Οι συνεχείς υποχωρήσεις στους μνημονιακούς εκβιασμούς πρέπει να πάρουν τέλος
Το σκοτσέζικο ντους συνεχίζεται. Τη μια μέρα καθηλωτικοί διθύραμβοι ότι πετύχαμε «έντιμο συμβιβασμό».Την επόμενη ανακάλυψη «νέων εμπλοκών» και ανέβασμα των απαιτήσεων των θεσμών για μεγαλύτερες παραχωρήσεις. Δεν πρόκειται απλά για επικοινωνιακά παιχνίδια των ΜΜΕ ή των δανειστών. Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο. Η προσπάθεια «ταπείνωσης και τιμωρίας» του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης δεν αποσκοπεί μόνο σε μια εξευτελιστική οπισθοχώρηση σε όλο το φάσμα των «κόκκινων γραμμών». Απαιτεί την ταπείνωση και τον εξευτελισμό ολόκληρου του λαού, τη συντριβή της πεποίθησης ότι είναι δυνατή μια πορεία της χώρας έξω από μνημόνια και επιτροπείες. Το μήνυμα στέλνεται στη Ελλάδα αλλά έχει αποδέκτη το λαό της Ισπανίας, τους λαούς ολόκληρης της Ευρώπης. Με αυτή τη έννοια όποια «συμφωνία» και αν υπάρξει τις επόμενες μέρες καθόλου δεν θα σημάνει «επιστροφή στην ομαλότητα». Οι πιέσεις θα παραμείνουν ασφυκτικές για συνεχείς παραχωρήσεις. Δραματικά- σοκαριστικά γεγονότα δεν αποκλείεται να επιστρατευτούν άμεσα για να παραλύουν τη συνείδηση, να παγώνουν τη σκέψη του λαού. Οι δανειστές πολιτεύονται ώστε όχι μόνο να πετύχουν μια συνθηκολόγηση χωρίς όρους, αλλά και να αποφευχθεί κάθε δυνατότητα επανεμφάνισης αντιδράσεων ή του λαού στο προσκήνιο όπως στα πρώτα μνημονιακά χρόνια.
Καλοστημένη παγίδα
Η τρόικα, σε πλήρη συμφωνία με την εσωτερική της «αντιπροσωπεία» προχώρησαν σε μια καλοστημένη παγίδα χρόνου με κύριο χαρακτηριστικό τα ασφυκτικά όρια διαπραγμάτευσης της νέας κυβέρνησης, τα τέλη Φλεβάρη. Η «ανάσα χρόνου» που κέρδισε η κυβέρνηση με τη συμφωνία του Φλεβάρη στη πραγματικότητα λειτούργησε αποκλειστικά υπέρ των δανειστών- τοκογλύφων. Στους 2,5 μήνες που έχουν περάσει η ελληνική κυβέρνηση έχει πληρώσει στο ΔΝΤ 4,6 δισ. ευρώ με αποκλειστικά εσωτερικούς πόρους. Δεμένη ασφυκτικά στις διελκυστίνδες της «διαπραγμάτευσης» και μπροστά στο φόβο να θεωρηθούν «μονομερείς ενέργειες» παρουσιάζει φτωχό κυβερνητικό έργο τόσο στα οικονομικά ζητήματα όσο και στα θεσμικά, μεταθέτοντας στο μέλλον βασικές της προγραμματικές δεσμεύσεις. Σήμερα, με στραγγισμένα τα εσωτερικά διαθέσιμα, βρίσκεται σε μεγαλύτερη δυσκολία έχοντας μπροστά της, μόνο για το δίμηνο Μάης-Ιούνης, πληρωμές 3,103 δισ. ευρώ, σε ΔΝΤ και τόκους. Πιο εφιαλτική η εικόνα για το δίμηνο Ιούλιος-Αύγουστος. Απαιτούνται πληρωμές ύψους 6,7 δισ. ευρώ. Χωρίς αμφιβολία το πλεονέκτημα των εκβιασμών για μεγαλύτερες υποχωρήσεις είναι στα χέρια των θεσμών. Στην πραγματικότητα σχεδίασαν λεπτομερώς τη στιγμή που η χώρα θα περιέλθει σε αυτή τη δεινή θέση και από τώρα μέχρι το Ιούνη θα δυναμώσουν στο έπακρο πιέσεις και εκβιασμούς για ολοκληρωτικό συμβιβασμό. Σε εμάς μένει μόνο η απορία από τη χθεσινή δήλωση του υπουργού Βαρουφάκη ότι η χώρα είναι έτοιμη να πληρώσει τη δόση των 750 εκατ.. στο ΔΝΤ στις 12/5.
