Μικρά σχόλια, πάνω σέ ξένους στίχους

Γράφει η Έλενα Πατρικίου. Γιὰ μιὰ στιγμὴ μόνο, γιὰ μερικὰ μέτρα, ἡ φωνὴ τῆς Φαραντούρη, οἱ λέξεις τοῦ Σεφέρη, ἡ μουσικὴ τοῦ Θεοδωράκη, μία ἀπὸ τὶς ἅγιες τριάδες ἑνὸς χρόνου ποὺ βιαστήκαμε νὰ τὸν κάνουμε παρακείμενο, ἴσως καὶ ὑπερσυντέλικο, πάντως σίγουρα παρελθόντα.

Λίγο ἀκόμα νὰ σηκωθοῦμε… Πρὶν προλάβουμε κἂν νὰ θυμηθοῦμε πὼς στὸν ἑπόμενο στίχο ἴσως καὶ νὰ δοῦμε τὶς ἀμυγδαλιὲς ν᾽ ἀνθίζουν, μπαίνει τὸ remix τοῦ Bella Ciao, τόσο ἀποδιοργανωμένο ῥυθμικά, ποὺ τὰ χέρια τοῦ κόσμου χάνονται στὸ τρίτο μέτρο. Ἀδύνατον νὰ ἀκολουθήσουν οἱ ἀνθρώπινες φωνὲς τὸ ξεκούρδιστο ρεμιξάρισμα, ποὺ τσαλαπατάει ἀστόχαστα τὴν λαϊκὴ σοφία τῆς σταδιακῆς κλιμάκωσης τοῦ ῥυθμοῦ.
Ἡ πλατεία Ὁμονοίας ἀδειάζει σιγά-σιγά. Ὁ καθένας παίρνει τὴν ἀγωνία του, τὴν ἐλπίδα του, τὴν χαρά του, καὶ φεύγει. Σὲ μικρὲς παρέες, γιὰ μικρὲς γιορτές. Σχεδὸν ἰδιωτικές.

…πάτριον κιθάραν…
This machine kills fascists, εἶχε γράψει πάνω στὴν κιθάρα του ὁ Γούντυ Γκάθρυ. Ποὺ σημαίνει, ἴσως, πὼς ὁ ἦχος τῆς κιθάρας, τὰ λόγια τῆς κιθάρας, ἡ γλώσσα τῆς κιθάρας, ἀνασταίνοντας κάθε φορὰ τὴν μυστικὴ ἑνότητα τῶν πεθαμένους καὶ τῶν ζωντανῶν, μπορεῖ νὰ σκοτώνει τὸν φασισμὸ μέσα μας.

