Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Το ερώτημα ακούγεται συχνά πια.
Όσο κλιμακώνεται η επίθεση των εκδοτών ενάντια στους εργαζόμενους και τα Μέσα τους, όσο τελειώνουν οι αυταπάτες σε ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια των εργατών της πληροφόρησης ότι ανήκουν σε μια ξεχωριστή κάστα που παράγουν «εξουσία», τόσο οι κινητοποιήσεις τους γίνονται «είδηση» και καταγράφονται ως μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας.
Το διαπιστώνουμε με τα δεκάδες ψηφίσματα συμπαράστασης στην 3ήμερη απεργία των απλήρωτων της Ελευθεροτυπίας, στην «κατάληψη» του τηλεοπτικού αέρα του Alter, στην απευθείας σύνδεση του κεντρικού δελτίου της Έλλης Στάη με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των δημοσιογράφων στα δημόσια ΜΜΕ στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής.
Η νέα και σκληρότερη επίθεση των εκδοτών –μείον 20% στον ΔΟΛ, μειώσεις σε εφημερίδες του Π. Κυριακίδη, στάση πληρωμών στο Star, απολύσεις και μειώσεις στο συγκρότημα Μπόμπολα- κωδικοποιεί το «τέλος χρόνου» για τα ελληνικά Μedia. Κι αυτήν ακριβώς τη στιγμή καταγράφεται έντονος και απόλυτα δίκαιος προβληματισμός. Δικαιούνται οι δημοσιογράφοι της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης των άλλων εργαζομένων; Ή δεν αξίζουν καμία λύπηση οι «αλήτες, ρουφιάνοι»;
Δύσκολο να μη μπει κάποιος στον πειρασμό απάντησης στο ερώτημα. Κι όμως. Χρειάζεται η αποσαφήνιση παλιών ξεχασμένων, συνειδητά ή μη, κανόνων στη λειτουργία των Μέσων και των ανθρώπων τους. Πέρα από το κλασικό «τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις και οι ιδιοκτήτες τους αφεντικά», υπάρχει η αποκωδικοποίηση του προϊόντος που παράγουν αυτά τα αφεντικά και αυτές οι επιχειρήσεις. Το προϊόν αυτό είναι η είδηση, έως χθες. Η ενημέρωση σήμερα. Οι πληροφορίες από μόνες τους δεν παράγουν απολύτως τίποτε. Πέρα από τη φενάκη ότι όσο περισσότερες πληροφορίες γνωρίζει κάποιος τόσο μεγαλύτερη γνώση κατέχει, δημιουργούν μεγαλύτερη σύγχυση και βοή. Αναπαράγουν και διατηρούν το μοντέλο του παθητικού δέκτη, που δεν θα ενεργοποιηθεί, δεν θα κινητοποιηθεί, δεν θα αλλάξει.
Τη διαφορά την κάνει η είδηση. Αυτή είναι που παράγει ιδεολογία και εν τέλει αυτή είναι που αλλάζει τον κόσμο. Από την πρώτη στιγμή γέννησης και δημιουργίας των «Μέσων». Αυτή η μεγάλη αλήθεια συχνά ξεχνιέται, έτσι όπως είναι μπλεγμένη με τους κανόνες και τους όρους εργασίας. Το εμπόρευμα που πουλάνε και προς τα πάνω και προς τα κάτω τα αφεντικά των Μedia είναι η ενημέρωση που αλλάζει τις στάσεις και τις συνειδήσεις του κόσμου. Και αυτή η αγοροπωλησία με όποιο Μέσο ή τρόπο και αν παράγεται, μεταδίδεται και διαδίδεται, έχει τους κανόνες της. Όρους που ακροβατούν συνεχώς ανάμεσα στην οικονομία και την τέχνη.
Η ύπαρξη και λειτουργία των ΜΜΕ απαιτεί μεγάλους πόρους και μέσα. Κυρίως, όμως, απαιτεί τους ανθρώπους. Τους δημοσιογράφους. Είναι βαθιά αλλοτριωμένοι οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ; Ναι, καμία αμφιβολία. Δεν αντιστάθηκαν, ξέχασαν τη βασική αρχή της δουλειάς τους – «απέναντι σε κάθε εξουσία». Βολεύτηκαν και βούλιαξαν στην ευδαιμονία της δικής τους, μικρής εξουσίας. Όπως όμως συνέβη και με δεκάδες άλλα επαγγέλματα που σχετίζονται με την εξυπηρέτηση του λεγόμενου και προστατευόμενου ως πρόσφατα, «δημόσιου συμφέροντος».
