Η ανήθικη επίθεση που δέχεται ο Μίκης ιδιαίτερα μετά το συλλαλητήριο δείχνει ότι η Αριστερά, κυβερνώσα και μη, δεν σέβεται τίποτα και ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από την παρουσία και την ομιλία του Μίκη.
Ελάχιστες φωνές από τον χώρο της Αριστεράς –άσχετα αν συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν με τον Μίκη– εκδήλωσαν την αντίθεσή τους στην «ανθρωποφαγία» που εξαπολύθηκε. Μεταξύ αυτών ο σκιτσογράφος Στάθης και o συγγραφέας Δημήτρης Μπελαντής.
Ο Μίκης επέλεξε με την ομιλία του να πάρει καθαρή θέση και να ανοίξει μέτωπο με ορισμένες απόψεις. Αυτό είναι που δεν άρεσε ή δεν βρήκε σύμφωνους τους περισσότερους αριστερούς. Οι τελευταίοι είναι συνηθισμένοι από ομιλίες σε κλειστά εν γένει ακροατήρια και νομίζουν ότι ένα συλλαλητήριο, σαν αυτό της Κυριακής, έπρεπε να είναι κυρίως αριστερό και η ομιλία να μοιάζει με ομιλία σε ένα φοιτητικό αμφιθέατρο. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Είχε προηγηθεί μια επίθεση στον Μίκη, είχε προηγηθεί η ανοικτή επίθεση προς το συλλαλητήριο ότι είναι εθνικιστικό και ακροδεξιό (δείτε μόνο τι έχει γράψει ο Μπογιόπουλος και αναπαρήγαγαν τόσοι και τόσοι) και είχε δημιουργηθεί ένα αριστερό μπετονάρισμα.
Ο Μίκης τόνισε στην ομιλία του ορισμένες αλήθειες και έδωσε μια ευρυχωρία στο συλλαλητήριο βοηθώντας πολύ κόσμο να πάρει μέρος. Δεν άλλαξε παράταξη ο Μίκης, δεν αλλαξοπίστησε. Πήρε όμως θέση: ενάντια σε μια εθνομηδενιστική κυβέρνηση, δήλωσε πατριώτης και διεθνιστής, διέκρινε τον πατριωτισμό από τον εθνικισμό, δήλωσε ενάντιος σε κάθε μορφή φασισμού κάνοντας μια προσθήκη που τσίνησε τους αριστερούς, αλλά έχει δίκιο, γιατί πολλές εκδηλώσεις είναι σοσιαλφασιστικές στην ουσία (αριστερές, σοσιαλιστικές στα λόγια, φασιστικές στην πράξη) εκτός κι αν δεν το καταλαβαίνουν αυτό οι αριστεροί τύπου Κοτζιά, Τσίπρα, Καρτερού, Τζανακόπουλου αλλά και τόσοι άλλοι επώνυμοι άλλων σχηματισμών με μακρά θητεία σε αριστερόστροφες μορφές… Τόνισε επίσης την θέση ότι χρειάζεται δημοψήφισμα και ενότητα του λαού στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και επέμεινε ότι η Ελλάδα είναι στο στόχαστρο των μεγάλων δυνάμεων μετά το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Παράλληλα έκανε κατανοητό ότι μπορεί κανείς να συνυπάρχει ειρηνικά με τους γείτονες χωρίς όμως να κάνει παραχωρήσεις.
Τι ενόχλησε τους αριστερούς ή αριστερόστροφους; Τρία βασικά ζητήματα. Ο Μίκης κάνει μια επιλογή ενάντια στο στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης. Η Αριστερά βασικά συντάσσεται στο στρατόπεδο αυτό. Δεύτερο, καταγγέλλει τον ιδιόρρυθμο πονηρό αριστερόστροφο φασισμό, να αμαυρώνεται όποιος αγαπά την πατρίδα του και να αναδεικνύεται ως κύριος εχθρός ο «εθνολαϊκισμός». Τρίτο, ο Μίκης με το κύρος του και το συμβολικό του χαρακτήρα και την ιστορία του ολόκληρη, νομιμοποιεί τον πατριωτισμό που σαν λεκέ τον έχουν απαρνηθεί οι παγκοσμιοποιητές και οι αριστεροί των ΜΚΟ ή της κυβέρνησης
Τι ενόχλησε τους αριστερούς ή αριστερόστροφους; Κατά την άποψή μου τρία βασικά ζητήματα. Ο Μίκης κάνει μια επιλογή ενάντια στο στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης και των αξιών της, των προτεραιοτήτων της και των στοχεύσεών της. Η Αριστερά βασικά συντάσσεται στο στρατόπεδο αυτό. Δεύτερο, καταγγέλλει τον ιδιόρρυθμο πονηρό αριστερόστροφο φασισμό, να αμαυρώνεται όποιος αγαπά την πατρίδα του και να αναδεικνύεται ως κύριος εχθρός ο «εθνολαϊκισμός». Τρίτο, ο Μίκης με το κύρος του και το συμβολικό του χαρακτήρα και την ιστορία του ολόκληρη, νομιμοποιεί τον πατριωτισμό που σαν λεκέ τον έχουν απαρνηθεί οι παγκοσμιοποιητές και οι αριστεροί των ΜΚΟ ή της κυβέρνησης.
Συνεπώς, θα κατέληγα, ότι ο Μίκης δεν πρέπει να υποστηριχθεί μόνο για το τι είχε προσφέρει στις δεκαετίες του ’60 και ’70 ή την εν γένει προσφορά του στον ελληνικό και παγκόσμιο πολιτισμό, και με μεγαλοκαρδία να του συγχωρέσουμε ό,τι στραβό κάνει σήμερα. Αντίθετα, να εκτιμήσουμε την στάση του 8 χρόνια τώρα που υπάρχει ένα νέο καθεστώς στην χώρα, τι είπε και τι έκανε. Και ιδιαίτερα τώρα, που ξαφνικά πρόκυψε Μακεδονικό γιατί οι ΗΠΑ το θέλουν, αποφάσισε να ριχτεί στην μάχη, να πάρει θέση, να μιλήσει σταράτα.
Με δυο λόγια ο Μίκης είναι πολλά βήματα πιο μπροστά από την υπαρκτή και πιθανά μη ιάσιμη Αριστερά, κοντά στο λαό που τον αγαπά και τον σέβεται και είναι ίσως πιο μπροστά από αυτά που μπορούν σήμερα να καταλάβουν όσοι θεωρούν τον εαυτό τους πρωτοπορία ή κάτι ξεχωριστό.
Ο Μίκης απευθύνθηκε εξ’ αρχής στον «κυρίαρχο λαό» ευχαριστώντας τον, μίλησε σε αυτόν και τελείωσε με το «ζήτω ο ελληνικός λαός».
Οι κριτικοί προς τον Μίκη πρέπει να ξεκαθαρίσουν: α) τι ήταν το συλλαλητήριο, εθνικιστικό ή κάτι άλλο, β) ήταν λάθος ή όχι η επιλογή του Μίκη να είναι εκεί και γ) να δούνε που διαφωνούν με τον Μίκη στην ομιλία του και να μην την συγκρίνουν με το τι θα ήθελαν ή τι θα έλεγαν αυτοί και άλλα συναφή.
Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα έχει ήδη καταγραφεί στην σύγχρονη ιστορία του τόπου. Όπως και οι απουσίες από αυτήν…
Ρ.Ρ.