…τὴν νύκτα σκίζει ἀκτὶς ἐλπίδος…
Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ προγράμματα. Προγράμματα λογικά, μεθοδικά, κοστολογημένα. Ἀλλὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πέσουμε στὴν κομψὴ παγίδα τῆς τεχνογνωσίας καὶ τῆς ἀποτελεσματικότητας. Δὲν ἔχει νόημα, οὔτε πολιτικὸ οὔτε κἂν οἰκονομικό, νὰ πείσουμε πὼς μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἰδανικοί, διότι ἀριστεροί, τεχνοκράτες. Ποιὸν ἐνδιαφέρει μία ἀριστερὴ τεχνοκρατορία; Ποιὸς ὑποφέρει γιὰ μία ἀριστερὴ ἐξιδίκευση; Ἀπέναντι στὶς κυβερνήσεις τῶν τεχνοκρατῶν, δηλαδὴ τῶν τραπεζῶν καὶ τῶν ἐνεργουμένων τους, τί νόημα ἔχει νὰ ἀντιτάξουμε μία ἀγγελικὴ κυβέρνηση ἀριστερῶν εἰδικῶν, μία οὐράνια ἀριστερὴ εἰδίκευση, ἕνα παραδείσιο ἀριστερὸ know how; Ἀπέναντι στὴν ἐκχυδαϊσμένη τάχα πλατωνικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν εἰδικῶν, ποὺ γνωρίζουν τὰ «εἰδικά», εἶναι ἐπιτέλους ὥρα νὰ ἀντιπαραθέσουμε τὴν ἀναγκαιότητα τῆς δημοκρατίας. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ποῦμε πὼς ἡ δημοκρατία εἶναι ὑπόθεση ὄχι τῶν εἰδικῶν, ἀλλὰ τῶν πολιτῶν, δηλαδὴ τῶν μόνον αὐθεντικῶν πολιτικῶν προσώπων.
Πρώτη φορὰ θυμᾶμαι νὰ συζητήθηκε, νὰ ἀναλύθηκε, νὰ σχολιάστηκε, νὰ ἐπικρίθηκε, νὰ διυλίστηκε, μέχρι τῶν μύχιων λεπτομερειῶν του, πολιτικὸ πρόγραμμα πρὶν ἀπὸ ἐκλογικὴ ἀναμέτρηση. Ἀλλὰ ὑπερασπιζόμενοι τὴν δυνατότητα (καὶ τὴν ἰκανότητά) μας νὰ κυβερνήσουμε, ὑπερασπιζόμενοι τὴν δυνατότητά μας νὰ εἴμαστε «εἰδικοί», ξεχάσαμε νὰ στρέψουμε τὴν συζήτηση στὸ μόνο οὐσιαστικό της σημεῖο: πὼς ἡ πολιτικὴ εἶναι ὑπόθεση τῆς πόλης, ὑπόθεση δηλαδὴ τῶν μὴ εἰδικῶν ποὺ τὴν συναποτελοῦν. Ξεχάσαμε νὰ ποῦμε πὼς στὴν δική μας κυβέρνηση τὸν ρόλο τοῦ κριτῆ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ ἄσχετοι, δηλαδὴ οἱ μόνοι πραγματικὰ ἁρμόδιοι. Οἱ πολίτες.

…τῶν ὕδατι διψούντων…
Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζητοῦν ἐδῶ καὶ δεκαετίες προνόμια καὶ ἐπιδόματα καὶ εἰδικὰ καθεστῶτα; Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ ἄθλιοι συνδικαλιστές, οἱ ἀκόμα πιὸ ἄθλιοι ἐργαζόμενοι, πού, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ἐκπορνευμένη ψῆφο τους, ἐπέβαλαν στοὺς πολιτικοὺς τὴν παραχώρηση αὐξήσεων, συντάξεων, προστατευτικῶν μέτρων; Ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ βαθὺ ΠΑΣΟΚ καὶ αὐτὴ ἡ ἐρεβώδης κουκουέδικη μειοψηφία ποὺ μόλυναν τὸ ὑγιὲς σῶμα τῆς ἐκσυγχρονισμένης Ἑλλάδας, ποὺ μᾶς ἔφεραν σ᾽ αὐτὰ τὰ δημοσιονομικὰ χάλια, ποὺ ἀντιστέκονται στὶς «ἀναγκαῖες» μεταρρυθμίσεις, ποὺ ἔσπευσαν νὰ βροῦν ἀποκούμπι στὴν δημαγωγικὴ ἀγκάλη τῆς Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς;
Μὰ προφανῶς εἶναι αὐτὴ ἡ φριχτὰ κακόγουστη καὶ ἀνατριχιστικὰ ἄκομψη Ἑλλάδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐργάζονται σὲ συνθῆκες ἐξάρτησης. Ἡ βαθειὰ Ἑλλάδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ στοιβάζονται στὰ τριάρια τῶν καραμανλικῶν πολυκατοικιῶν, ἡ Ἑλλάδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ γεμίζουν τὰ ὑπουργεῖα, τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες, ποὺ ὁδηγοῦν τὰ λεωφορεῖα, ποὺ κινοῦν τὰ τραῖνα καὶ βάζουν μπροστὰ τὶς μηχανὲς τῶν ἐργοστασίων, ποὺ λειτουργοῦν τὰ νοσοκομεῖα…  
Ἡ Ἑλλάδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ γεμίζουν τὰ γήπεδα καὶ τὰ μαγαζιὰ τῆς Ἱερᾶς Ὁδοῦ, ἡ Ἑλλάδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ παρακολουθοῦν τὰ ριάλιτι στὴν τηλεόραση… Ἡ Ἑλλάδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐπειδὴ πῆραν ἕνα ψωροπτυχίο θεωροῦν πὼς ἡ ζωὴ τοὺς χρωστάει κάτι… Ἡ Ἑλλάδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ φαντάστηκαν ὅτι ἕνα κομμάτι τῆς σημητικῆς γκλαμουριᾶς τὸ δικαιοῦνταν κι αὐτοί…