Τώρα που όλα γκρεμίζονται, Μedia και αυταπάτες, ειδικά οι δημοσιογράφοι αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής και αλληλεγγύης. Για να θυμηθούν πιο εύκολα την καταγωγή τους. Και να επανασυνδέσουν τα μάτια και τα αφτιά τους με τα δεσμά της κοινωνίας και του κόσμου στην οποία και ανήκουν.
Το διαπιστώνουμε με τα δεκάδες ψηφίσματα συμπαράστασης στην 3ήμερη απεργία των απλήρωτων της Ελευθεροτυπίας, στην «κατάληψη» του τηλεοπτικού αέρα του Alter, στην απευθείας σύνδεση του κεντρικού δελτίου της Έλλης Στάη με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των δημοσιογράφων στα δημόσια ΜΜΕ στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής.
Η νέα και σκληρότερη επίθεση των εκδοτών –μείον 20% στον ΔΟΛ, μειώσεις σε εφημερίδες του Π. Κυριακίδη, στάση πληρωμών στο Star, απολύσεις και μειώσεις στο συγκρότημα Μπόμπολα- κωδικοποιεί το «τέλος χρόνου» για τα ελληνικά Μedia. Κι αυτήν ακριβώς τη στιγμή καταγράφεται έντονος και απόλυτα δίκαιος προβληματισμός. Δικαιούνται οι δημοσιογράφοι της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης των άλλων εργαζομένων; Ή δεν αξίζουν καμία λύπηση οι «αλήτες, ρουφιάνοι»;
Δύσκολο να μη μπει κάποιος στον πειρασμό απάντησης στο ερώτημα. Κι όμως. Χρειάζεται η αποσαφήνιση παλιών ξεχασμένων, συνειδητά ή μη, κανόνων στη λειτουργία των Μέσων και των ανθρώπων τους. Πέρα από το κλασικό «τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις και οι ιδιοκτήτες τους αφεντικά», υπάρχει η αποκωδικοποίηση του προϊόντος που παράγουν αυτά τα αφεντικά και αυτές οι επιχειρήσεις. Το προϊόν αυτό είναι η είδηση, έως χθες. Η ενημέρωση σήμερα. Οι πληροφορίες από μόνες τους δεν παράγουν απολύτως τίποτε. Πέρα από τη φενάκη ότι όσο περισσότερες πληροφορίες γνωρίζει κάποιος τόσο μεγαλύτερη γνώση κατέχει, δημιουργούν μεγαλύτερη σύγχυση και βοή. Αναπαράγουν και διατηρούν το μοντέλο του παθητικού δέκτη, που δεν θα ενεργοποιηθεί, δεν θα κινητοποιηθεί, δεν θα αλλάξει.
Τη διαφορά την κάνει η είδηση. Αυτή είναι που παράγει ιδεολογία και εν τέλει αυτή είναι που αλλάζει τον κόσμο. Από την πρώτη στιγμή γέννησης και δημιουργίας των «Μέσων». Αυτή η μεγάλη αλήθεια συχνά ξεχνιέται, έτσι όπως είναι μπλεγμένη με τους κανόνες και τους όρους εργασίας. Το εμπόρευμα που πουλάνε και προς τα πάνω και προς τα κάτω τα αφεντικά των Μedia είναι η ενημέρωση που αλλάζει τις στάσεις και τις συνειδήσεις του κόσμου. Και αυτή η αγοροπωλησία με όποιο Μέσο ή τρόπο και αν παράγεται, μεταδίδεται και διαδίδεται, έχει τους κανόνες της. Όρους που ακροβατούν συνεχώς ανάμεσα στην οικονομία και την τέχνη.
Η ύπαρξη και λειτουργία των ΜΜΕ απαιτεί μεγάλους πόρους και μέσα. Κυρίως, όμως, απαιτεί τους ανθρώπους. Τους δημοσιογράφους. Είναι βαθιά αλλοτριωμένοι οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ; Ναι, καμία αμφιβολία. Δεν αντιστάθηκαν, ξέχασαν τη βασική αρχή της δουλειάς τους – «απέναντι σε κάθε εξουσία». Βολεύτηκαν και βούλιαξαν στην ευδαιμονία της δικής τους, μικρής εξουσίας. Όπως όμως συνέβη και με δεκάδες άλλα επαγγέλματα που σχετίζονται με την εξυπηρέτηση του λεγόμενου και προστατευόμενου ως πρόσφατα, «δημόσιου συμφέροντος».
Τώρα που όλα γκρεμίζονται, Μedia και αυταπάτες, ειδικά οι δημοσιογράφοι αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής και αλληλεγγύης. Για να θυμηθούν πιο εύκολα την καταγωγή τους. Και να επανασυνδέσουν τα μάτια και τα αφτιά τους με τα δεσμά της κοινωνίας και του κόσμου στην οποία και ανήκουν.
Σχόλια
