και «ενσήμων» στις επάλξεις του κινήματος είναι σοβαροί λόγοι για να πάρουν αποστάσεις όσοι δίνουν την ψυχή τους, τη σκέψη και το χρόνο τους σε μια Αριστερά που τη θεωρούν τη μοναδική ελπίδα για τη ζωή μας και που δεν έχει ανάγκη από τις απόψεις και τις υστεροβουλίες εκείνων που επιβουλεύονται την ενότητά της.
