Πώς φτάσαμε από τις διαπραγματεύσεις στην αστυνομική εισβολή
Η απεργία που ξεκίνησε το ένα από τα τρία σωματεία εργαζομένων στο Μετρό, διεκδικώντας την υπογραφή συλλογικής σύμβασης (αν και με καθυστέρηση) πυροδότησε γενικευμένες κινητοποιήσεις στο χώρο των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Οι εργαζόμενοι του Μετρό με τις συνεχείς 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις τους ξεπέρασαν την κλιμακούμενη κυβερνητική προπαγάνδα, τις απειλές και τις δικαστικές αποφάσεις και επέβαλαν μια νέα ατζέντα. Η υπεράσπιση των τελευταίων συλλογικών κατακτήσεων ενός τμήματος εργαζομένων ενάντια στην ισοπεδωτική πολιτική της κυβέρνησης, οδήγησε σε κλιμάκωση της καταστολής και σε επαναφορά του μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης, γεγονός που εξώθησε σε αγωνιστικές αποφάσεις γραφειοκρατικές ηγεσίες συνδικάτων και δευτεροβάθμιων οργανώσεων και πυροδότησε απεργιακές αντιδράσεις στο χώρο των συγκοινωνιών.
Η απόφαση των εργαζομένων του Μετρό να μη δεχθούν ως τετελεσμένη την ειλημμένη με το τρίτο Μνημόνιο απόφαση για ένταξη όλων των εργαζομένων στις συγκοινωνίες στο ενιαίο μισθολόγιο, δημιούργησε μια διαφορετική πραγματικότητα. Η κλιμάκωση των συνεχόμενων απεργιών πάγωσε τη λειτουργία του Μετρό, αν και τα υπόλοιπα δυο σωματεία που καλύπτουν διαφορετικές ειδικότητες εργαζομένων στον ίδιο χώρο δεν ακολούθησαν με τον ίδιο βηματισμό, όπως και το σωματείο των εργαζομένων στον Ηλεκτρικού (ΗΣΑΠ).
Κατάργηση της ΣΣΕ
Είχε προηγηθεί ένας «αγώνας» συναντήσεων των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών στις συγκοινωνίες με τον αρμόδιο υπουργό Κ. Χατζηδάκη διεκδικώντας παράταση της μη εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου. Η Συλλογική Σύμβαση που είχαν υπογράψει οι εργαζόμενοι τον περασμένο Απρίλιο με τον Μ. Βορίδη, ως υπουργό Υποδομών τότε της κυβέρνησης Παπαδήμου, αν και από το τρίτο Μνημόνιο ουσιαστικά καταργήθηκε, εμφανιζόταν ως μαξιλαράκι διάσωσης κάποιων κεκτημένων που είχαν διασωθεί από τη λαίλαπα της εργασιακής και μισθολογικής κατρακύλας. Η κυβέρνηση, όμως, θεωρώντας προφανώς ως αδύναμο κρίκο τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες κι εκμεταλλευόμενη τις διασπαστικές τακτικές φιλοκυβερνητικών συνδικαλιστών που μέχρι τελευταία στιγμή, όπως αποδείχτηκε, διεκδικούσαν εξαιρέσεις για κατηγορίες εργαζόμενων, αποφάσισε να προχωρήσει στην εφαρμογή του Μνημονίου και να ανακοινώσει την κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας τρεις μήνες πριν από τη λήξη της.
Δεν είναι μόνο η σύμβαση
Η μαχητική διεκδίκηση υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης, ως αίτημα που συσπείρωσε τους εργαζόμενους του Μετρό, ήρθε να πατήσει στην τεράστια πίεση που δέχονται οι εργαζόμενοι. Ελάχιστο δείγμα η λιτή ανακοίνωση των εργαζομένων στις 22/1:
«Έχουμε υποστεί μείωση προσωπικού (μετατάξεις-απολύσεις).
Έχουμε υποστεί όλες τις μειώσεις στους μισθούς μας.
Μας έχετε εξαθλιώσει οικονομικά και εργασιακά.
Τώρα καταργείτε και τα τελευταία κεκτημένα μας (δικαίωμα στην απεργία-ΣΣΕ).
Δεν σας ενδιαφέρει εάν ασθενούν και νοσηλεύονται τρεις συνάδελφοι μας με πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, απόρροια της πολιτικής που ακολουθείτε και των αντεργατικών ενεργειών σας.
Έχετε μεθοδεύσει έναν πόλεμο λάσπης διοχετεύοντας ψευδή στοιχεία στα Μ.Μ.Ε., προσπαθώντας να υπονομεύσετε τον δίκαιο αγώνα μας».
