Το κύμα αυτό εμφανίζεται να είναι τόσο ισχυρό ώστε να φθάσει να αναστείλει σε μεγάλο βαθμό ακόμα και την εκτόνωση της πίεσης στα κρατικά ομόλογα, μετά τα πρόσφατα μέτρα παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων για τη στήριξη των προβληματικών οικονομιών).
Με άλλα λόγια, το βάθος της κρίσης στην Ευρωζώνη έχει ακυρώσει ως «λύση» του προβλήματος την απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ – προς το παρόν τουλάχιστον. Έχει οδηγήσει, όμως, σε μία άτυπη πολιτική συμφωνία του γαλλογερμανικού άξονα για διατήρηση της Ελλάδας στην ΟΝΕ, τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές.
Πάνω σ’ αυτή τη «σιωπηρή» -αορίστου χρόνου- παράταση παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, η κυβέρνηση Σαμαρά επιχειρεί να επιβιώσει με διαβατήριο την απόφαση της Βουλής για το νέο πακέτο μέτρων (13,5 δισ. ευρώ) του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Και τα τρία κυβερνητικά κόμματα γνωρίζουν επακριβώς και έχουν συμφωνήσει ότι η συμμετοχή τους στη συμφωνία του γαλλογερμανικού άξονα που διασφαλίζει τη συμμετοχή της ελληνικής άρχουσας τάξης στη διαδικασία σύγκλισης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, έχει ως ανελαστικό διαπιστευτήριο την έγκριση και εφαρμογή αυτού του πακέτου μέτρων. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι το «πακέτο» αυτό θα επιδεινώσει την ύφεση σε τόσο βαθύ επίπεδο που ιστορικά καμία καπιταλιστική οικονομία στον κόσμο δεν έχει καταφέρει να ανακάμψει (μετά από πόλεμο) χωρίς άμεση εξωτερική βοήθεια!
Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο το αποδέχονται αλλά επιπλέον προτείνουν σαν βελτιωτική (sic) προσπάθεια την επιμήκυνση του προγράμματος κατά δύο χρόνια μέχρι το 2016, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν το σύνολο των μέτρων που προβλέπονται και όσα επιπλέον (περί τα 20 δισ. ευρώ) χρειασθούν…
Με άλλα λόγια, η τρικομματική κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει μία τετραετή συμφωνία η οποία τη δεσμεύει να «αφαιρέσει» από την εγχώρια οικονομία μέσα στα επόμενα δύο χρόνια περί τα 18 δισ. ευρώ (13,5 δισ. σε τελικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα) ή 13,5 + 30 δισ. ευρώ αν το πρόγραμμα επιμηκυνθεί σε τετραετές. Και αυτό θα πρέπει να συμβεί πάνω στο σώμα μιας οικονομίας η οποία τα τελευταία πέντε χρόνια βρίσκεται σε ύφεση.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το μέγεθος αυτής της «σφαγής» στην Ελλάδα είναι ελαφρά μικρότερο από εκείνο που επιχειρείται να γίνει στην Ισπανία και λίγο βαρύτερο από εκείνο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Πορτογαλία. Και το μεγαλύτερο μερίδιο αυτής της σφαγής αφορά στο διαθέσιμο εισόδημα το παραγόμενο από μισθωτή και ημερομίσθια εργασία, μαζί με το δραστικό ξήλωμα των υπολειμμάτων του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους στην Υγεία, την Παιδεία και την κοινωνική πρόνοια.
Η ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη
Η απώτερη προσδοκία της εγχώριας άρχουσας τάξης είναι ότι μια τέτοια «διαδρομή» θα εξαφανίσει το συναλλαγματικό κίνδυνο -δηλαδή θα απομακρύνει την απειλή εξόδου από το ευρώ- και έτσι θα επιτρέψει την ασφαλή επιστροφή κεφαλαίων σε μία αποπληθωρισμένη οικονομία όπου οι κατακρημνισμένες τιμές προϊόντων και υπηρεσιών θα εξασφαλίσουν την ολοκλήρωση της μεγαλύτερης μεταπολεμικά μεταφοράς πόρων από την εργασία στο κεφάλαιο.
Στη λογική αυτή η τρικομματική κυβέρνηση έχει ετοιμασθεί με τη θεσμική και αντιθεσμική βοήθεια της παρουσίας της Χρυσής Αυγής για την ψήφιση αυτού του προγράμματος, για το οποίο ακόμα και οι συγγραφείς του παραδέχονται ότι έχει χαρακτήρα ολοκληρωτικά υφεσιακό και θα εκτοξεύσει την ανεργία σε επίπεδα που θα ξεπεράσουν ακόμα και αυτά της Ισπανίας.
Απέναντι στην προοπτική αυτή, η κινητοποίηση στη διάρκεια της γενικής απεργίας της περασμένης Τετάρτης έδειξε, για άλλη μια φορά, ότι έχει συσσωρευθεί το δυναμικό εκείνο που θα μπορούσε όχι απλά να τρομάξει τις διεθνείς αγορές -όπως και έγινε- αλλά πολύ περισσότερο να τροφοδοτήσει τη δυναμική μιας γενικής απεργίας διαρκείας.
