Του Αλέξανδρου Τσίγγου
Προς εκείνους που ιδιοποιήθηκαν και οικειοποιήθηκαν την φωνή και τις πράξεις δεκάδων χιλιάδων Ελληνίδων και Ελλήνων στις μέρες του Νοεμβρίου του 1973.
Προς εκείνους που κατασκεύασαν ένα «Πολυτεχνείο» στα μέτρα τους και ύστερα ως κακομαθημένη πρωτοπορία κάθισαν πάνω στο σβέρκο μας, συνέθλιψαν ότι όνειρο είχαμε για μια άλλη Ελλάδα. Μέσα από τις κομματικές τους φόρμες, τα στημένα όργανα. Που ιδιοποιήθηκαν την πολιτική, τον δημόσιο βίο, τον καταχώνιασαν μέσα στα κομματικά τους γραφεία και που στέγνωσαν τον ριζοσπαστισμό μας.
Προς εκείνους που εξαργύρωσαν, τον πόνο, την δυστυχία, την εγκατάλειψη, την απελπισία, το κυνηγητό, την δίωξη ενός λαού και τα έκαναν σπίτια, διαφθορά, πλούτο , προσωρινά φλας και δημοσιότητα, γκόμενες και δεν βγήκανε να πούνε μια συγνώμη!
Το κείμενο αυτό πήρε ένα χρόνο από την ημέρα που το ξεκίνησα μέχρι την ημέρα που το ολοκλήρωσα. Η ιστορία ξεκινάει όταν κάποια στιγμή ένας φίλος που συμμετείχε στα γεγονότα του 1973, με έβαλε σε ένα λουπemailsμε όλους εκείνους που μας έγιναν γνωστοί μέσα από τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο. Όπως διάβαζα τα μεταξύ τους μηνύματα θύμωσα. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα στον τόπο όλα αυτά τα χρόνια, σα να μην είχαν συμμετάσχει σε αυτή την κατρακύλα. Σα να ήταν όλα καλά!
«Όπως κάθε αγιογραφία την Ελλάδα, έτσι και το Πολυτεχνείο μπήκε κι αυτό στο εικονοστάσι. Επισκέψιμο για να σταυροκοπηθούμε και γονυπετείς πιστοί και άπιστοι να δεχθούμε την μεταλαβιά του. Όμως σαν κάθε τι, που ανήκει στην Ιερά Εκκλησία της Αριστεράς, απαγορεύτηκε κάθε αμφισβήτηση ως πράξη ανίερη και ανοσιούργημα με την ποινή του αποσυνάγωγου και εξοστρακισμένου.
Η ετήσια επέτειος κάποια στιγμή στέγνωσε.Επαιτούσα δε, έμεινε μόνο μια ετήσια λιτανεία, σαν αυτές της Παναγιάς της Γουαδελούπης με κεντρικό ήρωα βέβαια τον αγιοποιημένο πλέον Χουάν Ντιέγκο, που η Παναγία εμφανίστηκε εμπρός του ζητώντας του να κτίσει μια εκκλησία. Η Παναγία μιλούσε την γλώσσα των Αζτέκων.
Έτσι πάει σε κάθε θαύμα και μυστήριο. Μιλάει στην γλώσσα του αποδέκτη του.
Έτσι και το θαύμα του Πολυτεχνείου μίλησε στην κάθε γλώσσα του κάθε αποδέκτη του. Μέσα από την αφήγηση του μύθου και του χειραγωγού της ιστορίας. Υποθέτω ότι όλοι σας, άλλοι σε διαφορετικές πορείες ζωής και άλλοι σε κοινές, στον κάθε ένα σας έμεινε με την ιδιαίτερη γλώσσα της δικής του ψυχής και χαρακτήρα. Η προσωπική του καθενός μετάφραση και ερμηνεία.
