Μια σειρά από εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος πιστοποιούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια έντονη κινητικότητα για την επιβολή ενός νέου μοντέλου διαχείρισης των ενεργειακών πόρων της Ν.Α. Μεσόγειου υπό αμερικάνικη κυριαρχία.
Η συμφωνία καθορισμού ΑΟΖ μεταξύ Ισραήλ-Λιβάνου με ενεργή αμερικάνικη ανάμειξη αποτέλεσε τη βάση για την επέκταση του μοντέλου μιας συνεκμετάλλευσης, διάβαζε διαμοιρασμό, του ενεργειακού πλούτου της Κύπρου και της Ελλάδας με την Τουρκία παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν κρύβει τις επεκτατικές της βλέψεις σε βάρος και των δύο χωρών. Αντίστοιχη ανοχή έδειξαν οι ΗΠΑ και ολόκληρη η «διεθνής κοινότητα» στη μονομερή οριοθέτηση ΑΟΖ από την Αίγυπτο, κρίσιμα σύμμαχο των ΗΠΑ στη Β. Αφρική, που όχι τυχαία άφησε ανοικτή, σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις με Τουρκία κυρίως και Ελλάδα, τη συζήτηση για τα όρια της αιγυπτιακής ΑΟΖ στα ανατολικά.
Οι ΗΠΑ, έχοντας καταφέρει με τον πόλεμο στην Ουκρανία να οδηγήσουν τη Ε.Ε. στη δίνη μιας ανυπέρβλητης, στο ορατό μέλλον, ενεργειακής κρίσης επανεμφανίζονται στην περιοχή ως επικυρίαρχες κρατώντας ως ατού τον έλεγχο και το μοίρασμα ρόλων στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου στην περιοχή. Η πολύ πρόσφατη ανάδειξη του σκανδάλου Κατάρ και οι απειλές της Ντόχα για επιβολή περιορισμών στις συμφωνίες για τροφοδοσία της Ε.Ε. με καταριανό φυσικό αέριο αποτελούν ταυτόχρονα διάψευση των προσδοκιών για φθηνές εναλλακτικές ενεργειακές πηγές για την Ευρώπη αλλά και ψηφίδα του παρασκηνίου και των εξελίξεων που διαμορφώνονται στην περιοχή.
Στο πλαίσιο αυτό αναπτύσσεται μια ιδιότυπη συνεργασία των ΗΠΑ με τη Γερμανία και αναζητείται ένας ειδικός ρόλος για το Βερολίνο στην ιεραρχική δομή της νέας απόπειρας διευθέτησης. Το εγχείρημα αυτό είναι τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας αλλά και ισχυρότατων οικονομικών απαιτήσεων που ως προϋπόθεση έχει την επίτευξη μιας «ειρήνευσης» στην περιοχή με όποιες συνέπειες. Για τις πιο ισχυρές δυνάμεις αναμένεται η εκχώρηση ειδικών προνομίων και διευκολύνσεων. Πιθανόν, ειδικά για την Τουρκία, να αποτελεί και ένα ακόμα όχημα συγκράτησης στο «δυτικό μαντρί».
Το ίδιο φανερό είναι ότι για την Ελλάδα προβλέπεται ο ρόλος της Ιφιγένειας. Τα διαρκώς επαναλαμβανόμενο «βρείτε τα» είναι το προοίμιο των παραχωρήσεων που απαιτούνται για την προώθηση του σχεδιασμού. Το επόμενο βήμα, και όσο ο διπλωματικός εκβιασμός της Άγκυρας δεν οδηγεί άμεσα στο επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι ο εξαναγκασμός παράδοσης κυριαρχικών δικαιωμάτων ίσως και εδαφικής κυριαρχίας. Τα μέσα του εξαναγκασμού είναι λίγο πολύ γνωστά. Μας τα θυμίζουν άλλωστε, και η γειτονική χώρα και η ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι, σε καθημερινή βάση.
