Ανοίγοντας την Αυγή την Τρίτη, 10 Μαΐου 2011, διαπίστωσα με έκπληξη ότι βρίσκομαι μπροστά σε μια «συνωμοσία» και, παραδόξως, σε μια υπέροχη και ευχάριστη «συνωμοσία». Μια «συνωμοσία» για την οποία ευθύνονται ένα κείμενο του Α. Μανταδάκη, με τίτλο Βασίλω του Μεταξουργείου, και η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Σκρουμπέλου, από τον Κ. Θεριανό, με τίτλο Μπλε καστόρινα παπούτσια.
Ένα βιβλίο το οποίο «ρούφηξα» κυριολεκτικά μόλις εκδόθηκε. Η πλοκή του εκτυλίσσεται στην ίδια περιοχή, το Μεταξουργείο και που η «Βασίλω» είναι παρούσα. Και κατά «διαβολική»σύμπτωση, θα έλεγε κανείς, δύο εβδομάδες πριν από τη δημοσίευση των δύο αυτών κειμένων, η δημοτική παράταξη «Ανοιχτή Πόλη» των περιοχών Μεταξουργείου, Κεραμικού, Πετραλώνων, έκανε μια εκτεταμένη συζήτηση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή, με ιδιαίτερη αναφορά στην οδό Ιάσωνος.
Μια οδός που περιβάλλεται από νεοκλασικά κτίρια, παραδομένα σήμερα στη φθορά του χρόνου και της εγκατάλειψης. Και όσα από αυτά δεν παραμένουν κλειστά, έχουν μετατραπεί σε οίκους ανοχής, παρέχοντας στους ιδιοκτήτες τους -που είναι πια οι περισσότεροι κάτοικοι των βορείων προαστίων- υψηλά ενοίκια.
Παρεμπίπτοντος αναφέρω ότι η οδός Ιάσωνος είχε χαρακτηριστεί από τον μακαρίτη Α. Τρίτση «οδός ιδιαιτέρου αρχιτεκτονικού κάλλους». Πέραν αυτού, μετά από τόσα χρόνια ουδέν. Κι αν η Ελλάδα διαχρονικά μας πληγώνει, στο Μεταξουργείο σήμερα και ιδιαίτερα στην οδό Ιάσωνος, οι πληγές χαίνουν και όζουν.
Το Μεταξουργείο ισορροπεί και μπατάρει στην ακίδα μιας σύριγγας που μπήγει με ηδονή στο μπράτσο ένας πρεζάκιας, στη βαρβατίλα που αναδύουν τα κορμιά των αντρών που μπαινοβγαίνουν στα μπουρδέλα της οδού Ιάσωνος, στο λίκνισμα ενός τραβεστί που υποδύεται με τρόπο άγαρμπο τη γυναίκα, καρικατούρα της «Βασίλως» της δεκαετίας του ’50, που αναφέρει στο κείμενό του ο Α. Μανταδάκης.
Και κάπου εκεί ανάμεσα, στριμώχνεται η μίζερη ζωή φτωχών βιοπαλαιστών, απελπισμένων μικροεπαγγελματιών, εξαθλιωμένων μεταναστών, που το όνειρο για μια καλύτερη ζωή έγινε εφιάλτης. Δημιουργώντας έτσι, τόσο το Μεταξουργείο όσο και συνολικά το κέντρο της Αθήνας, μια τεράστια ανοιχτή χωματερή ανθρώπινων ψυχών.
Όπως προανέφερα, κουβεντιάσαμε για το Μεταξουργείο και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ακούστηκαν προτάσεις, σχεδιάστηκαν δράσεις, τέθηκαν στόχοι.
Μετά το πέρας της συζήτησης με κατέλαβε μια μελαγχολία. Μου ήρθε στο νου, ένας στίχος της Κικής Δημουλά: «Στόχος μας, η αστοχία». Μη μου πείτε, ταιριάζει γάντι στην Αριστερά. Άπειρες συζητήσεις, πολλές ασκήσεις επί χάρτου.
Σήμερα, όμως, με έβγαλαν από το λήθαργο τα δύο κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην Αυγή και με αναθάρρησε το περίφημο Αντισταθείτε του Μ. Κατσαρού. Προτείνω να ξεκινήσουμε από το ελάχιστο, από το εφικτό. Ας διοργανώσουμε μια παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Σκουρμπέλου με την συμμετοχή του συγγραφέα, δημόσια, υπαίθρια, βραδινή, εκεί που φύονται «τα άνθη του κακού», στην οδό Ιάσωνος, και ας κουβεντιάσουμε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Μεταξουργείου.
Καλώντας τους παλιούς και νέους κατοίκους της περιοχής, τους μετανάστες, τους τοπικούς συλλόγους, τον σύλλογο Αρχιτεκτόνων, τους καθηγητές και φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής, το εικαστικό επιμελητήριο – γιατί αυτά τα θαυμάσια νεοκλασικά μπορούν να γίνουν καλλιτεχνικά εργαστήρια και χώροι προβολής καλλιτεχνικών έργων τις γυναίκες που εργάζονται στα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια, εκδηλώνοντας την αγάπη μας και την αλληλεγγύη μας προς αυτές.
Άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία της δικής μου γενιάς, σεξουαλικά χειραφετήθηκε με τη δική του βοήθεια.
Τους εξαρτημένους από τις ναρκωτικές ουσίες, διαρρηγνύοντας έτσι το σιδηρούν παραπέτασμα, που τους έχει επιβάλει το κράτος και η κοινωνία. Να αποτελέσει αυτή η εκδήλωση αφετηρία ανάκτησης της πόλης και του δικαιώματός μας να κυκλοφορούμε όλοι, γυναίκες υπερήλικοι, παιδιά, σε όλη την πόλη, όλες τις ώρες, χωρίς φόβο και με ασφάλεια.
