Υπό άλλες συνθήκες η εκλογή της Ελλάδας ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ θα ήταν μια σημαντική είδηση και την ίδια στιγμή ένα σημαντικό διπλωματικό όπλο για την προώθηση τόσο των εθνικών συμφερόντων της χώρας μας όσο και μιας πολιτικής υπεράσπισης της ειρήνης και της σταθερότητας σε ένα σημαντικό κέντρο λήψης διεθνών αποφάσεων, όπως αυτό του Σ.Α. του ΟΗΕ. Η εκλογή, και μάλιστα με 182 θετικές ψήφους, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως μια αναγνώριση του διεθνούς ρόλου της Ελλάδας, μια «ιστορική ημέρα για το αποτύπωμα της Ελλάδας στον κόσμο», όπως δήλωσε ο ΥΠΕΞ Γ. Γεραπετρίτης. Είναι όμως έτσι;
Η συγκεκριμένη εξέλιξη δεν έρχεται σε νεκρό χρόνο. Συμβαίνει σε μια περίοδο που πληθαίνουν τα θερμά σημεία του πλανήτη, με τα μεγάλα μπλοκ δυνάμεων να βάζουν φουλ τις μηχανές της πολεμικής προετοιμασίας. Οι ανοιχτές πολεμικές συγκρούσεις σε Μ. Ανατολή και Ουκρανία και η αδυναμία τιθάσευσης και αποκλιμάκωσής τους, μαζί με τα υπό εκκόλαψη μέτωπα σε Δύση και Ανατολή, δείχνουν πως το επόμενο διάστημα θα τεθούν σοβαρά διλήμματα σε όλους τους παίκτες διεθνώς. Η μέχρι τώρα στάση της ελληνικής κυβέρνησης που στο όνομα της «σωστής πλευράς της ιστορίας» στηρίζει, διευκολύνει ή παίρνει μέρος στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Ε.Ε., ακόμη και όταν αυτό είναι εξόφθαλμα εις βάρος των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας, ακόμη και όταν δημιουργεί αχρείαστους αντιπάλους χωρίς να απομονώνει τους πραγματικούς εχθρούς της χώρας, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφιβολιών για τον πιθανό ρόλο των εκπροσώπων της χώρας μας στη θεσμική αυτή θέση.
Και ερχόμαστε εδώ στη δεύτερη επισήμανσή μας. Η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο συμπεριφέρεται στα διεθνή πράγματα ως πιόνι των ΗΠΑ παρά ως ανεξάρτητη χώρα με τα δικά της συμφέροντα και τις δικές της προτεραιότητες. Η πολιτική του δεδομένου συμμάχου έχει καταστήσει την Ελλάδα διπλωματικά ανενεργή, σπαταλώντας το όποιο κεφάλαιό της προσέδιδε τόσο η γεωγραφική της θέση, όσο και οι ιστορικοί δεσμοί με διάφορα έθνη και λαούς της περιοχής. Το πολιτικό προσωπικό, λίγο μοιάζει να απασχολείται με αυτή την αποδυνάμωση. Του αρκεί ένας καλός λόγος από τους συμμάχους, μια διαβεβαίωση για «άσφαιρη» στήριξη και ίσως κάποιων διασφαλίσεων για το ατομικό μέλλον των πολιτικών ηγετών του. Μια χώρα που όλο περισσότερο αποκτά το στάτους του προτεκτοράτου, και επιβεβαιώνει τον ρόλο του ΝΑΤΟϊκού μεντεσέ, που «τιμητικά» της είχε χαρίσει ο τέως πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζ. Πάιατ.
Κλείνουμε με μια τρίτη και τελευταία επισήμανση σχετική με τις εξελίξεις στην στενότερη γειτονιά μας και τη ΝΑΤΟϊκά επιδιωκόμενη ελληνοτουρκική προσέγγιση. Ο χρόνος της θητείας της Ελλάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που ξεκινά την 1 Ιανουαρίου του 2025, αναμένεται να συμπίπτει χρονικά με τις δρομολογούμενες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά. Τι αναμένεται να πράξει η Ελλάδα, και από την συγκεκριμένη θέση πλέον, για την συνεχιζόμενη κατοχή και τον εποικισμό της Κύπρου. Θα συνεχίσει, κόντρα όχι μόνο στα εθνικά της συμφέροντα αλλά και στον θεσμικό της πλέον ρόλο να αγνοεί και να κανονικοποιεί τον τουρκικό επεκτατισμό ή θα πράξει τα εθνικά και διεθνοπολιτικά δέοντα. Και εδώ τα πεπραγμένα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, καθώς στο όνομα της «σταθερότητας» βλέπουμε την ηγεσία της χώρας μας να δηλώνει έτοιμη να αποδεχθεί τουρκικά τετελεσμένα, στα πλαίσια μιας καζάν-καζάν διευθέτησης στην ευρύτερη περιοχή μας.