Κανένας δε θα μπορέσει να αμφισβητήσει την ψυχή που χρειάζεται για να αντισταθείς και να αντιπαρατεθείς στο κράνος, το γκλόπ, το όπλο το παρατεταμένο, το θάρρος!
Όμως από την άλλη το μέταλλο θόλωσε από την χρήση του. Ίσως όχι το μέταλλο της συνεύρεσης παλιών συντρόφων που θα συζητήσουν για τα όμορφα τα νιάτα τους και το μυσταγωγικό της κοινής τους ιστορίας. Όμως το μέταλλο του Πολυτεχνείου στην Ελληνική κοινωνία έχει θολώσει, μην πω ότι έχει φθαρεί σε βαθμό που δεν αναγνωρίζεται. Είμαι σίγουρος ότι τους λόγους τους γνωρίζετε και ο κάθε ένας δίνει την δική του ερμηνεία. Μόνο που επιμένετε σαν κακομαθημένα παιδιά και «θεία βρέφη» να μην ομολογείτε!
Θεωρώ πως για όλους εμάς τους υπόλοιπους ο λόγος είναι κυρίως ένας. Στο πως ταυτίστηκε με την ιστορική – μορφωτική ανεπάρκεια της Αριστεράς, ειδικά εκείνου του μέρους της, που οδηγήθηκε στα σκοτεινά δωμάτια της εξουσίας και αντί να τα φωτίσει, εξήλθε από εκείνα, το ίδιο σκοτεινή, ακατάληπτη και συμβιβασμένη.
Αναπόφευκτο ίσως μιας και μιλάμε για ανθρώπους. Η ανθρώπινη μας φύση φτιαγμένη κατά βάση από λάθη, γέρνει η ίδια στην φθορά και παρασέρνει και τους μύθους της. Όπως το νεανικό κορμί γέρνει με τον καιρό στο γήρας.
Στην αρχαία Ελληνική ιστορία των μύθων, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να συμβεί μετά από κάθε ύβρη. Ο καθαρμός. Δεν είναι μια βίαιη πράξη. Είναι το απαραίτητο μέσα από την κατανόηση, ότι τελικά δε μιλάμε για το Θείο αλλά για ανθρώπους.
Αυτός ο Ιστορικός καθαρμός απουσιάζει γενικά από την Ελληνική ιστορική πράξη. Βολευόμαστε πίσω από τις αγιογραφίες γιατί πολλές φορές και μας τρέφουν επί της κυριολεξίας αλλά και έχουν διαμορφώσει αγκυλώσεις, κοινωνικές νόρμες, συμφέροντα, οι απαραίτητες ιδεοληψίες που διασώζουν ένα σύστημα εξουσίας, Αυτό το σύστημα εξουσίας που με τόση ευκολία αλλάζει της μαριονέτες του, μαριονέτες όλων των χρωμάτων μένοντας το ίδιο και αλώβητο. Γενικά εδώ στην Ελλάδα, είμαστε εντελώς υστερόβουλοι και ανέντιμοι με το να δούμε και να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα της ιστορίας μας. Των πεπραγμένων μας και κυρίως των αποτελεσμάτων τους.
Έφεραν λοιπόν οι κατασκευαστές και θεσμοθέτες της γενιάς του Πολυτεχνείου, μέσα από τον συνθετικό τους «ηρωισμό» τον απόπατο στην μούρη του λαού και τον έριξε σε μια διαρκή δυστυχία και ένα ταξίδι προς τα βράχια, μέχρι την τελική βύθιση του καραβιού αυτού.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης στην αρχή της «Φαντασιακής Θέσμισης της κοινωνίας» αναφέρει ανάμεσα σε άλλα «(…)Δεν πρέπει ν’ ακούμε έναν πολιτικό πού μιλάει ένονόματι του λαού. Από την στιγμή που προφέρει αυτές τις λέξεις, απατάει ή απατάται, λίγο ενδιαφέρει. Περισσότερο από κάθε άλλον, ό πολιτικός, και ο πολιτικός στοχαστής, μιλούν εν ονόματι τους και με δική τους ευθύνη. (…)»
Αυτή την ευθύνη, ότι βασικά «δε μιλάω για σας αλλά για μένα, και ψευδώς αναφέρομαι στο ότι μιλάω εν ονόματι σας», δεν την έλαβε πότε παλικαρίσια η Αριστερά στην Ελλάδα.