Σημάδια παράδοσης μπροστά στη ώρα της αλήθειας
Η αυταπάτη ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα «σεβαστούν τη δημοκρατία και το πνεύμα του Διαφωτισμού», το «καλόπιασμα του θηρίου» με σταδιακή αποδυνάμωση της οικονομίας από όποιους μικρούς πόρους διέθετε, απέτυχε παταγωδώς.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε εξαιρετικά οδυνηρές εξελίξεις. Από όσα γίνονται γνωστά, δεν είμαστε σε θέση βέβαια να γνωρίζουμε το ακριβές βάθος και άρα το μέγεθος των συνεπειών, οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης καταρρέουν.
Πρώτον. Η συζήτηση για διαγραφή και του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και η αποπληρωμή του υπόλοιπου με ρήτρες ανάπτυξης έχει ήδη παραπεμφθεί για το μέλλον με την υπουργική διαβεβαίωση για την «αναγνώριση» του και τη δέσμευση να πληρώνεται στο «διενεκές».
Δεύτερον. Έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα υπάρξει αλλαγή στο καθεστώς του ΦΠΑ ως μέσο για να επιτευχθεί δημοσιονομική προσαρμογή στα όρια των δανειστών. Ο ΕΝΦΙΑ θα συνεχίσει για ένα χρόνο ακόμα και αναμένουμε να διατυπωθούν οι αλλαγές με στόχο όμως να συγκεντρωθούν τα 2,6 δισ. όπως τα προηγούμενα χρόνια. Το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ μετατίθεται και αυτό χρονικά. Το ερώτημα αν τα «συνήθη υποζύγια» του φορολογικού συστήματος είναι πια σε θέση να πληρώσουν υπέρογκους και άδικους φόρους έχει ήδη ξεχαστεί και δεν απασχολεί κανένα κυβερνητικό στέλεχος.
Τρίτον. Οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν κανονικά και το ΤΑΙΠΕΔ, που είχε εξαγγελθεί η κατάργηση του, προχωρά σε επικύρωση της συμφωνίας εκποίησης του ΟΠΑΠ, επιταχύνει την παραχώρηση του Ελληνικού στο Λάτση. Μένει να δούμε τις λεπτομέρειες για την παραχώρηση λιμανιών, αεροδρομίων και σιδηροδρομικών δικτύων.
Τέταρτον. Η ελληνική κυβέρνηση έκανε δεκτό το αίτημα να «ανοίξει η συζήτηση» για το εργασιακό. Οπισθοχωρεί σε μια από τις βασικότερες «κόκκινες γραμμές» αναζητώντας καταφύγιο στη δημιουργική ασάφεια μιας ευρείας διαβούλευσης που θα «…πληροί τα υψηλότερα ευρωπαϊκά πρότυπα». Μένει να δούμε αυτά τα «πρότυπα» αν θα προσεγγίζουν εκείνα της Βουλγαρίας ή της Σουηδίας. Διασώζεται η μη νομιμοποίηση των χωρίς όριο απολύσεων που άλλωστε εφαρμόζουν οι βιομήχανοι από μόνοι τους.
Πέμπτον. Άνοιξε η διαπραγμάτευση για το ασφαλιστικό. Αναζητείται η συμφωνία με τους θεσμούς για τη σημασία των εννοιών «εκσυγχρονισμός του συνταξιοδοτικού συστήματος» (παραπέμπει, κατά Βαρουφάκη, στις ενοποιήσεις των Ταμείων), «δημοσιονομικά βιώσιμο» (ίσως με περικοπές ταμείων πρόνοιας και κατάργηση πρόωρων συντάξεων για γυναίκες) και «δίκαιο».
Έκτον. Η συζήτηση για το «ενεργειακό» επιχειρεί να ακυρώσει τις συζητήσεις με τη ρωσική κυβέρνηση και να επαναφέρει τη χώρα στους ευρωαντλαντικούς σχεδιασμούς για το ενεργειακό. Η συνεισφορά του υπουργού Εξωτερικών, μετά το πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ είναι φαίνεται καθοριστική.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι έχει φθάσει η ώρα της αλήθειας. Και ώρα της αλήθειας, σημαίνει ότι η οι συνεχείς υποχωρήσεις πρέπει να πάρουν τέλος. Δεν πρέπει να υπάρξει καμία υποχώρηση στους μνημονιακούς εκβιασμούς, ούτε τους εκβιασμούς του ντόπιου κατεστημένου. Η Αριστερά δεν μπορεί να εφαρμόσει μνημόνια. Ούτε καν σε ήπια εκδοχή.
