Το Νοέμβρη που μας πέρασε η υπουργός Παιδείας έφαγε –κατά τα λεγόμενα– τα μούτρα της, προσπαθώντας με το γνωστό, αυθαίρετο τρόπο να προχωρήσει σε ηλεκτρονική ψηφοφορία για την εκλογή αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών στα υπηρεσιακά συμβούλια. Τότε ο «κλάδος» των εκπαιδευτικών απείχε σε ποσοστό 92%. Στις αρχές του Μάρτη, η απόφαση για την «Εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου των σχολείων» συνάντησε ξανά την αντίδραση καθηγητών και δασκάλων με μια απεργία-αποχή από τη διαδικασία που ξεπέρασε το 80%. Η ηγεσία του «κλάδου» και στις δυο περιπτώσεις μίλησε για «μεγάλη νίκη», θεωρώντας «τελειωμένα» στη συνείδηση των εκπαιδευτικών τα σχέδια του υπουργείου.
ΑΣ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ότι καλώς έγινε ό,τι έγινε. Ωστόσο, ένα ερώτημα πλανιέται: Ποιος τελικά «τρώει τα μούτρα του» όταν για τόσους μήνες το σχολείο κατάντησε να σημαίνει «Webex με το κινητό»; Πώς μπορεί κάποιος να μιλάει για νίκη –έστω «μικρή», «πρώτη» κ.ο.κ– όταν το σχολείο έχει στην πράξη αναστείλει τη λειτουργία του μέχρι νεωτέρας, με ό,τι σημαίνει αυτό για εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά; Τι νόημα έχει ένας «κλάδος» όταν το «δέντρο» ξεραίνεται μέρα τη μέρα, εν πολλοίς ανυπεράσπιστο, και με εμάς να μοιάζουμε κάπως συμφιλιωμένοι με όλο αυτό; Γιατί αν ένας εξωγήινος μάς έβλεπε από ψηλά, δε θα έπεφτε το μάτι του στη… σύνθεση των ΠΥΣΔΕ και των ΚΥΣΔΕ αλλά στα εδώ και μήνες κλειστά σχολεία. Δεν πρόκειται για κάποια υποτίμηση μικρών και αναγκαίων αντιστάσεων αλλά για κάτι διαφορετικό. Την επιλογή ενός πιο δύσκολου και λιγότερο πεπατημένου δρόμου. Τη συνείδηση του ποια είναι κάθε φορά η μεγάλη εικόνα. Τη σκοπιά από την οποία αντιμετωπίζει κανείς το πρόβλημα.
Ποιος τελικά «τρώει τα μούτρα του» όταν για τόσους μήνες το σχολείο κατάντησε να σημαίνει «Webex με το κινητό»; Πώς μπορεί κάποιος να μιλάει για νίκη –έστω «μικρή», «πρώτη» κ.ο.κ.– όταν το σχολείο έχει στην πράξη αναστείλει τη λειτουργία του;
Εικόνα δεύτερη. Την Πέμπτη, εργαζόμενοι στην Ειδική Αγωγή –όπως και ο γράφων– προχώρησαν σε απεργία για να διαμαρτυρηθούν για τα ανύπαρκτα μέτρα ενόσω η δια ζώσης λειτουργία των Ειδικών σχολείων συνεχίζεται κανονικά σε όλη τη χώρα. Μάλιστα, σε ανακοίνωση ενός συλλόγου αναφέρεται: «Με τα νέα μέτρα αναστέλλεται η δια ζώσης λειτουργία όλων των σχολείων, όλων των βαθμίδων, σε όλη την επικράτεια, ανεξαρτήτως του βαθμού διασποράς της κάθε περιοχής, εξαιρουμένων για ακόμα μια φορά των Σχολικών Μονάδων Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (ΣΜΕΑΕ). Διεκδικούμε την άμεση αναστολή λειτουργίας των Σχολικών Μονάδων Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης για όσον καιρό παραμένουν σε αναστολή και οι Σχολικές Μονάδες Γενικής Εκπαίδευσης. Διεκδικούμε για τα Ειδικά σχολεία ό,τι ισχύει για όλα τα σχολεία!». Το ερώτημα εδώ πρέπει να τεθεί στο ακέραιο: Τι συμβαίνει αλλά και τι σημαίνει όταν ένα κομμάτι λειτουργών της εκπαίδευσης ζητά να κλείσουν τα σχολεία; Πώς να αξιολογηθεί μια διεκδίκηση που ζητάει ισότητα σε τί; Στην κατάργηση του σχολείου; Μετά από τόσους μήνες εμπειρίας, ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι μέτρα έχει πάρει η κυβέρνηση για τα ανοιχτά Ειδικά Σχολεία. Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Παρά μονάχα πουλάει ευαισθησία – αποκαλυπτικό κι αυτό και της ασχετοσύνης της για παιδαγωγικά ζητήματα. Κλείνει ένα μικρό Δημοτικό σχολείο στην Αμοργό αλλά τα Ειδικά Σχολεία στο Αιγάλεω με εκατοντάδες μαθητές, πούλμαν, ιδιαίτερες συνθήκες εκπαίδευσης κ.λπ. συνεχίζουν χωρίς καμιά περαιτέρω στήριξη τη λειτουργία τους.
ΜΠΟΡΕΙ ΟΜΩΣ αυτό να οδηγήσει και να δικαιολογήσει το αίτημα «κλείστε τα σχολεία»; Όχι και ξανά όχι, επί ποινή αυτοκατάργησής μας ως ανθρώπους που έχουν μια σχέση με την Παιδεία και τα παιδιά. Αλλά και γιατί οι προηγούμενοι μήνες αποκαλύπτουν καθαρά ότι «δεν έκλεισε η εκπαίδευση για να προστατευτεί η υγεία» αλλά ότι και οι δυο τομείς έμειναν χοντρικά στην τύχη τους ή και χτυπήθηκαν συνειδητά. Πολύ συνειδητά, αφού ακόμα και «φθηνά» μέτρα όπως π.χ. τα εκ περιτροπής μαθήματα δεν έπεσαν ποτέ στο τραπέζι. Δεν πρόκειται για υποτίμηση του φόβου και της ανησυχίας που μπορούν σε ένα βαθμό να υπάρχουν αλλά για κάτι διαφορετικό. Δεν μπορεί να νοηθεί αγώνας με ουσία δίχως να συμπεριλαμβάνει την έννοια της προσφοράς. Την ανάγκη να κοστολογεί κανείς τα πράγματα με μια πιο ευρεία ματιά. Η εκπαίδευση δεν είναι παροχή υπηρεσιών που μπορεί ενίοτε και να αναστέλλεται και οι μαθητές δεν είναι πειραματόζωα. Και επειδή δε θα ξημερώσει μια μέρα όπου η πανδημία θα τελειώσει, επειδή έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, τα λόγια «δε χάθηκε κι ο κόσμος αν…» δεν είναι για τους δασκάλους.