…καρποὺς νὰ φέρῃ…
Ἂν αὐτὴ ἡ ἐργαζόμενη Ἑλλάδα, αὐτὴ ἡ ἐργατικὴ (ἢ δημοσιοϋπαλληλική, ἢ ὑπαλληλικὴ σκέτη, ἢ ἐργαζόμενη ἁπλῶς, ἢ μικροαστικὴ μετὰ πλείστης ὅσης περιφρονήσεως) Ἑλλάδα ἀποφάσισε νὰ χρησιμοποιήσει ὡς κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ τὴν Ριζοσπαστικὴ Ἀριστερά, τότε ἡ Ριζοσπαστικὴ Ἀριστερὰ ἔχει κάθε λόγο νὰ εἶναι περήφανη. Ἂν αὐτὴ ἡ ἐργαζόμενη Ἑλλάδα, ποὺ ἐπετρεψε τὸν ἐξευτελισμὸ τῶν πολιτικῶν της δικαιωμάτων, προκειμένου νὰ μπορέσει νὰ ἐπιβιώσει μὲ μία ψευδαίσθηση εὐμάρειας, ἀποφάσισε πὼς ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἐνδέχεται νὰ εἶναι τὸ ὄχημα γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἐπιβίωσής της, τότε ἡ Ἀριστερὰ ὀφείλει νὰ εἶναι περήφανη. Πολὺ περισσότερο, σ᾽ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ Ἀριστερὰ ὀφείλει νὰ γίνει τὸ πεδίο (μάχης;) πάνω στὸ ὁποῖο αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα θὰ ἀποπειραθεῖ νὰ ἀνακαλύψη ξανὰ τὴν ταξική, πολιτικὴ καὶ πολιτισμική της ταυτότητα. Πού, ἂν δὲν φοβόμαστε τὶς λέξεις, μπορεῖ νὰ σημαίνει καὶ τὴν «ἐθνική» της ταυτότητα.

…πρὸ τῆς Ἑλλάδος τοῦ ἱεροῦ…
Κάποτε ἦταν τὸ Καφενεῖον «Νέον» τὴν νύχτα στὴν Ὁμόνοια. Ἢ ἡ παλιὰ εἴσοδος τοῦ ὑπογείου τοῦ Θεάτρου Τέχνης, χωρὶς ἀναπαλαιώσεις καὶ προτομές. Ἢ ἡ Ἀλκυονίδα, ὅταν ἦταν σινεμά. Ἢ ἡ Ἐπίδαυρος τὸ σούρουπο, πρὶν τὴν παράσταση. Ἢ ἡ Κασταλία τὰ χαράματα, πρὶν τὴν κλείσουν γιὰ τὸν φόβο τῶν κατολισθήσεων. Ἢ ἡ Ὕδρα, μὲ τὸ πρῶτο φῶς τῆς αὐγῆς, ὅταν ἔκλειναν οἱ ντισκοτὲκ καὶ ἔφταναν τὰ ψαράδικα. Ἢ ὁ Μόλυβος, στὶς ταβέρνες μὲ τὰ μπαλκονάκια πάνω ἀπ᾽τὸ κενὸ καὶ μέσα νὰ χορεύουν χασάπικα. Κάποτε τὸ αὐθεντικὸ ὑπῆρχε. Γιὰ λίγο καιρὸ μόνο, ὅσο κράτησε… Ὅσο προλάβαμε νὰ τὸ δοῦμε, σὰν ἀστραπή, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ μᾶς τὸ ἀποκάλυψε ἡ ἀναθεματισμένη γενιὰ τοῦ ᾽30 μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ τσαλαπάτησαν ὁ ἐμφύλιος καὶ ἡ δικτατορία.
Ποῦ μπορεῖ πιὰ νὰ στηθεῖ τὸ ἱερὸν αὐτοῦ τοῦ τόπου;

…θάνατον θέλω.

Σχόλια