«Ιρλανδία, ο καλύτερος μαθητής»: λόγια του σοσιαλδημοκράτη υποψήφιου καγκελάριου Π. Στάινμπρουκ! Είτε συμπιεσμένοι στην Ευρωζώνη, είτε λιώνοντας στο Μνημόνιο πάντα μια Ιρλανδία ήταν το πρότυπο που κυνηγούσαμε καθ’ υπόδειξη.
Ο J. Weeks, καθηγητής στο Λονδίνο γράφει: «Η διατήρηση εμπορικού πλεονάσματος ως κυβερνητική πολιτική, ορίζεται ως “μερκαντιλισμός”. Όταν η μείωση των εισοδημάτων του πληθυσμού συνολικά, δείχνει μια οικονομία με “ισχυρά οικονομικά μεγέθη” επειδή αυξάνονται τα εμπορικά πλεονάσματα, τότε βρισκόμαστε στην Mercantilia.
Δύο τέτοια επονείδιστα παραδείγματα ήταν η πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η κρίση χρέους στη Λατινική Αμερική. Στην πραγματικότητα τα υποχρεωτικά πλεονάσματα χρησιμεύουν για τη μεταφορά αγαθών και υπηρεσιών προς ξένες κυβερνήσεις, τράπεζες και εταιρίες. Ο J. Bhagwati, ο διάσημος Ινδός οικονομολόγος το ονομάζει “ανάπτυξη που δημιουργεί δυστυχία”, η χώρα εξάγει κι ο πληθυσμός γίνεται φτωχότερος.
Ενώ οι περιβόητες PIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία) μαραζώνουν, το ιρλανδικό ΑΕΠ το 2011 αυξήθηκε κατά 1,4 % και 1% πέρυσι. Δεν είναι μεγάλη αύξηση, αλλά σε σχέση με την ύφεση φαίνεται καλή. Κι από ιδεολογική άποψη (ακόμη πιο σημαντικό) η τρόικα διαβεβαιώνει ότι “η λιτότητα έχει θετικά αποτελέσματα”, δείχνει το φωτεινό δρόμο της ανάπτυξης.
Αν δεν το έχετε καταλάβει, η ανάκαμψη μοιάζει με αυτό: Η λιτότητα μεταφράζεται σε αύξηση της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών, η οικονομία ανακάμπτει. Αν χαρακτηρίσουμε τη διαδικασία ως “ανοησία” είναι φιλοφρόνηση. Πρόκειται για χυδαία ιδεολογία. Η ανεργία στην Ιρλανδία αυξάνεται συνεχώς από το 2007. Το συνολικό εθνικό εισόδημα μείον το εμπορικό πλεόνασμα, μειώθηκε ακόμη και στα δύο χρόνια αύξησης του ΑΕΠ. Η τρομακτική ανακατανομή από τον ιρλανδικό λαό προς το 1% της Ευρώπης, γνωστή και ως εμπορικό πλεόνασμα, δεν ήταν αποτέλεσμα μείωσης του κόστους εργασίας λόγω της λιτότητας. Για πάνω από είκοσι χρόνια καταγραφόταν συνεχώς εμπορικό πλεόνασμα χωρίς λιτότητα για “χαμηλότερο κόστος εργασίας”. Με τη λιτότητα οι εισαγωγές στην Ιρλανδία κατέρρευσαν. Είναι η ” ανάπτυξη που δημιουργεί δυστυχία” του Bhagwati σε πραγματικό χρόνο, η μεταφορά στο εξωτερικό σχεδόν του ενός τρίτου του εθνικού εισοδήματος.
Η Ιρλανδία μπορεί να είναι πρώτη στην τάξη, αλλά για χάρη του 99% του πληθυσμού της, η κυβέρνησή της θα πρέπει να ψάξει να βρει διαφορετικούς δασκάλους ή να παρατήσει το σχολείο».
Τα τζιμάνια, ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας δεν κυνηγούν χίμαιρες στη χώρα της… Mercantilia. Κι η Αριστερά εδώ δεν παίρνει καλό βαθμό στο δικό της μάθημα. Αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο το άρθρο «Ο πιο καλός ο μαθητής…» στο blog Το Περγάδι.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