Στο προσκήνιο οι εργαζόμενοι
Παρά την υπονομευτική τακτική με τις συνεχείς ανακοινώσεις κατά των απεργών, την προσπάθεια σπίλωσης του αγώνα τους και δημιουργίας κλίματος μαζικής αντιπαράθεσης με τους εργαζόμενους-επιβάτες, η συνέχιση της απεργίας στο Μετρό δημιούργησε ένα ντόμινο εξελίξεων και σε άλλα συνδικάτα.
Η παρελκυστική τακτική των συνεχών συσκέψεων που ακολούθησαν συνδικαλιστικές ηγεσίες, από τις οποίες δεν προέκυπτε συντονισμός των κινητοποιήσεων στις συγκοινωνίες, δεν εμπόδισε τελικά την έκφραση των αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων στα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς. Μια μαζική γενική συνέλευση στον πολυπληθέστερο χώρο του κλάδου, αυτόν των λεωφορείων (ΕΘΕΛ) την Πέμπτη έδωσε άλλον αέρα. Οι εργαζόμενοι, με το άκουσμα του ενδεχομένου για επίταξη των απεργών του μετρό, απέρριψαν τις προθέσεις κάποιων συνδικαλιστών του Δ.Σ. του σωματείου για ένα χαλαρό πρόγραμμα με στάσεις εργασίας και απεργία την… επόμενη εβδομάδα (κάτι που είχε αποφασιστεί σε σύσκεψη των Δ.Σ. των εργαζομένων στις συγκοινωνίες, σύσκεψη η οποία είχε γίνει στα γραφεία της Ομοσπονδίας των Σιδηροδρομικών) και αποφάσισαν κήρυξη επαναλαμβανόμενων απεργιών μέχρι την επόμενη Τρίτη, οπότε με νέα συνέλευση θα καθορίσουν τη στάση τους. Την ίδια ώρα υπό την πίεση της ανακοίνωσης για επίταξη του Μετρό και τα υπόλοιπα σωματεία σε τρόλεϊ και Ηλεκτρικό αποφάσισαν να αποσύρουν τα οχήματα και να παγώσουν τις συγκοινωνίες, κηρύσσοντας γενική απεργία για χθες Παρασκευή. Από τα χαράματα της οποίας η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει την «τελική λύση» διατάζοντας την αστυνομική εισβολή στο χώρο του αμαξοστασίου των Σεπολίων και στέλνοντας άλλο ένα μήνυμα ότι το σιδερένιο κράτος δεν θα ανεχτεί καμία λοξοδρόμηση από όσα επιβάλλουν τα μνημόνια και η τρόικα.
Παναττική στάση εργασίας και κήρυξη γενικής απεργίας
Η προκήρυξη της στάσης εργασίας από το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, αλλά και πολλά συνδικάτα και η ανακοίνωση της ΓΣΕΕ για… επίσπευση της αποφασισμένης για το μέλλον γενικής πανεργατικής απεργίας, έδωσε έναν άλλο χαρακτήρα στον «περιορισμένο» στα Σεπόλια αγώνα των απεργών του Μετρό. Η σύγκρουση έδειξε να γενικεύεται με εμφανή τα στοιχεία σκλήρυνσης της κυβερνητικής στάσης και υλοποίησης σχεδίων για αντιαπεργιακές-αντισυνδικαλιστικές νομοθετικές παρεμβάσεις. Η προσφυγή στη Δικαιοσύνη για να βγει παράνομη η απεργία, συμπληρώνεται από «σκέψεις», όπως αυτή του Κ. Χατζηδάκη για μη τήρηση των νόμιμων διαδικασιών στη λήψη των αποφάσεων από τα σωματεία, αλλά και του ευρωβουλευτή και άλλοτε στενού συνεργάτη της Ντόρας Μπακογιάννη Θόδωρου Σκυλακάκη για «καθιέρωση καθολικής μυστικής ψηφοφορίας» για την κήρυξη απεργιών.
Στο βάθος ιδιωτικοποίηση
Τα σχέδια για ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών που ποτέ δεν έκρυψε η κυβέρνηση, αλλά και ο Κ. Χατζηδάκης, καταγγέλλουν τα συνδικάτα ότι είναι πίσω από την εργασιακή ισοπέδωση. Η επιλογή απαξίωσης των συγκοινωνιών, η συρρίκνωση του «εργασιακού κόστους» και η κατά μέτωπο επίθεση στα συνδικάτα με δηλώσεις του τύπου «όμηροι των συντεχνιών» (Βενιζέλος) οδηγεί να φαίνεται απολύτως φυσιολογικό το ρητορικό ερώτημα που έθεσε ο Α. Γεωργιάδης πριν από λίγες μέρες: «Μήπως πρέπει να ιδιωτικοποιήσουμε τις συγκοινωνίες;».
Γιώργος Κατερίνης
