Οι αλλαγές που έφεραν στο πολιτικό σκηνικό οι κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών φαίνεται να εδραιώνονται, με αποτέλεσμα να μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο κρίσης για το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που συγκρίνουν τη σημερινή κρίση με εκείνη της μνημονιακής περιόδου, όπου το πολιτικό σύστημα έφτασε στα όρια της πλήρους κατάρρευσης, για να του δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ το φιλί της ζωής. Σήμερα, σε πολύ διαφορετικές συνθήκες, επανέρχεται η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, με την κυβέρνηση να χάνει διαρκώς ποσοστά στις δημοσκοπήσεις αλλά και την αντιπολίτευση να βρίσκεται κι αυτή με τη σειρά της ζημιωμένη. Αυτή τη χασούρα προσπαθούν να ανασχέσουν τα συστημικά κόμματα, χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. Και εφόσον ο κυβερνητικός ανασχηματισμός φαίνεται πως δεν είχε κανένα αντίκτυπο, σειρά τώρα έχει η αντιπολίτευση. Ο δικός της ανασχηματισμός γίνεται μέσα από τα σχέδια για κάποιου είδους κεντροαριστερή ανασύνθεση που κυρίως αφορά το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα θραύσματά του.
Στο πλαίσιο αυτό ο Α. Τσίπρας προσπαθεί, μέσα από το κείμενο της παρέμβασής του για τη «Νέα Εθνική Πυξίδα», να δώσει το φιλί της ζωής για μια ακόμη φορά στο πολιτικό σύστημα. Στην παρέμβασή του ο πρώην πρωθυπουργός προσπαθεί να διατυπώσει τη βάση της συνεννόησης των κεντροαριστερών κομμάτων, σε μια πλατφόρμα θέσεων που μοιάζει να είναι αρκετά εμπνευσμένη από το παράδειγμα της γερμανικής Die Linke, με εξτρά νότες για τα ελληνοτουρκικά. Ο Α. Τσίπρας προσπαθεί να δώσει μια κατεύθυνση που ταιριάζει σε όλους και σε όλα. Στέκεται καταρχήν κοντά στις ευρωπαϊκές ελίτ και πριμοδοτεί την επιθετικότητά τους, φροντίζοντας όμως μαζί με τους εξοπλισμούς να χωρέσει και ολίγον τι από διπλωματική επίλυση των προβλημάτων. Δεν αμφισβητεί την πολεμική οικονομία, αλλά ζητά να δοθούν και κάποια κονδύλια στο κοινωνικό κράτος – αν δηλαδή περισσέψουν από τα υπόλοιπα σχέδια των ελίτ, όπως η πράσινη και η ψηφιακή μετάβαση, τα οποία άλλωστε θεωρεί ως υπεραναγκαία. Αντίστοιχα και στα ελληνοτουρκικά ζητά –εντελώς ανέξοδα– 12 ν.μ. στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ παράλληλα προωθεί την επίλυση των ζητημάτων στη Χάγη.
Επί της ουσίας, η παρέμβαση Τσίπρα κλείνει το μάτι προς πάσα κατεύθυνση ενώ προσπαθεί, όσο αυτό είναι εφικτό, να συγκινήσει και κάποιο κόσμο από τη βάση των κομμάτων στα οποία αναφέρεται. Εκείνο που μάλλον δεν είναι αντιληπτό, τόσο από τον ίδιο όσο και από το πολιτικό σύστημα, είναι το επίπεδο της αναξιοπιστίας τους. Είναι δε τόσο μεγάλη η αμετροέπειά τους, που ο Α. Τσίπρας κάνει κριτική στη Ν.Δ. για την αμερικανοποίηση της χώρας ή τη στάση της στο Παλαιστινιακό και τα εθνικά ζητήματα. Ποιος; Ο πρωθυπουργός που έδωσε τα πάντα στις ΗΠΑ, σφιχταγκαλιάστηκε με το Ισραήλ, και στο Μακεδονικό έκανε τα πάντα για να εξυπηρετήσει τις ΝΑΤΟϊκές επιταγές…
Η ανασύνθεση της κεντροαριστεράς μοιάζει να είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη, πρώτα από όλα επειδή είναι στηριγμένη σε φθαρμένα πρόσωπα που επανειλημμένα έχουν εξαπατήσει και λοιδορήσει την κοινωνία. Αλλά και επειδή πολιτικά δεν ξεφεύγει, παρά μόνο προσχηματικά, από τις γενικές κατευθύνσεις που θέτουν οι διεθνείς ελίτ. Απέναντι σε αυτές, το πολιτικό σύστημα λειτουργεί ως ανεμοδούρι που σέρνεται ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ε.Ε. σε μια κρίση που συγκεντρώνει αρκετούς κινδύνους για την Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν. Αριστερά χαριεντίζονται για μια δήθεν προγραμματική σύγκλιση (άραγε σε ποιο πρόγραμμα;), η οποία στην καλύτερη περίπτωση στοχεύει να πάρει τη δεύτερη θέση πίσω από μια κυβέρνηση που έχει πέσει στα μάτια της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Επειδή όμως είναι εμφανές πως οι παραπάνω χειρισμοί δεν θα έχουν θεαματικά αποτελέσματα, κάποιοι ήδη προσπαθούν να φράξουν τον δρόμο σε κάθε εναλλακτική κάνοντας λόγο για την «πολιτική ανωριμότητα της κοινωνίας» η οποία, σε συνδυασμό με την οργή που συγκεντρώνεται, μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις εκτός πλαισίου, λύσεις τιμωρητικές απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Έτσι επιχειρείται κάθε ενδεχόμενο εναλλακτικής πρότασης να τσουβαλιαστεί με την ακροδεξιά ή τον φασισμό πριν καν εμφανιστεί… Ωστόσο η κίνηση του κόσμου έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, που στον πυρήνα τους έχουν τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη και την Ελευθερία. Αξίες ξένες όχι μόνο προς κάθε μορφής ολοκληρωτισμό αλλά και προς το πολιτικό σύστημα, που από τη μια ξορκίζει τον φασισμό και από την άλλη φλερτάρει με κάθε λογής μεταδημοκρατικό ολοκληρωτισμό, ενώ παράλληλα οχυρώνεται πίσω από ακαταδίωκτα και άλλα νομικά τερτίπια απέναντι στην κοινωνία.
