Η δημοσίευση του χουντικής κοπής σκεπτικού της καταδίκης του διαδηλωτή Γιώργου Μ.* ανοίγει ένα θέμα που ξεπερνά τις «συνήθεις» επιτυχίες της ελληνικής δικαιοσύνης, αφού η λογική που το διέπει είναι ίσως μοναδική. Η πλήρως αστήρικτη και παραληρηματικού χαρακτήρα αιτιολόγηση της βαριάς ποινής μπορεί να συγκριθεί, εξ όσων γνωρίζουμε, μονάχα με τον εκδικητικό παραλογισμό που διέπει την υπόθεση της Ηριάννας και του Περικλή. Το δικαστήριο αποφάσισε να αγνοήσει τα στοιχεία που προσκόμισε η υπεράσπιση (φωτογραφίες, μαρτυρίες κ.λπ.), αλλά ακόμη και τις καταθέσεις των αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας, βάσει των οποίων κατέπιπτε πλήρως η μία εκ των 3 κατηγοριών, και τουλάχιστον ελάφραινε η δεύτερη.
Αλλά ας πούμε ότι αυτό δεν εκπλήσσει πια, παρόλο που το αβάσιμο της απόφασης «βγάζει μάτι». Γιατί όμως το δικαστήριο ένιωσε την επιπρόσθετη ανάγκη να προχωρήσει και σε… θεωρητικοποίηση της καταδίκης; Επεδίωκε τη δημιουργία ενός δεδικασμένου που αμφισβητεί εμπράκτως τα πλέον στοιχειώδη συνταγματικά δικαιώματα; Διότι περί αυτού πρόκειται! Με το εν λόγω σκεπτικό πλήττεται πρώτα-πρώτα αυτό καθαυτό το δικαίωμα ειρηνικής συνάθροισης, το οποίο κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα, αφού οι διαδηλωτές κατηγορούνται ότι βγήκαν στους δρόμους παρόλο που «η κυβέρνηση είχε εκλεγεί προσφάτως» και «είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης». Από πότε επιτρέπονται μονάχα οι διαδηλώσεις που στρέφονται εναντίον… δικτατόρων; Και με ποια δικαιοδοσία αποφαίνεται επ’ αυτού ένα δικαστήριο, περιγελώντας τον ανώτατο νόμο του κράτους;
Έπειτα, συκοφαντούνται ως «εγκληματικές οργανώσεις», και μάλιστα «συσταθείσες με απώτερο σκοπό ακόμα και την πρόκληση θανάτου αστυνομικών υπαλλήλων»(!) κινήσεις όπως η συλλογικότητα Δικαίωμα, που αποδεδειγμένα αποτελούσε μια ειρηνική συσπείρωση εργαζομένων και ανέργων με νόμιμη, φυσικά, συνδικαλιστική και πολιτική δράση. Μονάχα σε καθεστώτα όπως αυτό του Ερντογάν θα τολμούσε κάποιος επίσημος θεσμός να επιχειρήσει την ποινικοποίηση τέτοιου είδους συλλογικοτήτων – και πάλι, είναι αμφίβολο ότι θα τα κατάφερνε. Κατόπιν αυτών, δεν χρειάζονται περαιτέρω σχολιασμό τα υπόλοιπα μαργαριτάρια της απόφασης, όπως αυτό περί του… ένοπλου Γιώργου Μ. – αν και το δικαστήριο με βαριά καρδιά παραδέχεται ότι «τουλάχιστον κατά τη στιγμή της σύλληψής του δεν βρέθηκε πάνω του όπλο»! Η εκδίκαση της έφεσης τη Δευτέρα 21 Μαΐου πρέπει να αποτελέσει στιγμή ομόθυμης καταδίκης τέτοιων πρωτοφανών σκεπτικών και, φυσικά, να καταλήξει στην αθώωση του Γιώργου Μ. Ας είμαστε όλοι εκεί.
Μαρίνα Μπρέστα