Τί είπε εν ολίγοις. Δε φταίμε εμείς. Φταίει αυτός ο λαός. Ακόμα και στο ότι μας εμπιστεύτηκε. Δεν ήταν ώριμος και τελικά δε μας κατάλαβε μέσα στην ανοησία του.
Ότι η Αριστερά έπρεπε να λειτουργεί σαν το μορφωτικό υποκείμενο που να ανεβάσει τον λαό στο ύψος του για να είναι υπερήφανος και να ευημερήσει κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά μέσα σε ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία, ούτε που πέρασε από το μυαλό σας. Ίσως αναφερθήκατε σε αυτές τις σπουδαίες λέξεις προς επίδειξη της σπουδαιότητας σας και του βαθύ δήθεν στοχασμού σας.
Σωστά. Οι γραφειοκρατίες είναι μηχανισμοί επιβίωσης των μηχανισμών εξουσίας. Όχι επιμόρφωσης. Είναι μηχανισμοί χειραγώγησης και όχι εργαλείο χειραφέτησης (παρά μόνο της προσωπικής ζωής των συμμετεχόντων σε αυτό).
Υπάρχει ακόμα ένα θέμα. Η τραυματική εμπειρία της Αριστεράς από τον Εμφύλιο. Όχι η ήττα της απλά. Αλλά η επίγνωση ότι χρησιμοποιήθηκε ο ένοπλος αγώνας που έληξε άδοξα, είτε προμελετημένα από ορισμένους που ηγήθηκαν,είτε από ηλιθιότητα κάποιων άλλων που επίσης ηγήθηκαν, και τελικά μάτωσε τον τόπο. Σε κανέναν δεν αρέσει να έχει αίμα στα χέρια του. Όμως φυσικά η ιστορία δε τελείωσε με το τέλος του Εμφυλίου. Δεν φτάνει που χρησιμοποιήθηκε έφερε τραγικά αποτελέσματα για όλο τον λαό. Αριστερούς και δεξιούς. Σημαδεύτηκε από την φράση:ήταν ένα έγκλημα!
Οδήγησε μέσω μιας προεξοφλημένης ήττας, στην ιστορική ήττα του Ελληνισμού ολόκληρου, αντίστοιχα με τον Εθνικό Διχασμό, αντίστοιχα με τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής καταστροφής (που χρεώθηκαν κατά το ουαί, τοις -πολιτικά-ηττημένοις). Μα όχι…Που να ομολογηθεί η ευθύνη της Αριστεράς! Το αντίθετο… φταίγανε οι άλλοι! Οι ξένοι! Οι Βρετανοί! Το παλάτι! Οι Αμερικανοί! Εμείς δε φταίμε ποτέ. Όσοι δε, μίλησαν για αυτό, πολιτικά δολοφονήθηκαν. Τους είπανε, σύντροφοι δεν είναι καιρός για αυτοκριτική. Το κίνημα μας χρειάζεται με το φωτοστέφανο μας.
