Η κυβέρνηση της Αριστεράς, οι νεοσυντηρητικοί θύλακες και οι πολίτες
Της Μπέττυς Σκούφα*
Ας μου επιτραπεί, αρχικά, μια διευκρίνιση: Χρησιμοποιώ τον όρο «κυβέρνηση της Αριστεράς» συνειδητά. Διότι πιστεύω πως τω όντι πρόκειται για μια κυβέρνηση που και αριστερό πρόσημο έχει και εκπεφρασμένα αριστερό προσανατολισμό και κατεύθυνση. Η συμμαχία με τους ΑΝ.ΕΛ. έγινε πάνω σε αριστερά προτάγματα και προγράμματα.
Βρισκόμαστε -ακόμη- εν μέσω συμπληγάδων. Το καράβι που λέγεται Ελλάδα και πολιτική διακυβέρνησή της διανύει το στενό σημείο πλεύσης ανάμεσα στα βράχια τους. Το εάν θα συνεχίσει να πλέει με ασφάλεια και να ξανοιχτεί σε ασφαλή ύδατα, εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες.
Ποιες ακριβώς είναι οι δυσκολίες, οι πιέσεις που δέχεται το εγχείρημα για την ανόρθωση και τη χειραφέτηση της κοινωνίας; Πρώτα από όλα ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός τού -μέχρι πρότινος αρραγούς- ευρωπαϊκού μπλοκ. Το συμπαγές του οποίου η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση κατόρθωσε με τους επιδέξιους χειρισμούς της να διαρρήξει. Εν μέρει. Και λέω εν μέρει, γιατί τα πράγματα είναι ακόμη τελείως ρευστά. Η τραπεζοκρατούμενη Ευρώπη και οι αντίστοιχοι θεσμοί της δεν πρόκειται έτσι εύκολα και εν λευκώ να αφήσουν μια λαϊκή κυβέρνηση να ασκήσει το έργο της. Να κυβερνήσει, δηλαδή, εκφράζοντας σε νομοθετικό έργο τη βούληση του λαού, ο οποίος την εξέλεξε. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε «κακό παράδειγμα» για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης. Δεν είναι εύκολο να σπάσει το μπλοκ της τραπεζοκρατίας και των συνεργαζόμενων με αυτήν κυβερνήσεων, «απλά και μόνο» επειδή οι λαοί υποφέρουν και θέλουν να εκφραστούν.
Δίπλα στη Σκύλλα του ευρωπαϊκού κατεστημένου έχουμε όμως και τη Χάρυβδη των ντόπιων τοποτηρητών τους. Οι οποίοι, παρ’ όλο που ηττήθηκαν εκλογικά, δεν πρόκειται να παραδώσουν έτσι εύκολα τα ηνία. Κάθε επανάσταση στον αγώνα της να εγκαθιδρυθεί, έχει πρώτα να διανύσει έναν μακρόσυρτο δρόμο επιβολής, διαλεκτικής «συνδιαλλαγής», ενσωμάτωσης και απορρόφησης των όποιων αντεπαναστατικών θυλάκων. Και δεν είναι λίγοι αυτοί οι θύλακες. Τα 40 χρόνια -τουλάχιστον- της μεταπολίτευσης έφτιαξαν ένα κράτος και μια κυβερνητική δομή «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση». Με μίζες, ρεμούλες, πελατειακές κομματικές σχέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι πρώην κυβερνητικοί θύλακες -με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις- δεν πρόκειται έτσι εύκολα να παραδώσουν τα κλειδιά της εξουσίας, ούτε και να «συμμορφωθούν» με ένα Αριστερό Πρόγραμμα. Δεν θα παραδώσουν αμαχητί τα επί χρόνια κληροδοτημένα και κατακτημένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά τους. Αυτοί οι θύλακες είναι το σοβαρότερο -ίσως- εμπόδιο για την εγκαθίδρυση της πολιτικής και πολιτειακής επανάστασης στην προσπάθεια κωδικοποίησης και υλικού μετασχηματισμού της λαϊκής βούλησης σε νόμους και πολιτικούς θεσμούς. Ο δρόμος για την πραγματική λαϊκή εξουσία είναι, εν κατακλείδι, μακρύς. Μακρύς αλλά αξιόμαχος.
Το μεγάλο ζήτημα, λοιπόν, είναι το πώς τοποθετούμαστε και πώς θα πρέπει να τοποθετούμαστε ως πολίτες απέναντι σε αυτά τα καλά ριζωμένα κοινωνικοοικονομικοπολιτικά συμπλέγματα. Πολίτες που στην πλειονότητά μας έχουμε σπρωχθεί στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο μέσα από τις επιλογές των κυβερνήσεων όλων αυτών των χρόνων.
Η πρώτη αναγκαιότητα είναι να συνειδητοποιήσουμε όλα τα παραπάνω περιγραφόμενα. Κι αφού τα συνειδητοποιήσουμε, να συνεχίσουμε να έχουμε αγωνιστικό φρόνημα, όραμα κι ελπίδα. Εφόσον το πρώτο βήμα έγινε κι εκλέξαμε την κυβέρνηση της Αριστεράς (μολονότι «κουτσή», καθώς δεν έσπασε το φράγμα της ισχυρής αυτοδυναμίας) θα πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την αριστερή κατεύθυνση και προοπτική. Όχι όμως, πλέον, με στείρα κριτική διάθεση, αλλά με δημιουργικές προτάσεις και κινήματα που θα θέτουν τα προτάγματα και τα επίδικα. Αυτό απαιτεί το ριζικό εσωτερικό μετασχηματισμό μας από το καθεστώς εύκολης κριτικής σε δρώντα υποκείμενα που θα ανοίγουν δρόμους και θα εμποτίζουν «την εξουσία με φαντασία». Ο αγώνας για την πραγματική πολιτικοκοινωνική αλλά και οικονομική χειραφέτησή μας είναι το μεγάλο στοίχημα.
* Η Μπέττυ Σκούφα είναι Βουλευτής Πιερίας με τον ΣΥΡΙΖΑ
