Βγήκα να περπατήσω στο πευκόδασος την ώρα που σουρούπωνε, ενώ ερχότανε η άνοιξη. Σήκωσα τα μάτια από το μονοπάτι κι αντίκρισα τον Υμηττό, μέσα σε ένα βαθύ χρώμα και καθαρές γραμμές, ενώ το φεγγάρι ανέβαινε στον ουρανό. Μια εορταστική σιωπηλή πανσέληνος. Μια ομορφιά που σχεδόν τρόμαζε.
Ένα ελαφρύ σύννεφο πέρασε μπροστά της σαν ατμός. Έτσι περνάει και χάνεται μια απειλή, μια υπόσχεση, μια φευγαλέα σκέψη. Μέσα στο χλοερό τόπο μια γάτα μαύρη κι όμορφη, με ανοιχτοπράσινα μάτια, κουλουριασμένη με παρακολουθούσε προτού καν την αντιληφθώ.
Άνθρωπος και ζώο κοιτάχτηκαν για μια στιγμή. Ένα ακόμα βήμα δικό μου και έφυγε γρήγορα μέσα απ’ τα γρασίδια. Πόσες φορές κάτι παρόμοιο έχει ξανασυμβεί, πίσω και πιο πίσω ως το απώτατο παρελθόν! Οι πρόγονοι ήρθαν και στάθηκαν πλάι μου. Το θαύμα του κόσμου μέσα σε μια στιγμή! Ή και μια στιγμή από το θαύμα του κόσμου που στέκει διαρκώς δίπλα μας ικετεύοντας την προσοχή μας. Και ίσως κάτι πιο βαθύ ακόμα και ανεξιχνίαστο. Το μυστήριο του κόσμου! Και πώς το προσπερνάμε αγνοώντας το, με το κεφάλι τυλιγμένο σε ένα σύννεφο σκέψεων που είναι σαν επίδεσμος από αέριο υλικό! Και τι αξία μπορούν να έχουν οι περισσότερες απ’ αυτές τις σκέψεις;
Η ζωή στη πρωταρχική της μορφή. Οδηγός και πυξίδα. Τι κρίμα που συνεχώς την χάνουμε και τυχαία μόνο κάποιες φορές την ξαναβρίσκουμε! Αλλά πάλι πρέπει να ξεχνάς για να ζήσεις.
B.H., Μεταμεσονύχτια Ημερολόγια