Και μέσα σε αυτή τη ζοφερή οικονομική και κοινωνική τραγωδία που βιώνουμε, που πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα, φτωχογειτονιές όπως το Μεταξουργείου, ας γίνει αυτή η εκδήλωση, αρχή για την ανάπτυξη ενός κοινωνικού δικτύου, αλληλεγγύης και αντίστασης
Μια οδός που περιβάλλεται από νεοκλασικά κτίρια, παραδομένα σήμερα στη φθορά του χρόνου και της εγκατάλειψης. Και όσα από αυτά δεν παραμένουν κλειστά, έχουν μετατραπεί σε οίκους ανοχής, παρέχοντας στους ιδιοκτήτες τους -που είναι πια οι περισσότεροι κάτοικοι των βορείων προαστίων- υψηλά ενοίκια.
Παρεμπίπτοντος αναφέρω ότι η οδός Ιάσωνος είχε χαρακτηριστεί από τον μακαρίτη Α. Τρίτση «οδός ιδιαιτέρου αρχιτεκτονικού κάλλους». Πέραν αυτού, μετά από τόσα χρόνια ουδέν. Κι αν η Ελλάδα διαχρονικά μας πληγώνει, στο Μεταξουργείο σήμερα και ιδιαίτερα στην οδό Ιάσωνος, οι πληγές χαίνουν και όζουν.
Το Μεταξουργείο ισορροπεί και μπατάρει στην ακίδα μιας σύριγγας που μπήγει με ηδονή στο μπράτσο ένας πρεζάκιας, στη βαρβατίλα που αναδύουν τα κορμιά των αντρών που μπαινοβγαίνουν στα μπουρδέλα της οδού Ιάσωνος, στο λίκνισμα ενός τραβεστί που υποδύεται με τρόπο άγαρμπο τη γυναίκα, καρικατούρα της «Βασίλως» της δεκαετίας του ’50, που αναφέρει στο κείμενό του ο Α. Μανταδάκης.
Και κάπου εκεί ανάμεσα, στριμώχνεται η μίζερη ζωή φτωχών βιοπαλαιστών, απελπισμένων μικροεπαγγελματιών, εξαθλιωμένων μεταναστών, που το όνειρο για μια καλύτερη ζωή έγινε εφιάλτης. Δημιουργώντας έτσι, τόσο το Μεταξουργείο όσο και συνολικά το κέντρο της Αθήνας, μια τεράστια ανοιχτή χωματερή ανθρώπινων ψυχών.
Όπως προανέφερα, κουβεντιάσαμε για το Μεταξουργείο και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ακούστηκαν προτάσεις, σχεδιάστηκαν δράσεις, τέθηκαν στόχοι.
Μετά το πέρας της συζήτησης με κατέλαβε μια μελαγχολία. Μου ήρθε στο νου, ένας στίχος της Κικής Δημουλά: «Στόχος μας, η αστοχία». Μη μου πείτε, ταιριάζει γάντι στην Αριστερά. Άπειρες συζητήσεις, πολλές ασκήσεις επί χάρτου.
Σήμερα, όμως, με έβγαλαν από το λήθαργο τα δύο κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην Αυγή και με αναθάρρησε το περίφημο Αντισταθείτε του Μ. Κατσαρού. Προτείνω να ξεκινήσουμε από το ελάχιστο, από το εφικτό. Ας διοργανώσουμε μια παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Σκουρμπέλου με την συμμετοχή του συγγραφέα, δημόσια, υπαίθρια, βραδινή, εκεί που φύονται «τα άνθη του κακού», στην οδό Ιάσωνος, και ας κουβεντιάσουμε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Μεταξουργείου.
Καλώντας τους παλιούς και νέους κατοίκους της περιοχής, τους μετανάστες, τους τοπικούς συλλόγους, τον σύλλογο Αρχιτεκτόνων, τους καθηγητές και φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής, το εικαστικό επιμελητήριο – γιατί αυτά τα θαυμάσια νεοκλασικά μπορούν να γίνουν καλλιτεχνικά εργαστήρια και χώροι προβολής καλλιτεχνικών έργων τις γυναίκες που εργάζονται στα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια, εκδηλώνοντας την αγάπη μας και την αλληλεγγύη μας προς αυτές.
Άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία της δικής μου γενιάς, σεξουαλικά χειραφετήθηκε με τη δική του βοήθεια.
Τους εξαρτημένους από τις ναρκωτικές ουσίες, διαρρηγνύοντας έτσι το σιδηρούν παραπέτασμα, που τους έχει επιβάλει το κράτος και η κοινωνία. Να αποτελέσει αυτή η εκδήλωση αφετηρία ανάκτησης της πόλης και του δικαιώματός μας να κυκλοφορούμε όλοι, γυναίκες υπερήλικοι, παιδιά, σε όλη την πόλη, όλες τις ώρες, χωρίς φόβο και με ασφάλεια.
Και μέσα σε αυτή τη ζοφερή οικονομική και κοινωνική τραγωδία που βιώνουμε, που πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα, φτωχογειτονιές όπως το Μεταξουργείου, ας γίνει αυτή η εκδήλωση, αρχή για την ανάπτυξη ενός κοινωνικού δικτύου, αλληλεγγύης και αντίστασης
Γ. Σιώζος
Μέλος της Δημοτικής Κίνησης «Ανοιχτή Πόλη» Κεραμεικού – Μεταξουργείου
Μέλος της Δημοτικής Κίνησης «Ανοιχτή Πόλη» Κεραμεικού – Μεταξουργείου
Σχόλια