Μετά το 1974 η ανάγκη της επίδειξης του συστήματος ότι έγινε Δημοκρατικό, ότι τέλειωσε ο μπάτσος και το ξύλο, έφερε την νομιμοποίηση της Αριστεράς. Από την μια μεριά έπρεπε τα παιδιά να καθίσουν καλά μέσα στο μεταπολιτευτικό πλαίσιο και από την άλλη να μην χαθεί η εικόνα του ήρωα με τις παντούφλες. Έτσι στο πλαίσιο ενός εξαρτημένου μεταπολιτευτικού συστήματος,που καμιά διαφορά δεν είχε με το προδικτατορικό, οι ήρωες με παντούφλες, είχαν πύρινο λόγο μα μηδέν πράξη. Έτσι αποστέρησαν το κίνημα από την κοινωνία, το ιδιοποιήθηκαν και το εγκατέστησαν στις κρεβατοκάμαρες τους για να το κρατούν σφικτά κάθε βράδυ ως προσωπική τους ερωμένη. Την κινηματική επαναστατικότητατης γενιάς τους την μετέτρεψαν σε αγωγό επαναστατικής γυμναστικής. Φωνάξτε καλά το ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ, αλλά όταν ήρθαν τα χαρτιά στο τραπέζι, έβαλαν όλοι την υπογραφή τους. Με γυμνασμένους καλά στους μυς,οδηγήθηκαν στο να γίνουν καλοί διαχειριστές της πολυκατοικίας ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων «Η ΕΛΛΑΣ».
Σήμερα,όπωςόσοι γλύτωσαν από την καταστροφική εκστρατεία στις παγωμένες γαίες της Τσαρικής Ρωσίας,γέροντες πια, συναντιούνται σα να ήταν μέλη της Ναπολεόντειας Παλαιάς Φρουράς,. Συναντιούνται για να αναμασήσουν το ηρωικό παρελθόν χωρίς καν να περνάει από το μυαλό τους ένα «ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ;»
Βαθιά δεμένοι μέσα από τις ιστορικές τους επιλογές και την διαπλοκή, άλλοι προσδεμένοι στις «Υπηρεσίες» που πρακτόρευαν, άλλοι στην εξαγορά της ύπαρξης τους, άλλοι σε μια ιδιότυπη σιωπή ενοχής, επιμένουν να μη βλέπουν το προφανές. Ότι μετατρέψανε το Πολυτεχνείο από έκρηξη λαϊκής πάλης σε πτωχευμένο Μαυσωλείο νεκρικής σιωπής.
Η Αριστερά στην Ελλάδα είχε και φυσικά συνεχίζει να έχει πρόβλημα Δημοκρατικής Αγωγής. Είναι καλή στα κομματικά πραξικοπήματα, στα συντροφικά μαχαιρώματα, στην άνευ ήθους πολιτική άσκηση εξουσίας, στην αφ’ υψηλού αλαζονεία, την υποκριτική αυτοκριτική και με τον ορίζοντα της πάντα να κοιτάει προς την Δύση. Εισαγόμενη και μορφωτικά ανεπαρκής σε βαθμό μόνιμης αναπηρίας, συμβιβασμένη, αλλοτριωμένη, μετέτρεψε τον αγνό αγώνα και τα κακοπαθήματα του Ελληνικού λαού σε εξαργυρωμένη επιταγή προς ίδιον όφελος.
Ούτε πέρασε από το μυαλό της να σκεφτεί ότι όταν «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» τότε «άτιμα τα μέσα, άτιμος και ο σκοπός».
Παραδώσατε κύριοι την Ελλάδα, τον λαό της και το ΕΙΝΑΙ μας στην βορά της μικρής προσωπικής σας ιστορίας και δικαίωσης. Σε αυτή την διαδρομή της προσωπικής δικαίωσης, ιδιοποίησατε την δημόσια πολιτική ζωή και την απαγάγατε στα κομματικά γραφεία, αποκλείοντας τον λαό από τον φυσικό του χώρο.
Φτιάξατε μια «Μεταπολίτευση» τέτοια που να βολέψει ώστε η εξάρτηση να παραμείνει εξάρτηση, τον ξένο παράγοντα να μένει κυρίαρχος του τόπου μας, και οδηγήσατε με την δική σας λησμονιά και τον λαό στην λησμονιά της ύπαρξης του. Και θέλατε και θέλετε να περνιέστε ως γίγαντες.
Λοιπόν, μετρηθήκατε και βρεθήκατε Ελλιπείς.
