Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Στο χώρο των Μedia συμπυκνώνεται, σε υπερθετικό βαθμό, η ουσία της πολιτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΔΝΤ και τρόικας.
Τόσο ξεκάθαρα όπως σε εποχές καθαρής χούντας. Να εξηγούμαστε. Τα ΜΜΕ στη χώρα μας, στην πλειονότητα τους είναι από τις πλέον κρατικοδίαιτες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Στον εκδοτικό χώρο είχαν τα προνόμια, κρατική διαφήμιση, θέσεις εργασίας σε γραφεία Τύπου, ατέλειες χαρτού και διακίνησης, δάνεια και ασυλία σε όσους δεν τηρούσαν νόμους και θεσμούς. Στα ηλεκτρονικά Μέσα, εξαρχής ήταν όλα δικά τους. Είκοσι δύο χρόνια λειτουργίας ιδιωτικών καναλιών χωρίς άδειες, σε καθεστώς προσωρινής νομιμότητας, με όρους αλληλοομηρίας πολιτικών και ιδιοκτητών σε σφιχτή πολυπλεκόμενη σχέση διαπλοκής. Για τις συχνότητες που κατέχουν οι σταθμοί δεν πληρώνουν, άδειες δεν υπάρχουν ώστε να υπόκεινται στους ισχύοντες κανόνες για όλες τις επιχειρήσεις. Η λειτουργία τους στη μεγέθυνση της φούσκας των ΜΜΕ στηρίχθηκε και γιγαντώθηκε με τη συμμετοχή του τραπεζικού κεφαλαίου.
Με το που τελείωσαν όλα τα παραπάνω, με το που έσκασε η φούσκα, οι επιχειρήσεις Μedia τηρώντας σχεδόν απαρέγκλιτα την ίδια συμπεριφορά εξουσίας και αλαζονείας, περιμένουν τις ενισχύσεις. Την κρατική στήριξη μέσω των αποφάσεων των πολιτικών από τις τράπεζες που θα πάρουν τα λεφτά. Αφού προηγουμένως πρόσφεραν το εμπόρευμά τους, την ενημέρωση, στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Περιμένουν τα νέα δάνεια ή το σβήσιμο των παλαιών τους χρεών-ζημιών. Στη χειρότερη περίπτωση θα αναδανειοδοτήσουν ή αναχρηματοδοτήσουν τα χρέη των εταιριών τους με κουρεμένο επιτόκιο. Ή περιμένουν τους νέους μετόχους οι οποίοι επίσης θα λάβουν δάνεια για να βάλουν λεφτά στα Μedia.
Στο τηλεοπτικό τοπίο η εικόνα δεν είναι τόσο θολή. Κυρίως επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε την επιλογή της. Η «Digital agenda» με δική της επίτροπο πιέζει και σπρώχνει την ψηφιακή οικονομία που σε επίπεδο TV οδηγεί στη ψηφιακή πια τηλεόραση, στην απελευθέρωση επίγειων συχνοτήτων ώστε να επενδύσουν οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών σε νέες, εμπορικές, συνδρομητικές υπηρεσίες. Πλατφόρμες βασισμένες στο κινητό τηλέφωνο. Για αυτό και στο Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2, εντάχθηκε ως δέσμευση της Ελλάδας η τηλεοπτική αδειοδότηση, τα βήματα της ψηφιακής μετάβασης, η δημοπράτηση των συχνοτήτων που θα απελευθερωθούν από την ελεύθερη τηλεόραση στα UHF για τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, το ποσό που θα εισέπραττε το Δημόσιο (300 εκατ.) για αυτές εντάχθηκε στον Προϋπολογισμό για το 2012.
Και ενώ όλα τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν με πίεση της τρόικας στο Μνημόνιο 3, αφού άλλαξαν ημερομηνίες μετά από διαπραγμάτευση με τους αρμόδιους υπουργούς, αφού έγιναν οι γνωστές επαφές και διαβουλεύσεις, η απελευθέρωση των συχνοτήτων εξαφανίστηκε από το Πολυνομοσχέδιο! Δεν ψηφίστηκε καμία από τις απαιτήσεις της Ε.Ε και της τρόικας. Το γιατί δεν συνέβη, αναζητείται στα συμφέροντα των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών αλλά και της κινητής τηλεφωνίας. Δεν θέλουν τώρα να τους δοθούν συχνότητες. Δεν θέλουν να πληρώσουν για αυτές. Δεν είναι έτοιμοι να πληρώσουν για ανάπτυξη των δικτύων που απαιτούνται. Κυρίως δεν θέλουν να τους πάρουν όλα αυτά άλλοι επενδυτές, πολυεθνικοί για παράδειγμα. Σαν αυτούς στους οποίους μέσω των Μedia που κατέχουν, σπρώχνουν όλους τους υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας. Και η αυστηρή τρόικα, η σκληρή Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν αποδέχεται και δεν συζητά, κατάπιε τις απαιτήσεις της για την ψηφιακή τηλεόραση και την ψηφιακή οικονομία. Χωρίς να βγάλει κιχ. Οι εκδότες και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ κράτησαν ακέραια την οικονομική ισχύ τους. Τα ψηφιακά χρυσοφόρα οικόπεδα των συχνοτήτων και των δικτύων τους ανήκουν και θα συνεχίσουν την κατοχή μέχρι να επιβάλουν τους δικούς τους όρους και κανόνες στη μοιρασιά.
