Εμφανίζεται ως μανιέρα, κι όχι μόνο στην καθομιλουμένη της Αριστεράς. Περί της «μεγάλης εικόνας» ο λόγος. Εννοούνται έτσι οι διεθνείς πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, ο προσανατολισμός βάσει τέτοιας εμβέλειας εκτιμήσεων, σε αντιπαραβολή με την καθήλωση σε -έστω μεγάλης κλίμακας- εσωτερικές κοινωνικές εντάσεις ή -ακόμη και- βαρύνουσες μετατοπίσεις των πολιτικών συσχετισμών.
Ενδεικτικά, οι καθεστωτικές φωνές απευθύνονται στη συνείδηση των πολιτών επικαλούμενες ένα αδήριτο παγκόσμιο οικονομικό και γεωπολιτικό status quo που πειθαναγκάζει σε μια ορισμένου και μόνο τύπου ένταξη στο δεδομένο πλαίσιο των συμφερόντων του «λαού και της χώρας», ώστε αυτά να μη διακυβευτούν από επιλογές που στιγματίζονται ως μαξιμαλιστικές και λαϊκίστικες. Η πείνα, ακόμη και οι θάνατοι, αποδεδειγμένα οφειλόμενα τραγικά αποτελέσματα των μνημονίων, λογίζονται ως εθελούσιες θυσίες, μπροστά στη «μεγάλη εικόνα», που αναγνωρίζεται στην εθνική απειλή της χρεοκοπίας.
Οι πολίτες, από την άλλη πλευρά, δείχνουν με ποικίλες εκφράσεις τους, να αντιλαμβάνονται με μια πηγαία αίσθηση ρεαλισμού τα πράγματα. Ενώ απορρίπτεται μαζικά η κατεστημένη μυθολογία περί «κρίσης και σωτηρίας», εξίσου μαζικά δηλώνεται πως η μόνη πειστικά αντίπαλη πολιτική δύναμη, που έχει εκφράσει ξανά και ξανά την κατηγορηματική πρόθεση να τερματίσει το πρόγραμμα της καταστροφής, δεν θα καταφέρει να υλοποιήσει τις προθέσεις της. Ο ισχυρισμός εδώ είναι, πως η ρίζα της δυσπιστίας της «κοινής λογικής» απέναντι στη δυνατότητα υλοποίησης του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, εδράζεται -βασίμως;- στην πεποίθηση πως το γενικότερο πλαίσιο διεθνούς (ευρωκρατικής και όχι μόνο) επιβολής στη χώρα, μοιραία οδηγεί στην ήττα ή στη συνθηκολόγηση.
Σημαντικές εξελίξεις των δύο τελευταίων ετών εδραιώνουν την καθοριστική σημασία της γεωπολιτικής διάστασης των πραγμάτων. Η ακαριαία επιβολή του Μνημονίου στην Κύπρο σε συνθήκες «ξαφνικού θανάτου». Η απόπειρα στραγγαλισμού της Αργεντινής από τη διεθνή χρεοκρατία με την ανοχή ή και τη συνέργια των ΗΠΑ. Η ανατίναξη, στην κυριολεξία, του γειτονικού περίγυρου της χώρας, από τη Μέση Ανατολή, ώς τη Β.Α. Αφρική και την Ευρασία.
Συνεπώς, το μέλλον αυτής εδώ της πατρίδας σε ποιο πεδίο θα καθοριστεί; Εν προκειμένω, σαφώς και έχει δυνητικά καταλυτική σημασία η εκλογική νίκη της Αριστεράς. Αλλά η χάραξη πορείας με γνώμονα τη «μεγάλη εικόνα» δεν παραπέμπεται άμα… τη αναλήψει της πρωθυπουργίας και των υπουργικών χαρτοφυλακίων. Ενώ τώρα, ας πούμε, υπέρμετρα απασχολεί η κατάλληλη απάντηση στη Βούλτεψη ή στον Γεωργιάδη, σε μια αντιπαράθεση που οι πρωταγωνιστές της δυστυχώς προνομιακά τη διεξάγουν στα τηλεοπτικά πλατό. Ούτε η αξιοπιστία κρίνεται αποκλειστικά στην κοστολόγηση με ακρίβεια των «μέτρων» της ενδεχόμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα καλλιεργηθεί και θα αναπτυχθεί φρόνημα αντίστασης και ανεξαρτησίας στο λαϊκό κόσμο, πού αλλού αναγνωρίζεται το κύριο έργο για την Αριστερά και τον κόσμο της Αριστεράς; Κι, άραγε, πώς αλλιώς θα λάβει σάρκα και οστά η πολιτική ανατροπή και θα υλοποιηθεί βήμα το βήμα, με στέρεα βήματα όμως, ο δρόμος της διεξόδου;
