Μας άφησε η Μυρσίνη: με αξιοπρέπεια, αεικίνητη, χαμογελαστή, ακόμα και μετά τον χαμό του αγαπημένου της Ανέστη Ταρπάγκου, αποτελούσε υπόδειγμα ανθρώπου που συνεχίζει να παλεύει για τη ζωή και την κοινωνία, για τον πολιτισμό και τα δικαιώματα των εργαζομένων, παρά τα προσωπικά προβλήματα που βίωνε. Πάντα εκεί, σε όλες τις διαδηλώσεις και τις πορείες για τα δικαιώματα όλων των αδύναμων, χωρίς εξαιρέσεις, για την Ειρήνη, για τον πολιτισμό και τις τέχνες. Πάντα με το χαμόγελο, πάντα με εποικοδομητική κριτική για όλα όσα την ενοχλούσαν και την πονούσαν, πάντα ενημερωμένη για το καλό θέατρο και τον κινηματογράφο, για το καλό βιβλίο.
Την πρωτογνώρισα τη δεκαετία του 1980, σε μια συνδιάσκεψη του ΚΚΕ στο Σινέ Αγράμπελη: μία πανέμορφη νέα γυναίκα, εκπαιδευτικός, καλοντυμένη και περιποιημένη, να τα βάζει με τον καθοδηγητή για τη διόρθωση της Πολιτικής Απόφασης σχετικά με την ονομασία των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Επίμονη, με άρτια γλωσσολογική κατάρτιση και πολύ ανθρώπινη, δεν το έβαλε κάτω ώσπου, μετά από διαβούλευση μιάμισης ώρας, να περάσει η άποψή της. Δεν την γνώριζα, αλλά αποτυπώθηκε βαθιά μέσα μου η επιμονή της, το θάρρος της, η ομορφιά και το κιμπαριλίκι της.
Την ξανασυνάντησα στον Συνασπισμό μετά την κοινή αποχώρησή μας από το ΚΚΕ. Από τότε δεν ξαναχωρίσαμε ποτέ πολιτικά: στον Συνασπισμό, στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Λαϊκή Ενότητα. Η ιδέα και μόνο ότι η Μυρσίνη δεν θα είναι σε συνεδρίαση, σε διαδήλωση, στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων και στην υπόθεση της Αριστεράς, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στις εκθέσεις εικαστικών, στα μουσεία, με πληγώνει αφάνταστα, με κάνει να νιώθω μισός άνθρωπος. Γιατί με πολλούς ανθρώπους μοιραζόμαστε ιδέες, κοινωνικές ανησυχίες, κοσμοθεωρίες και πολιτικά οράματα. Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά και μεγαλώνει τον πόνο είναι όταν αυτό το μοίρασμα μετασχηματίζεται και σε βαθιά φιλία. Αυτό πονάει και πονάει πολύ. Καλό ταξίδι φιλενάδα, και φιλιά πολλά στον αγαπημένο σου Ανέστη.
Δέσποινα Χαραλαμπίδου
